Een nieuw land! Na Zuid-Afrika, Sri Lanka, Singapore en Maleisië zijn we op zaterdagochtend 8 april geland in Fukuoka, Japan. Het was opnieuw een nachtvlucht (vertrek om 1.20 uur en aankomst om 8.40 uur) en vooral voor de kinderen is dat erg vermoeiend en ontregelend. Wouter Jan wordt zaterdagmiddag ziek en moet een paar keer overgeven, maar valt daarna in slaap en als hij de volgende morgen weer wakker wordt, is hij gelukkig weer de oude.

Aan twee dingen moeten we het meest wennen in Japan: het weer en de taal. Aan het weer omdat het in Fukuoka 15 graden en bewolkt is als we aankomen. We hebben ons drie maanden gekleed op 30 graden of meer en hier moeten we opeens alle kleren aantrekken die we meegenomen hebben, en dan nog vinden we het maar fris.

Aan de taal moeten we wennen omdat in Japan nauwelijks iemand Engels spreekt. In de vijf dagen dat we in Fukuoka zijn, ontmoeten we welgeteld twee mensen met wie we een gesprekje in het Engels kunnen voeren. Wout is nog steeds Japans aan het leren maar dat betekent helaas niet dat hij het nu spreekt. En dat terwijl we hier in Japan het meest behoefte hebben aan uitleg! Want ook al waren we hier drie jaar geleden met papa en mama en hebben we toen al kennisgemaakt met de verwarmde wc-bril, de buigende mensen en de taxichauffeurs met witte handschoentjes aan, er is nog zoveel waar we ons over verwonderen.

Wanneer we bijvoorbeeld op een middag in een winkelcentrum willen lunchen, staat er links een automaat en rechts een rij mensen die staan te wachten om een eettentje binnen te gaan. We sluiten ons aan, maar dan blijkt dat we eerst bij de automaat moeten intypen wat we willen eten en alvast betalen. Vervolgens komt er een bonnetje uitgerold en daarmee moeten we weer in de rij gaan staan. Als we naar binnen mogen, worden we luid begroet door al het personeel – wat opvallend is, want de Japanners praten juist altijd zo zachtjes, het is bijna fluisteren- en ook tijdens het eten roepen de obers en de kok af en toe heel hard iets naar de gasten. Geen idee wat ze roepen, dat zou je dan graag willen vragen!

Dat de Japanners over het algemeen rustig en beheerst zijn, is ook te merken aan het feit dat we ze soms zien schrikken van Wouter Jan. Die moet af en toe even rennen of springen en die onverwachte bewegingen zijn in Japan echt onverwacht. Gelukkig wordt niemand boos en vinden ze het vaak wel grappig. Ze zullen ons wel rare buitenlanders vinden.

Het is de tijd van de Sakura -kersenbloesems- in Fukuoka en dat is goed te merken. In de parken en langs de rivier zien we kersenbomen vol met prachtige, lichtroze bloesem. Hoewel het de eerste dagen niet warm is, zitten er mensen op kleedjes onder de bomen te picknicken en er zijn veel Japanse toeristen die zichzelf onder de bloeiende bomen fotograferen. Zodra het warmer wordt en we een blauwe lucht krijgen, is het nog mooier. In het park zien we oudere dames en heren die de bloesem naschilderen.

Vanwege de Sakura zijn er ook allerlei activiteiten in de stad. We komen terecht op een vlooienmarkt waar een meisje staat te zingen naast een man in een groot mascottepak, met gitaar. Ook maken we een optreden van een Japanse jongensband mee. De jongens zijn hip en blijkbaar populair want er staan nogal wat meisjes te zwijmelen en mee te zingen. Dat zingen gebeurt overigens weer zachtjes en er wordt niet gedanst of gejuicht, maar de fans bewegen mee met hun hoofd en wapperen met een soort sjaaltjes.

In Fukuoka bezoeken we ook het museum met hedendaagse Aziatische kunst en een grote Shinto tempel waar we een Japanse familie ontmoeten met een kleine baby. Het meisje is die dag precies 100 dagen oud en is daarom mooi aangekleed met een kimono en een strik om haar hoofd. Er zal een speciale ceremonie voor haar zijn in de tempel, omdat ze die vandaag voor het eerst bezoekt. Dat verhaal herkennen we uit Sri Lanka!

We vinden het alle vier geweldig om weer in Japan te zijn, mede omdat zo veel dingen zo anders en voor ons soms onbegrijpelijk zijn. Carien geniet van de Hello Kitty prullaria die overal te koop is – ze heeft haar eerste HK-tas al te pakken- en van de wc’s. Al op het vliegveld kwam ze opgetogen het toilet uit: “Mama, hier zijn ook al warme wc-brillen en geluidjes!”. In het hotel zet ze de verwarming van de bril en de sproeiers waarmee je jezelf kan schoonspoelen op de hoogste stand. Als het water vervolgens over de rand sproeit, moet Wout snel komen om de stopknop aan te wijzen. Wouter Jan komt even later van de wc met de mededeling dat hij zweetbillen heeft.

Wouter Jan vindt de tempels en tuinen het indrukwekkendst. Hij houdt van de kleine paadjes met stapstenen door het groen en het contrast met de oranjerode tori’s (toegangspoorten). Hij vindt het vooral mooi dat overal over nagedacht is en dat alles netjes en geordend is. Zo is hij zelf ook ??.

En Wout en ik weten zodra we zijn geland meteen weer waarom we bijna drie jaar geleden besloten om opnieuw een reis naar Japan te plannen, en nu voor langer. Het land is zo modern en goedgeorganiseerd dat je verwacht dat het is zoals andere -Westerse- landen. En het ligt in Azië, waar Wout en ik al veel hebben gereisd, dus dat kennen we ook. Maar toch lijkt Japan op geen enkel ander land waar we zijn geweest. Je wordt vaak op het verkeerde been gezet en er zijn dingen waarvan je niet weet waar het voor dient of wat het doet, maar dat is precies wat we zo leuk vinden aan dit land!