Inmiddels zijn we bijna een week in Sri Lanka. We verblijven nu in de oude hoofdstad, Anuradhapura, in een hotel met prachtig uitzicht over rijstvelden, palmbomen, en witte reigers.

De eerste middag komen we terecht in een klein eettentje voor de lunch en dat is even schrikken. Het is er niet zo schoon en we kunnen kiezen uit broodjes waarvan je niet weet hoe lang die al in de etalage liggen, of rijst met curry en groente die al is klaargemaakt. Vroeger op reis maakte ik me daar niet zo druk over, maar nu met de kinderen ben ik bang dat ze iets verkeerds eten en ziek worden.

De overgang van Zuid-Afrika naar Sri Lanka is veel groter dan ik van tevoren had gedacht. Het verkeer is chaotisch. Met de taxi moesten we ongeveer 200 km afleggen naar Anuradhapura en dat kostte ruim 4 uur. Hoewel de wegen goed zijn, schiet er van alles de weg op: tuktuks, brommers, vrachtwagentjes, honden, koeien en soms zelfs apen en varanen. In Anuradhapura huren we bij ons hotel fietsen om het tempelcomplex te bezoeken. De kinderen krijgen een eigen fiets en we rijden de main road op. Net als ik tegen Wout wil zeggen dat we dit niet moeten doen – het lijkt of er geen verkeersregels zijn, alles rijdt en toetert door elkaar en dan die honden!- slaan we af naar een rustiger weggetje en wordt het wel leuk om te fietsen. De omgeving is mooi, de mensen zwaaien enthousiast als eerst Wouter Jan aan komt crossen en daarna een klein blond meisje langsfietst.

Waar ik ook aan moet wennen, is dat het soms erg vies is. Dat wisten we natuurlijk voor we hier kwamen en Wout en ik zijn genoeg gewend, maar met kinderen kijk ik toch opeens heel anders naar hygiëne. De vismarkt in Negombo was een hele belevenis, maar er lag verrotte vis op de grond, er liepen zwerfhonden rond en het stonk er. Vooral Carien griezelde ervan. Daarna goed inzepen onder de douche! Ook proberen we wc’s te vermijden buiten onze hotels omdat die vaak heel erg smerig zijn.

Maar wat alles goed maakt, is de vriendelijkheid van de mensen. Vooral voor de kinderen doen ze alles. Iedereen vraagt: What’s your name? How old are you? Goed voor hun Engels! Vooral Carien trekt veel aandacht, zowel van het hotelpersoneel als van mensen op straat. Ze noemen haar baby en iedereen wil haar over haar haar en armen strelen. Ook Wouter Jan krijgt regelmatig een aai en hoewel hij al 8 jaar is, vindt hij dat gelukkig niet erg.