Na een heel korte nacht (we vliegen van 1 tot 4.30 uur, maar het is dan 7 uur plaatselijke tijd) landen we op vrijdagochtend 10 februari in Singapore. Vooral Carien is erg moe en in de taxi naar ons hotel voelt ze zich niet lekker. We stoppen even omdat ze een beetje moet spugen en dan stapt er een meneer op ons af die vraagt of hij haar hand even mag masseren. Hij is een Chinese dokter en zegt dat Carien zich dan beter zal voelen. Ze knapt inderdaad weer een beetje op en we kunnen weer verder. Je maakt wat mee als je met kinderen reist!

We verblijven in een luxe hotel met een grote kamer, 3 heerlijke bedden (de kinderen zijn heel blij want we hebben sinds Negombo geen drie bedden meer gehad, het waren steeds twee 2-persoonsbedden en in Ella zelfs een 2-persoonsbed en een 1-persoonsbed) en badjassen! We willen deze eerste dag alleen even naar buiten om te zwemmen in het zwembad en om te eten. Gelukkig zijn er genoeg eettentjes in de buurt met lekker eten. We kunnen kiezen uit Chinees (heel veel), Vietnamees, Thais, Japans. Wat een luxe!

We zijn weer uitgerust en hadden een lekker ontbijtbuffet! Vandaag gaan we naar de Singapore Zoo. We vinden uit hoe het openbaar vervoer werkt en nemen de metro en bus. We betalen maar liefst 110 Singapore dollars entree (ongeveer 75 euro), we moeten even wennen aan de prijzen hier. De dierentuin is mooi, vooral ook door alle tropische planten en bomen. En de kinderen vinden het natuurlijk leuk om de dieren te zien. Maar we zijn wel verwend met de safari’s in Zuid-Afrika, waar we de dieren in het wild zagen en ze zelf moesten spotten. We zitten lang op een bankje bij de chimpansees en de apen krijgen bijnamen, ik denk dat WJ en Carien de familie soms missen. Er is een chimpansee opa Wouter Jan die naar de vogels kijkt, een opa Jacques die alleen maar met een stokje in een kistje zit te pielen om er eten uit te krijgen, een Wouter Jan en Carien die elkaar achterna zitten en een chimpansee met dikke billen wordt gebombardeerd tot mama. Nou ja…

In de bus terug maken we een lijstje met de eerste verschillen met Sri Lanka die ons zijn opgevallen:
• er zijn stoplichten in Singapore;
• er zijn geen tuktuks;
• de deuren van de bussen en treinen gaan dicht als ze rijden;
• in Sri Lanka rijden op een weg meestal 3 voertuigen naast elkaar, hier blijft iedereen in zijn eigen baan;
• het is veel schoner en er zijn geen straathonden;
• je kunt heel veel dingen beoordelen. Er staan overal computerschermen waarop je je mening kunt geven met behulp van smileys. Op het vliegveld was dat bijvoorbeeld de ene binnentuin, de andere binnentuin, de service bij de paspoortcontrole, de informatie bij de invulformulieren voor de visa...
• er zijn héél veel bordjes met regels en als je je daar niet aan houdt zijn er hoge boetes! Je mag niet eten of drinken in de metro, geen doerian mee in de bus, je mag niet in het zwembad als je een besmettelijke ziekte hebt, je moet deuren niet heel hard opendoen want er kan iemand achter staan, je moet oversteken bij een zebrapad, op de juiste plaats staan voor het instappen bij de metro, enzovoort, enzovoort;
• de mensen praten niet zomaar meer met je. En ze zeggen ook geen baby tegen Carien en Wouter Jan. Dat vinden we wel jammer.

We vinden Singapore een mooie stad met hoge wolkenkrabbers maar ook veel groen (vaak ook ín de wolkenkrabbers!). Het is een goede plaats om even bij te komen van de eerste anderhalve maand reizen. We kunnen bijslapen in de grote bedden, lekker eten (dat was voor de kinderen niet altijd even makkelijk in Sri Lanka) en makkelijk reizen met de metro.

Maar ik mis wel het contact met mensen en de prettige chaos van Sri Lanka. Dat besef ik als we op maandag naar China Town en op dinsdag naar Little India gaan. Daar zijn meer mensen op straat, kleine winkeltjes en eettentjes, geuren van kruiden en wierook (maar ook van stinkende vis en vuilnis op de markt), tempels, meer lawaai… De rest van Singapore is sterieler en saaier, ik had van tevoren niet gedacht dat ik dat jammer zou vinden :-).

Dinsdagavond bekent Wouter Jan dat hij het soms wel een beetje druk vindt om steeds met ons vieren te zijn. Hij wil ook wel eens alleen zijn, of iets met alleen mama of papa doen. Ik had niets aan hem gemerkt, maar eigenlijk is het ook geen verrassing. Thuis gaat hij vaak een eindje fietsen of zit hij op zijn kamer te lezen of te tekenen.
Daarom gaan Wouter Jan en ik op woensdag met z’n tweeën naar East Coast Park en huren daar fietsen. Carien was nog een beetje moe en vindt het wel fijn om een dagje met Wout in het hotel te blijven en wat schoolwerk te doen, te zwemmen en op de iPad te spelen.

Wouter Jan zoekt uit welke metro’s en bus we moeten nemen en binnen een uurtje zijn we in het park. Er ligt een breed fietspad en het is leuk fietsen. Aan de ene kant staan palmbomen en ligt de zee - met enorme vrachtschepen die liggen te wachten tot ze de haven in mogen - en aan de andere kant van het pad liggen grasvelden, speeltuinen of stukjes oerwoud: tropische bomen en planten met gekleurde vogels en grote insecten. Ook hangen er weer overal bordjes met regels en aanbevelingen: zorg dat je uitgerust bent als je gaat fietsen, houd afstand van de persoon voor je, rem op tijd bij de zebrapaden, zorg dat je fiets in orde is, enzovoort.

Op een pier staan mensen te vissen en Wouter Jan vraagt zich af of er in Singapore ook arme mensen zijn en of deze mensen vissen moeten vangen voor hun eten (net als in Sri Lanka). Thuis lezen we in de Lonely Planet dat Singapore na Hong Kong de grootste inkomensongelijkheid ter wereld heeft. Dat betekent dus dat er inderdaad veel arme mensen moeten zijn want ze zien in de buurt van ons hotel veel heel rijke mensen met superdure auto’s en kleding. Het was ons al eerder opgevallen dat veel laagbetaalde baantjes worden gedaan door oude mensen; de schoonmaaksters in ons hotel, mannen op straat met schoonmaakkarretjes, de mensen die de lege borden ophalen in de food markets. Dat doen ze vast niet omdat ze het zo graag doen, op die leeftijd.

Vandaag is onze laatste dag in Singapore en we maken een wandeling door het oude, koloniale deel van de stad. Dat ziet er niet erg oud meer uit met alle gigantische flatgebouwen – waaronder het spectaculaire Marina Bay Sands Hotel dat bestaat uit drie torens met een soort schip als dak met een 150 meter lang zwembad - maar er zijn nog veel koloniale gebouwen. We lopen even naar binnen in het beroemde Raffles hotel en daarna door de oude kloostergangen van Chijmes waar nu dure winkels en restaurants gevestigd zijn.

Als de kinderen vanwege de hitte even de National Gallery in willen – even in de AC – ontdekken we daar een art education centre. Er zijn blokken en knutselmaterialen en Wouter Jan en Carien slaan meteen druk aan het bouwen en we blijven er ruim een uur. Dat missen ze wel op reis, speelgoed kon niet mee.

Daarna lopen we door naar de Singapore River, lunchen daar en gaan dan terug naar het hotel om te rekenen en schrijven!