Op 17 februari steken we de grens over naar Maleisië, wat niet zo eenvoudig is als het klinkt. Eerst nemen we de bus naar de grens, stappen daar uit met al onze bagage en gaan door de Singaporese douane, wat even duurt. Dan zoeken we weer een bus van onze busmaatschappij, steken daarmee het water dat de grens vormt over en stappen dan opnieuw uit, dit keer bij de douane van Maleisië. Daarna weer de juiste bus vinden en daarmee rijden we naar het busstation van Johor Bahru waar we overstappen op de bus naar Melaka. Gelukkig valt het mee wat we uiteindelijk aan bagage hebben meegenomen: 2 grote en 2 kleine rugzakken voor Wout en mij, Wouter Jan draagt zijn eigen kinderrugzak en trekt meestal het koffertje met de schoolboeken met zich mee. Carien draagt natuurlijk de tas met de koekjes/snoepjes/water voor tijdens de reis en met Wouter Jans houten boot, gekocht in Galle en te teer om in de rugzak te proppen. Maar vanwege de temperatuur is het toch fijn als we niet al te veel moeten rondzeulen met die tassen op onze rug.

In Melaka hebben we een appartement in een enorm hotelcomplex wat lichtelijk verouderd is maar twee geweldig grote zwembaden heeft. Tot Wouter Jans en Cariens teleurstelling zijn de glijbanen bij het zwembad gesloten, ze zijn net opnieuw geverfd, lijkt het. Het appartement is mooi en ruim met twee slaapkamers en twee badkamers, dat is heerlijk na al die hotelkamers. Carien confisqueert meteen een van de slaapkamers en gaat daar al haar jurken ‘strijken’ – er is ook een strijkbout in het appartement – en opvouwen. Wouter Jan kan weer lekker tekenen aan de eettafel.

Het centrum van Melaka is klein en compact, je loopt er zo doorheen. Op de heuvel staat St. Paul’s church die in 1521 gebouwd werd door de Portugezen. Daar vlakbij het Stadthuys – nu een beetje knullig etnografisch museum- in lelijk roze/bruin, in 1641 door de Nederlanders gebouwd als een kopie van het stadhuis van Hoorn, en waarschijnlijk het oudste Nederlandse gebouw dat nog staat in Azië.

Het mooist vinden we Melaka’s China Town met de Heeren en Jonker Street, Maleisiës oudste Chinese tempel en het Baba-Nonya heritage museum. Dit museum is gevestigd in een typisch 19e-eeuws traditioneel Baba-Nonya huis en vertelt over de gebruiken uit die tijd. De Baba (mannen) en Nonya (vrouwen) zijn geboren uit Chinees-Maleisische huwelijken en de Baba van dit huis is rijk geworden met zijn rubberplantage. Het is een prachtig huis, heel diep, met 4 binnenplaatsen voor verkoeling, een grote keuken met Chinees porselein en originele meubels. De vrouwen mochten vroeger alleen achter en boven in het huis komen. Als ze naar de voorkamer of buiten wilden, moesten ze begeleid worden door een man.

In een vergelijkbaar huis – nu antiekwinkel- verderop in de straat, kiest Carien alvast een verjaardagscadeau voor over 6 maanden: een Chinese haarpin met een draak. De verkoopster zegt dat Carien die dan later weer aan haar dochter kan geven. Dat vindt ze wel een interessante gedachte. Maar nu moet ze eerst haar haar laten groeien…

En dan moet ik natuurlijk nog iets zeggen over het eten in Melaka, want dat is zo lekker! We eten een paar keer in een food court niet ver van ons hotel, waar je kunt kiezen bij welk eettentje je bestelt en iedereen dus kan eten wat hij/zij wil. Voor zo’n 30 ringgit (7 euro) eten en drinken we daar met z’n vieren, frietjes met kip (Wouter Jan) of gewoon lekker rijst of noedels met vis of vlees. En in China Town hebben we het Nonya food geprobeerd, heerlijk!