Kyoto, Japan

Voor het eerst gaan we naar een stad in Japan die we al eerder hebben bezocht: Kyoto. Nu bijna drie jaar geleden, ook met papa en mama, was dat onze eerste kennismaking met Japan en we vonden het de mooiste stad van het land. Dat is ook de reden dat we er terug zijn. Papa en mama zullen op 12 mei terugvliegen naar Nederland, wij blijven tot 15 mei in Kyoto en reizen daarna door naar de Japanse Alpen.

Eén van onze voornemens voor onze reis was om deze keer helemaal naar de top van de heilige berg bij het Fushimi Inari heiligdom te klimmen. Drie jaar geleden was Carien nog maar drie jaar oud en was de klim te veel voor haar. Nu is ze vastberaden om de top te halen en heeft ze haar wandelkleren aangetrokken: korte broek, pet op en kniekousen. Veel Japanse meisjes dragen hoge sokken -vaak ook bij hun schooluniform- en Carien vindt dat prachtig. We zoeken in de winkels naar kniekousen, maar hebben tot nu toe alleen Hello Kitty of Japanse sokken met tenen gevonden. Carien heeft daarom mijn sokken aan gedaan, die komen bij haar tot de knieën. We beginnen onderaan de heuvel, waar het nog druk is, en lopen dan door een soort tunnels van torii (de oranjerode toegangspoorten tot heiligdommen) langzaam naar boven. Ik vind het ook deze tweede keer betoverend om door een bos van naaldbomen onder de torii door te lopen, langs grote en kleine heiligdommen. Hoe hoger we komen, hoe rustiger het wordt. Blijkbaar onderneemt lang niet iedereen de klim. We herkennen onderweg bepaalde punten: een klein meer met een tempeltje ernaast, een restaurantje waar we de vorige keer noedelsoep hebben gegeten, het heiligdom waar Wout drie jaar geleden zijn wens op een houten plankje heeft geschreven en daar heeft opgehangen (en die inmiddels is uitgekomen, heeft hij ons verklapt. Ik schrijf daarom deze keer ook een wens op en hoop op evenveel geluk). Na zo’n anderhalf uur, met de nodige stops onderweg, bereiken we dan de top! De afdaling gaat veel sneller.

Op 10 mei vervullen we een andere wens die we hadden voor Kyoto: nogmaals de Filosofenwandeling maken. Drie jaar geleden waren we vanwege de warmte (we waren er toen eind juli) pas aan het einde van de middag begonnen en waren de meeste tempels onderweg al gesloten. Nu gaan we vroeger op pad. De wandeling voert langs grote tempels met beschilderde houten schuifpanelen en prachtige tuinen. De Japanse tuinen zijn heel precies aangelegd, niets ligt of staat zomaar ergens. Bomen worden in de juiste vorm geleid of geknipt, water wordt met rotsstenen de goede kant op gestuurd. En het grind in de zentuinen wordt aangeharkt in keurige motieven, en daar mag je dus niet overheen lopen. Maar toch lijken de tuinen heel natuurlijk, dat is precies de kunst! Het laatste deel van de wandeling lopen we langs een smal riviertje, onder de kersenbomen, die helaas al zijn uitgebloeid.

De volgende dag steken we de rivier over die het oude deel van Kyoto scheidt van het nieuwere deel. Onze wandeling start bij een grote tempel en leidt daarna door Gion, een oude wijkmet smalle straatjes met donkere houten huizen. De meeste huizen zijn nu omgetoverd tot winkeltjes, restaurantjes of kleine herbergen, maar het is allemaal met smaak gedaan. Net zoals overal in Japan staat de koopwaar mooi en nauwkeurig uitgestald, het lijken wel schilderijtjes. Wat het ook schilderachtig maakt, zijn de meisjes in kleurige kimono die hier rondlopen. Je kunt in Kyoto op veel plaatsen kimono’s huren voor een dag en dat wordt hier veel gedaan. De meisjes en vrouwen -en ook wel mannen, die kleden zich in meer sobere traditionele kleding- kleden zich mooi aan en bezoeken zo de oude wijk of heiligdommen. We zagen er ook veel bij de Fushimi Inari met de torii.

