Ons hotel in Selinunte is een 15e-eeuwse boerderij die mooi is opgeknapt. Er is een gigantische eetzaal voor het ontbijt maar diner serveren ze niet dus rijden we ’s avonds naar het dorpje om iets te eten. We zijn vroeg, het is zeven uur en de restaurants gaan niet voor half acht open, en daarom doden we de tijd in een speeltuin. Die is vervallen en vies met een ingestorte schommel en afval dat er rondslingert, maar dat maakt Wouter Jan en Carien en de kinderen uit het dorpje niets uit.

De volgende dag bekijken we de oude Griekse tempels van Selinunte. De locatie is prachtig; de ruïnes liggen aan zee, maar het is erg warm en er is weinig beschutting tegen de zon. Carien en Wouter Jan zijn het meest onder de indruk van een slangenhuid die ze van een meneer krijgen. Die heeft hem tussen de omgevallen pilaren gevonden. Na de lunch zwemmen we in de zee.

De volgende dag loodst de navigatie ons opnieuw via kleine, smalle weggetjes met af en toe gaten en soms zonder asfalt richting Agrigento, naar onze volgende bestemming: B&B Montemare, met uitzicht op de heuvels en de zee, zoals de naam al zegt. Van daaruit bezoeken we de Valle dei Templi met de best bewaard gebleven tempels buiten Griekenland, waarvan de oudste dateert uit de zesde eeuw voor Christus. Ooit was deze stad, Akragas, de op drie na grootste stad ter wereld. Grote touringbussen droppen toeristen en het is er druk en heet. Misschien is het de drukte en de temperatuur, of misschien zijn we gewoon verwend met alle -bijna uitsluitend hele- tempels die we in Azië hebben gezien, maar we vinden het al snel genoeg. Inmiddels noemen we het allemaal oneerbiedig “oude pruts”, net als Carien.

We lunchen in een mooi restaurant met terras aan zee. De ober is helemaal verliefd op Carien. Elke keer als hij langs onze tafel loopt, zegt hij “I love you” tegen haar. Carien begrijpt er niets van. “Hij weet niks van mij, alleen maar hoe ik eruit zie. Misschien ben ik wel helemaal niet aardig”, zegt ze. Ik denk alleen maar over hoe dat over een paar jaar moet, als ze een puber is… Na de lunch rijden we nog iets verder langs de kust en parkeren dan bij de Scala dei Turchi. Dit is een sneeuwwitte rots die, als een gigantische trap, de zee inloopt. We beklimmen de rots en kijken uit over de zee, het is prachtig.