Ipoh was geen geplande stop, maar omdat we de rit van George Town naar de Cameron Highlands willen inkorten, slapen we twee nachten in deze stad, ongeveer halverwege. Ipoh is een vriendelijke en niet zo’n grote plaats. Het is ook geen toeristische plaats, niet voor westerlingen tenminste, en dat merken we. Mensen op hun fiets roepen “Welcome to Malaysia!” en “Have a nice day!” naar ons en we zijn zelf opeens ook een beetje een bezienswaardigheid. Ons appartement is niet ver van het oude centrum en de eerste avond proeven we er de lokale specialiteit: ayam tauge (kip met taugé).

Wanneer we de volgende dag de moskee bezoeken -meestal mogen we daar als niet-moslims niet naar binnen, maar hier kan het omdat er geen mensen aan het bidden zijn- spreekt een jongeman ons aan. Hij heeft de zorg voor de moskee en vertelt ons over zichzelf en over zijn geloof: over de overeenkomsten en verschillen tussen de koran en de bijbel, over de jaartelling -Wouter Jan bedenkt heel slim dat er ooit een dag zal komen dat de christelijke en islamitische jaartelling gelijk zal zijn omdat hun(maan)jaar korter is dan het onze. Daarna lopen we nog even rond door het oude centrum, waar opeens een heleboel Chinees-Maleisische toeristen blijken te zijn, en dan lopen we terug naar het appartement om te gaan zwemmen.

Op 12 maart rijden we de bergen in richting de Cameron Highlands, na eerst nog een korte stop net buiten Ipoh bij een boeddhistische tempelgrot. Tegen lunchtijd komen we aan in Tanah Rata en we besluiten eerst de theeplantage van Boh-tea te bezoeken en daar iets te eten. De weg ernaartoe is smal en bochtig maar dan krijgen we een fantastisch uitzicht: glooiende heuvels vol met theestruiken. We lunchen in het café met thee -vers geplukt op de plantage- en taart, iets anders hebben ze niet. We hadden verwacht dat de Cameron Highlands voornamelijk bestond uit theeplantages, net als de Highlands van Sri Lanka, maar dat is niet zo. Het grootste deel is nog steeds jungle.

Ons appartement is erg basic en ruikt muf maar daar hadden we al op gerekend. Gelukkig zijn de bedden en badkamer schoon en is de temperatuur weer eens aangenaam (een graad of 25 overdag en ’s avonds koelt het verder af)! We ontbijten de volgende morgen in het dorpje en maken van daaruit een wandeling. We worden vergezeld door een hond uit het dorp, hij loopt helemaal met ons mee. De kinderen vinden dat natuurlijk prachtig. “Zo is het straks elke dag als we een hond hebben”, zeggen ze. Wouter Jan had het niet meer zo op wandelen door de jungle na zijn ontmoeting met de slang, maar nu met een hond voorop vindt hij het weer leuk.
’s Middags rijden we naar een andere theeplantage waar we een beetje doorheen kunnen lopen en daarna pakken we thuis weer in voor de volgende etappe naar de jungle! Volgens de GPS in de auto duurt die rit 5½ uur, maar er blijkt inmiddels een nieuwe weg te zijn aangelegd die het drie uur maakt. We gaan er maar van uit dat we de volgende dag die weg wel zullen vinden…