Na de wandeling lunchen we in een Chinees restaurant en lopen

terug naar de rivier. En dan is het tijd voor het afscheid… Papa en mama gaan terug naar het hotel om hun koffers op te halen en naar Osaka te reizen, waar zij morgen het vliegtuig naar Nederland nemen, en wij gaan naar ons hotel. Het afscheid is minder moeilijk dan vier maanden geleden – het is nu een afscheid voor twee maanden- maar toch verdrietig. Het is niet leuk om opa en oma langs de rivier weg te zien lopen. Het was gezellig en fijn dat ze een tijdje met ons mee hebben gereisd en het zal weer even wennen worden met z’n vieren.

De volgende dag doen we het rustig aan. De kinderen zijn een beetje knorrig en willen niet veel, ik denk omdat opa en oma weg zijn. Eerst maken we huiswerk aan het tafeltje bij de bakker waar we ontbijten. Het is grappig (en fijn) dat ze dat juist wel willen, het geeft rust en dat vinden ze prettig. Daarna gaan we met de metro naar de tuinen van het keizerlijk paleis. We leggen ons kleedje op een prachtig plekje: aan een beekje onder de bomen en blijven daar zo’n twee uur zitten. De kinderen scharrelen in het beekje -het is een warme dag- en knutselen alvast voor Moederdag. Ze maken heel Japanse kunstwerken: Carien knoopt bloemetjes om een tak en Wouter Jan vult een dennenappel met klaverbloemen. Het is allemaal heel idyllisch en rustgevend, op een storende piep na. We ontdekken waar het geluid vandaan komt als Carien naar de wc moet: het wc-huisje piept! Zo kunnen ook blinden het toilet vinden.

Aan het eind van de middag lopen we terug langs de ondiepe rivier en door Pontocho, een van de geisha-districten van Kyoto. We zien vijf geisha’s of maiko’s (geisha’s in opleiding) - we weten niet of en hoe je het verschil tussen hen kunt zien- : vrouwen met witgeschilderde gezichten en hun haar opgestoken. Ze dragen prachtige kimono’s en lopen snel en geruisloos langs ons op hun Japanse slippers met daarin witte sokken.

Op 13 mei ben ik ziek en blijf de hele dag op de hotelkamer om te slapen. Wout neemt Wouter Jan en Carien mee naar Nara, een stad niet ver van Kyoto, waar we drie jaar geleden ook zijn geweest. De kinderen herinneren zich de hertjes nog goed die daar vrij rondlopen en we hadden beloofd daar nog een keer naartoe te gaan. Eerst bekijken ze nog een mooie tuin die we niet eerder hebben bezocht en daarna gaan ze naar het park, waar ze veel herten zien. De kinderen zijn eerst een beetje voorzichtig maar daarna aaien ze de herten en gaan ermee op de foto. Ze bezoeken de boeddhistische tempel met het enorme Boeddhabeeld. In de tempel staat een houten pilaar met een gat ter grootte van het neusgat van het Boeddhabeeld en het brengt geluk om daar doorheen te kruipen. Drie jaar geleden pasten de kinderen er moeiteloos door en ook nu is dat gelukkig nog het geval.

Donderdag 14 mei is onze laatste dag in Kyoto. We beginnen de dag opnieuw met ontbijt en huiswerk bij ‘onze’ bakker. Daarna pakken we de metro naar Daitoku-ji (‘ji’ betekent tempel), een complex met 24 zentempels in wat voelt als een stadje binnen de stad. We lopen over de straten van keien, onder de bamboe- en cederbomen. Vooral de zentuinen van het complex zijn beroemd: strak aangeharkt grind (wat symbool staat voor bijvoorbeeld de zee of het leven) met daarin een piramide van grind (staat voor zout en dat is dan weer symbolisch voor zuiverend) of een rechtopstaande steen (een obstakel in het leven). Het klinkt soms wat zweverig en vergezocht maar we vinden het mooi.