Nuwara Eliya en Ella, Sri Lanka

Tot Kandy hebben we alleen per taxi gereisd. Erg comfortabel, van deur tot deur en stoppen wanneer en waar we willen, en toch niet heel duur. Maar op vrijdag 27 januari willen we per trein naar Nuwara Eliya reizen. De route van Kandy naar Nuwara Eliya, en van daaruit naar Ella, staat bekend als een prachtige treinreis door de theeplantages en bergen, en daarom zijn we niet de enigen die met de trein willen. Als we een dag van tevoren een kaartje willen kopen, wordt ons verteld dat er geen treinkaartjes meer zijn. We moeten de volgende dag een uur voor vertrek terugkomen en dan zijn er waarschijnlijk weer tickets. Op hoop van zegen laten we ons de volgende morgen door een taxi naar het station brengen. En wonder boven wonder zijn er dan opeens weer kaartjes! We begrijpen niet hoe het hier werkt, maar we zijn blij dat we mee kunnen. Wel is het zo dat de gereserveerde plaatsen op zijn, dus we moeten zelf stoelen zien te bemachtigen in de 2e klas. En dat lukt ons de eerste drie (!) uur niet. We staan opgepropt in een wagon. Na een half uur gaan de kinderen en ik – en andere toeristen- in het gangpad zitten. Wout blijft staan, bikkel. Er komen regelmatig mannen langs die kokosnoten, mango’s, aardappelkoekjes of drinken verkopen en dan moet iedereen weer opstaan. Vlakbij ons zit een kindje dat wagenziek wordt en regelmatig alles onderspuugt. Maar we klagen niet (nou ja, nauwelijks); we reizen voor 480 roepies (ongeveer 3 euro) en er is veel te zien in en buiten de trein. Na drie uur kunnen we eindelijk zitten en dat is dan zo heerlijk! Bovendien wordt het uitzicht steeds spectaculairder. We zien bergen die volstaan met theeplanten waarvan vrouwen de blaadjes plukken. De kinderen hangen uit het raam om te zwaaien naar mensen in de dorpen en de theepluksters. Rond 16 uur komen we aan in Nuwara Eliya, met een uur vertraging.

Na gedoe met ons geboekte hotel -dat blijkt overboekt- en een ander hotel waar we in eerste instantie door onze taxichauffeur naartoe worden gebracht (van waarschijnlijk een bevriende eigenaar, maar dat een eind buiten het dorp ligt en muf en klammig ruikt. Vergane glorie), checken we in in een hip guesthouse.

De volgende morgen schijnt de zon en rijden we door de theeplantages naar een paar watervallen en bezoeken we een theefabriek. We krijgen uitleg over hoe de thee wordt geplukt, gedroogd en gehakt en wat de verschillen zijn tussen zwarte, groene en witte thee. Daarna proeven we natuurlijk een kopje thee mét een gebakje (die zien we niet vaak in Sri Lanka!).
Als we terugkomen in het guesthouse begint het weer hard te regenen dus blijven we de rest van de dag daar en doen we schoollessen.

Op maandagmiddag nemen we de trein naar Ella. Na opnieuw een uur vertraging vertrekt dan toch de trein. Gelukkig konden we voor dit traject kaartjes reserveren voor de eerste klas – de observation saloon met extra grote ramen – dus we kunnen de hele treinreis, zo’n drie uur, zitten. Het landschap is nog geweldiger dan de vorige keer. Hoge bergen, diepe kloven, watervallen, theeplantages, jungle. Helaas wordt het na anderhalf uur te donker om nog iets te kunnen zien en we komen om 20 uur in het pikkedonker aan in Ella. Een tuktuk rijdt ons de berg op naar ons guesthouse en na de ontvangstthee en knuffels voor onze twee baby’s gaan we allemaal naar bed.

De volgende morgen wacht ons een verrassing: we hebben een spectaculair uitzicht op de bergen, o.a. Little Adam’s Peak en Ella Rock.
Jammer genoeg betrekt de lucht al snel en we besluiten om niet de Peak te beklimmen maar in plaats daarvan naar beneden te lopen, naar Ella, en daar te lunchen. Net op tijd komen we beneden in het dorpje aan; het begint weer te gieten. Het dorp is een echt backpackersparadijs dus er zijn genoeg cafés en eettentjes met Westers eten. De kinderen bestellen pizza’s en we wachten tot het droog wordt. Dan regelt Wouter Jan voor wij er erg in hebben een tuktuk de berg weer op (“Hello sir, can we have a tuktuk to hotel Golden View, please?” en dan mag Wout onderhandelen over de ritprijs), hij had geen zin om de berg op te klimmen!

We staan soms verbaasd over wat de kinderen inmiddels allemaal begrijpen in het Engels. Ze verstaan hele stukken van gesprekken die wij voeren met hotelpersoneel en taxichauffeurs en ze willen zelf ook graag Engels gebruiken. Ze vragen hoe ze iets moeten zeggen en doen dat dan ook en variëren ermee, ze zijn helemaal niet verlegen.

De twee broers die ons guesthouse in Ella runnen, zijn enorm aardig. Ze zeggen tegen Carien dat zij hun nieuwe zusje is en dat ze nu drie broers heeft. Ze geven de kinderen hapjes in de keuken, ze mogen mee een ritje in de tuktuk maken, en ze stellen ze voor aan de kinderen van de baas die in het huis iets lager op de berg woont. Carien is meteen vrienden met het zoontje, ongeveer van haar leeftijd, en ik zie even later hoe het jongetje in een boom klimt en vruchtjes naar Carien gooit om op te eten. Hij neemt haar mee naar zijn huis, waar Wout haar later ophaalt. Aan het eind van de middag komen de kinderen van de baas hun huiswerk maken in het hotel en Wouter Jan en Carien pakken hun spullen er ook bij.

Na het eten willen de broers voor ons zingen. Wout legt de kinderen op bed en ik blijf met twee Duitse meisjes luisteren. De broers vertellen over hun leven. Ze komen uit Mirissa maar zijn door hun moeder naar Ella gestuurd om te ontkomen aan de verlokkingen van het plaatsje aan zee: feesten, drank en marijuana. Nu werken ze dus keihard in het guesthouse en gaan ze om de beurt af en toe 10 dagen naar huis. De oudste broer wil volgend jaar naar Qatar om daar geld te verdienen, iets wat meer Singalezen doen. Een van onze taxichauffeurs had 11 maanden in Saudi-Arabië gewerkt maar is toen teruggekomen omdat hij het er zo vreselijk vond.

Op 31 januari gaan we met gemengde gevoelens weg uit Ella. De broers waren zo lief en de kinderen willen het liefst blijven, maar aan de andere kant willen we ook graag naar zee en de zon weer zien.