Orthopedic day

Vandaag mocht ik een dag meelopen met dr. John Haberjack, een chirurg die gespecialiseerd is in orthopedische operaties. Hij werkt in de buurt van San Francisco en heeft zijn eigen kliniek, Ironhorse in Dublin. Vandaag is hij ingehuurd door Veterinary Specialty Service, de kliniek waar Jeannet werkt om knieoperaties uit te voeren. We begonnen met het bekijken van de X-rays, waarop hij uitlegde wat je precies kunt zien op een foto bij een hond met knieproblemen. Je kan de pezen en de banden natuurlijk niet zien maar wel de osteofyten die uiteindelijk de irritatie geven. Daarna gingen we de eerste patient voorbereiden: een Chihuahua achtige met gescheurde kruisbanden.

Voor deze operatie deed de chirurg de laterale benadering en het zou dus een TPLO worden: een tibial-plateau-leveling-osteotomy. De craniale kruisband is hierbij gescheurd en het gewricht kan de kracht van de botten niet meer dragen. Hierdoor komt de kracht en het gewicht op het kniegewricht te liggen op andere ligamenten, onder andere de meniscus, die hierdoor ook vaak

gescheurd is. Als dit laatste het geval is komt de hond vaak hinkelend binnen. Als dit niet zo is zie je vooral problemen in de ochtend of na fysieke inspanning. De pijn wordt veroorzaakt door het langs elkaar heen schuren van de femur en de tibia omdat de botten niet meer stabiel bij elkaar gehouden worden door de kruisband. Dit zorgt weer voor arthrose en osteofyten. Ook zie je vaak dat deze honden patella luxaties hebben omdat het gewricht instabiel is geworden. Het doel van de operatie is om de tibia recht onder de femur te zetten, waardoor een kruisband in principe helemaal niet

meer nodig is. Hiervoor moet de tibia worden doorgezaagd met een zaag en moet er een locking plate met schroeven in het bot worden geboord. Doordat we van te voren X-rays gemaakt hadden konden we precies uitrekenen hoe steil we het bot moesten reconstrueren en welke locking plate we hiervoor nodig hadden. Het voordeel van deze operatie is dat er geen kruisband meer nodig is en daarom zal dit probleem hierna ook niet meer voorkomen.

Hij had een soort brander waarmee hij tegelijkertijd ook kon snijden, zodat er niet veel bloed in zijn operatieveld kwam. Hij begon met het doorsnijden van de huid en het vrijmaken van alle weefsels, spieren en andere delen bovenop het kniegewricht zodat hij de tibia en de femur kon zien. Daarna boorde hij de tibia zo door dat hij een locking plate kon vastmaken aan de tibia en het bot op een rechtere manier onder de femur kwam te staan. Nadat de schroeven erin zaten en het bot onder de goede hoek onder de femur stond kon hij alles vasthechten en dichtmaken. Dit deden we bij drie verschillende honden, die allemaal een TPLO nodig hadden. De tweede operatie duurde maar een half uurtje, omdat dit een grotere hond was dus kon hij alles beter zien. De kleinere honden zijn lastiger. De operatiekosten: ongeveer 4000 dollar.

Tijdens de lunchpauze had Janet even tijd om bij te kletsen en hadden we het over de verschillende specialisten die ze allemaal inhuren. Het is een privékliniek die specialisten inhuren voor een bepaald aantal dagen, omdat ze niet genoeg klanten hebben om een hele week te kunnen vullen. