Okayama, Japan

We reizen verder met z’n zessen: papa en mama reizen de komende tijd met ons mee. Deze keer pakken we de trein omdat we een behoorlijke afstand moeten afleggen. Eerst gaan we met een sneltrein van Beppu naar Kokura, op de noordoost punt van het eiland Kyushu. Daar stappen we over op de supersnelle kogeltrein, de Shinkansen, en steken over naar het grootste eiland van Japan: Honshu. Op dit eiland blijven we de rest van onze tijd in Japan. De afstand tussen Kokura en Okayama is zo’n 375 km. Met de Shinkansen leggen we die in anderhalf uur af, met twee korte stops onderweg. De Shinkansen-treinen zijn geweldig om te zien met hun aerodynamische koppen. Je zíet dat ze razendsnel zijn. Het instappen gebeurt natuurlijk weer volgens precieze regels: op het perron staat voor elke wagon de instapplaats aangegeven. De trein stopt niet lang, dus je moet daar op tijd klaarstaan met je bagage (in een nette rij als er meer mensen op die plek moeten instappen). Er staat een meneer met een vlag en fluitje op het perron die zwaait en blaast zodra de trein het station nadert. Met bepaalde armgebaren laat hij een mannetje in de trein (er gaat een raampje open en

daar steekt die zijn hoofd door) weten dat iedereen is uit- en ingestapt en na hooguit twee minuten sjeest de trein weer verder, wij zitten nog niet eens. Tijdens onze vorige reis door Japan liet Carien tijdens het instappen in de Shinkansen Beest op het spoor vallen. Er was niets aan te doen; de trein vertrok en Beest lag daar. Wat een drama was dat toen! Nu we opnieuw met z’n zessen met de bullet train reizen, komt die herinnering natuurlijk weer naar boven. Maar Carien wordt er nog verdrietig van en wil niet dat we erover praten. Deze keer zit Beest (nummer 3, die Beest nummer 2 toen heeft vervangen) veilig in de rugzak. Eenmaal in de trein merk je goed dat de trein heel hard rijdt. Je ziet het landschap langsrazen en je voelt het in je lijf.

In de trein draait de conducteur zich naar de passagiers en buigt als hij/zij de wagon verlaat. Ik kijk stiekem of de conducteur dat ook doet als hij aan de achterkant de wagon verlaat (dus alle passagiers zitten met hun rug naar hem toe en kunnen hem helemaal niet zien) en ook dat was het geval!

Rond 14 uur arriveren we in de grote stad Okayama. Er is nog een kamer vrij in het hotel dat papa en mama hier hebben geboekt en wij kunnen ons hotel nog annuleren dus nemen we een familiekamer in het hotel van mijn ouders. Zo kunnen de kinderen alleen van onze kamer naar die van papa en mama lopen en kunnen we samen yahtzee spelen na een dag in de stad, dat is gezellig!

Op onze eerste dag in Okayama bezoeken we het kasteel en de grote tuin daar vlakbij. In het kasteel zijn samoerai-kostuums tentoongesteld en Wouter Jan en Carien kunnen zich verkleden als krijger (inclusief zwaard) en in een draagstoel op de foto. In de Japanse tuin poseren bruidsparen in prachtige, traditionele kleding (kimono’s) voor hun trouwfoto’s met het kasteel op de achtergrond.

De volgende dag nemen we een boemeltreintje de stad uit en huren we zes fietsen op het station waar we uitstappen. Er is een route van 16 km langs tempels en rijstvelden naar station Soja, waar we de fietsen weer kunnen inleveren. We stappen verschillende keren af bij grote en kleine tempelcomplexen en picknicken ergens aan het water. Ik heb eerder geschreven dat ik de gebouwen in Japanse steden zo lelijk vind, maar dat geldt helemaal niet voor de huizen op het platteland. De meeste hebben mooie daken en houten wanden en deuren, net zoals de tempels. De straatjes zijn smal en de rijstvelden eromheen staan in bloei. Het zijn niet de rijstplanten zelf die bloeien, maar er groeien roze bloemetjes tussen de planten. We hebben flinke tegenwind -we hadden de route beter andersom gefietst, bedenken we onderweg- maar de zon schijnt en we fietsen op ons gemakje. Onderweg zijn er weer genoeg dames die ‘kawaii’

(schattig) naar Carien en Wouter Jan roepen en hun over hun haar aaien. Moe maar voldaan komen we aan in Soja en nemen we de trein terug de stad in.

Ook onze laatste dag in Okayama brengen we buiten de stad door. We gaan naar het oude stadje Kurashiki en lopen door het historische centrum. In de voormalige pakhuizen werd vroeger rijst en later katoen opgeslagen die via de kanalen werd aangevoerd. We lunchen in een prachtig pand met papieren schuifdeuren en uitzicht op de Japanse binnentuin. De lunch zelf is natuurlijk ook Japans: misosoep met ingelegde groenten en tempura van vis en groente en natuurlijk rijst. Carien vindt vooral de soep lekker, Wouter Jan begint er niet aan en bestelt gebakken kip.

De Japanners zijn gek op kleine hondjes met kleren aan. Op straat zien we veel poedels en andere kleine honden met jasjes, truitjes en soms zelfs broeken of jurken, ook al is het hier mooi lenteweer. Ook heeft de eigenaar vaak een buggy bij zich waar de hond in kan zitten als hij moe is. Bij een tempel in Kumamoto zagen we zelfs een man met een kat in samoerai-pak!