Op vrijdag 17 maart varen we ’s morgens vroeg terug naar Kuala Tembeling, waar we de auto hadden geparkeerd. Ik vind de boottocht nu veel leuker dan op de heenreis. Het is een beetje mistig en nog koel en onderweg zien we waterbuffels, apen en vissers. Als we er bijna zijn, is de benzine op en drijven we de verkeerde kant op. Gelukkig komt er snel hulp van een man in een boot met een jerrycan benzine.

Met de auto rijden we in drie uur naar Kuantan waar we eerst de auto inleveren op het uitgestorven vliegveldje en een taxi nemen naar ons hotel. We waren niet van plan te overnachten in Kuantan – de stad ziet er niet erg boeiend uit- maar we hadden gelezen dat de reis van Taman Negara naar Kota Bharu erg lang was en daarom hadden we besloten de rit op te delen. De taxichauffeur weet niet waar ons hotel is en heeft helaas ook geen navigatie in zijn auto. Wout heeft een navigatie-app op zijn telefoon maar de chauffeur luistert nauwelijks naar zijn aanwijzingen. We rijden daardoor twee keer langs de afslag die we moeten hebben en zitten ongeveer een uur in de taxi. Maar we komen er, de taxichauffeur biedt zijn verontschuldigingen aan dat het zo lang duurde en dan spreken we toch maar af dat hij ons de volgende morgen naar het busstation zal brengen. Hij weet nu tenminste waar hij ons moet ophalen!

En ja, de volgende morgen staat hij op de afgesproken tijd (7.30 uur) klaar en komen wij met onze bagage naar beneden. Maar dan blijkt dat hij zijn taxi niet meer aan de praat krijgt. Het is geen gelukkige combinatie, de taxichauffeur en wij. Hij belt een vriend en zegt dat die er over vijf minuten zal zijn. We hopen maar dat dat geen Maleisische minuten zijn… De nieuwe taxi arriveert, we nemen afscheid van de oude chauffeur en wensen hem succes met z’n auto en rijden naar het busstation. De rest van de dag zitten we in de bus! Normaal gesproken rijdt de bus in vijf of zes uur naar het noorden, maar omdat vandaag de schoolvakantie is begonnen, is het verschrikkelijk druk op de weg. Er is geen snelweg dus al het verkeer moet over de tweebaansweg. Dan zijn er ook nog werkzaamheden onderweg en zien we een akelig ongeluk dat voor behoorlijk wat oponthoud zorgt. Na negen uur komen we eindelijk aan op het busstation in Kota Bharu. We zijn allemaal erg gaar, maar ik ben ook trots op de kinderen die braaf alles over zich heen hebben laten komen. Af een toe een filmpje op de i-pad, af en toe een spelletje ‘ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’ (we reden op het laatst zo langzaam dat je het meestal kon raden voordat we er voorbij waren) en fantaseren over wat we zouden doen als we één dag in Nederland zouden zijn. Wouter Jan zou met zijn Playmobil kasteel spelen en door Houten fietsen. Carien wilde de hele dag met Balot en Lisa spelen. Maar voornamelijk was het maar een beetje suffen in de bus en uit het raam kijken.

Een taxi brengt ons naar Kampong Banggol, net buiten de stad, waar we een huisje hebben gehuurd op Pasir Balanda (=Nederlands zand). De eigenaar is een Nederlander, Harry, die in 2005 met zijn gezin naar Maleisië is geëmigreerd. Hij legt ons uit waar we nog iets kunnen eten en we lopen door het dorpje naar het eethuis en vinden het er meteen geweldig. Het is nu de lange busreis al waard! De traditionele houten huizen op palen zijn prachtig en alle mensen zwaaien, heten ons welkom en vragen waar we vandaan komen.

De volgende dag lenen we fietsen en maken een tocht door de kampongs. Opnieuw heel vriendelijke mensen die zwaaien, ‘hello!’ roepen en vriendelijk naar ons knikken. We zien rijstvelden, palmbomen, jungle, de rivier en de zee, en overal nog die mooie, oude, houten huizen die we aan de westkust van Maleisië bijna niet hebben gezien, hoewel er ook druk wordt gebouwd: stenen huizen. We stoppen even bij een meneer die prachtige papieren vliegers maakt. Helaas zijn ze te groot om mee te nemen in de koffer dus moeten we het doen met een paar foto’s. Ook zien we onderweg vrouwen die batikdoeken maken en pauzeren we bij een kroepoekfabriekje. De vissen worden er schoongemaakt en fijngemalen tot een soort dikke pasta die tot rollen wordt gekneed. Vervolgens worden de rollen in een snijmachine in plakjes gesneden en leggen de vrouwen de plakjes buiten te drogen. Ook hier weer vriendelijke mensen die laten zien wat ze doen en de kinderen over hun bol aaien.
Omdat het opnieuw een erg warme dag is, nemen we de korte route van 19 km en fietsen terug naar het restaurantje in ons dorp voor de lunch. Thuis springen we in het zwembad en komen weer een beetje bij. ’s Avonds roeien we een klein stukje over de rivier achter het huis -waarbij we verschillende zwemmende varanen spotten die gelukkig banger zijn voor ons dan wij voor hen- en gaan dan door de heg naar de buurvrouw die een uitgebreide Maleise maaltijd voor ons heeft gemaakt.

De zes huisjes van Pasir Belanda zijn een kleine kampong op zich en we ontmoeten een aardig Engels echtpaar, een Deense familie met twee kleine kinderen en een familie uit Kuala Lumpur die hier de vakantie doorbrengt. Met de Maleise oma, vader en moeder en de 12-jarige zoon doen Carien en ik de volgende morgen een workshop batik. In een werkplaats in het dorp legt een meneer uit hoe het in z’n werk gaat: eerst moeten we een patroon op een lap stof tekenen en dan de lijnen met hete was overtrekken. Daarna kleuren we alles in. Carien tekent een grote papegaai en vindt het heerlijk om weer eens lekker te knutselen. De moeder uit KL vertelt dat iedereen wel een paar sets batik-kleren heeft, ook in de grote stad. Voor feestdagen. Van een lap stof van vier meter kunnen ze één sarong en een top maken. Als we klaar zijn, worden onze doeken gewassen om de verf te fixeren en de was te verwijderen.

We moesten er een lange busreis voor maken, maar we zijn blij dat we naar Kota Bharu zijn gekomen. We konden hier het traditionele leven in de kampongs ervaren en ook is het interessant om de verschillen met de westkust te zien. Er zijn veel minder Chinezen en Indiërs aan de oostkust waardoor je veel meer merkt dat je in een islamitisch land bent: meer moskeeën, alle vrouwen hebben een hoofddoek, de mannen vaak een islamitisch petje, en alles staat hier ook in Arabisch schrift aangegeven.
Carien heeft de verschillen blijkbaar ook opgemerkt, want als ze ’s middags weer eens haar restaurantje opent, heeft ze opeens een hoofddoek (handdoek) om haar hoofd. Ze laat een boek zien, zegt dat dat de Koran is en zingt-leest er een stukje uit voor. Ze is erg gevoelig voor religie, hebben we al gemerkt! Heeft ze toch niet van ons.