Weer thuis

We zijn nu precies een week thuis. We zijn geland op Schiphol met onze spullen, maar ons hoofd is nog steeds niet helemaal in Houten.

Donderdagmiddag landen we op Schiphol en worden we verwelkomd door opa Wouter Jan en oma Lily. Zij brengen ons naar huis, waar Lisa en Thomas een mooi spandoek hebben opgehangen en welkom-thuis-kaarten in de bus liggen. Op tafel staan bloemen, bruine boterhammen, dropjes en hagelslag.

Wouter Jan en Carien duiken meteen in de kasten op zolder om alle Playmobil tevoorschijn te halen. De tassen blijven onaangeroerd op het kleed in de woonkamer staan en de kinderen zetten alles vol met de kastelen en poppetjes die ze zo hebben gemist. Als we na een uur aanstalten maken om naar oma Miek en opa Jacques te gaan voor thee met taart, barst Wouter Jan bijna in tranen uit.

Hij wil niet weg, hij wil thuisblijven! We begrijpen hem heel goed maar vertrekken toch naar de Dorpsstraat om daar te eten. We moeten de kinderen wel beloven dat we na het eten direct naar huis gaan en dat ze dan nog mogen spelen.

Vrijdagmorgen stappen we op de fiets en rijden naar school. Het is de laatste schooldag van het jaar en Wouter Jan en Carien willen graag hun klasgenootjes en juffen nog zien voordat de schoolvakantie begint. De juffen weten ervan maar voor de kinderen is het een verrassing dat Wouter Jan en Carien weer terug zijn. Er wordt gejuicht, geroepen en geknuffeld, wat een ontvangst! Ook mogen ze allebei vertellen en stellen de klasgenoten vragen over de reis: waar zijn ze nou precies geweest? Wat hebben ze gegeten? Wat was het mooist? Welke dieren hebben ze gezien? Is Carien ook in kern 12 met lezen (we blijken verder gekomen dan de rest van de klas!)? Het is onwerkelijk maar ook fantastisch om deze ochtend op school weer mee te maken. Cariens juf zegt tegen haar dat niemand zich kan voorstellen hoe Carien zich nu voelt en wat ze allemaal heeft meegemaakt. Ook zij is ontroerd, het is mooi om te zien.

Wouter Jans vriend, Mika, fietst na school mee naar huis en Lisa komt mee met Carien. Het huis staat nog vol met dozen die Wout en ik aan het uitpakken zijn, maar dat heeft geen haast en de kinderen hebben er geen last van. Die zijn blij dat ze elkaar weer zien en samen kunnen spelen.

Het is heerlijk om iedereen weer te zien: familie, buren, vrienden en vriendinnen. Maar het is ook vermoeiend. We zijn een half jaar voornamelijk met z’n vieren geweest en we moeten eraan wennen dat we nu weer veel meer mensen om ons heen hebben.

Ook leefden we op reis van dag tot dag. Afspraken hadden we niet en we besloten meestal op de dag zelf wat we die dag wilden doen. Zolang we een slaapplek en eten hadden, was het goed. Nu kocht ik zaterdag heel symbolisch weer een jaarplanner - ik ben bang dat ik anders van alles vergeet- en maken we weer een lijstje met dingen die ‘moeten’: een nieuwe auto kopen, dokters- en tandartsafspraken maken, een krantenabonnement afsluiten...

Maar toch is er iets veranderd. Ik ben heel trots op de kinderen, en op Wout en mezelf dat we dit hebben gedaan en dat alles zo goed is verlopen. We hebben elkaar zo goed leren kennen en we delen zo veel fantastische ervaringen en avonturen. We hebben gezien hoe flexibel, nieuwsgierig en open de kinderen zijn (geworden) en hoe veel ze hebben geleerd. Wout en ik hebben daarom op de laatste avond een ‘Wereldreiziger diploma’ uitgereikt aan Wouter Jan en Carien. We zullen deze reis nooit meer vergeten. En wie weet komt er nog eens zo’n reis. Wouter Jan was een paar weken geleden al hardop aan het denken over mogelijke nieuwe bestemmingen en hij vroeg: “Mam, als we weer op reis gaan, mogen mijn kleren dan bij jou in de rugtas?”