Mirissa en Galle, Sri Lanka

Na een vier uur durende taxirit komen we dinsdag aan in ons kleine, nieuwe hotel in Mirissa. De kinderen springen natuurlijk meteen in het zwembad. Aan het eind van de middag gaan we met de tuktuk naar het strand. Dat hadden we al lang niet meer gezien! We eten gegrilde inktvisjes met frietjes en Wouter Jan en Carien bouwen zandkastelen.

De volgende morgen lenen we fietsen van het hotel en rijden we naar het strand, een kwartiertje fietsen. Carien zit achterop bij Wout en Wouter Jan fietst zelf. Het eerste stuk gaat goed, maar dan komen we op de main road en wordt het gekkenwerk. Afgeladen bussen die met 60 km/uur langs je sjezen en andere voertuigen inhalen zonder te kijken of dat eigenlijk wel kan. Als we weer veilig terug zijn, verzucht ik tegen de jongen van het hotel dat we dat nooit meer doen. Dan zegt hij doodleuk dat er ook een rustige route is, waar geen auto’s en bussen komen, rechtstreeks naar het strand!
Dus vooruit, de volgende dag proberen we het nogmaals en fietsen we die route. We fietsen langs de rijstvelden, huisjes, winkeltjes en een school die net uit is en waarvan de leerlingen naar ons zwaaien.

Op donderdagmorgen staan we vroeg op om de grootste dieren op aarde te gaan spotten, de blue whales. We varen steeds verder weg van de kust en ik vraag me af waarom ik dit ook alweer wilde. Veel mensen zijn zeeziek en hangen over de reling of op de wc maar daar hebben wij gelukkig geen last van, de zee is best rustig. Eerst zien we een paar dolfijnen en dan - nog verder de zee op, de kust is nog maar een klein streepje aan de horizon – zien we een enorme rug omhoogkomen en daarna een staart in het water slaan. Iedereen rent met zijn camera naar die kant van de boot waardoor die gaat schommelen en ik vind het doodeng. Wat als dat beest omhoog komt waar wij varen?! Wouter Jan is ook geschrokken maar hij vindt het ook wel spannend. De mannen van de boten roepen steeds baby, come! en dan wijzen ze waar de walvis spuit en straks weer boven zal komen. Carien is heel bang geworden toen ze zag hoe groot de walvis is. Ze klimt bij mij op schoot, ik moet voor haar zingen, en ze wil niet meer kijken. We zien nog twee andere blauwe vinvissen, een zwemt recht op ons af. Het zijn gigantische beesten en dan te bedenken dat we alleen maar een klein stukje van ze zien. Pas als we weer in de haven zijn, doet Carien haar ogen weer open. Dat heeft ze ook een keer volgehouden toen Sinterklaas in Houten op bezoek kwam :-).

Op zaterdag 4 februari nemen we de trein naar Galle. Het is rustig en we kunnen zitten. De prijzen zijn echt ongelofelijk; we betalen 1,10 euro voor de 50 minuten durende reis. Nu rijden we langs de zee.

We slapen vier nachten in een geweldig mooi 18e-eeuws koloniaal huis, nog gebouwd door de Nederlanders. En ons huis is niet het enige dat herinnert aan de Nederlanders die hier in de 17e en 18e eeuw waren. We bezoeken het grote Nederlandse fort in Galle, waarbinnen de oude binnenstad ligt met onder andere een 17e-eeuwse Nederlands-Hervormde kerk met oude grafstenen met Nederlandse namen. Het valt ons op dat de meeste mensen die hier begraven liggen niet in Nederland zijn geboren, en misschien wel nooit hebben gewoond, maar in Sri Lanka of Nederlands-Indië. Ook zien we het Utrecht Bastion en het Nederlandse hospitaal. Het is een erg mooi en gezellig stadje, maar ook erg warm. Op een punt waar je door de fortmuur heen kan, lopen we naar een strandje waar veel stadsinwoners aan het zwemmen zijn - met hun kleren aan - en de kinderen springen in hun onderbroek ook de oceaan in.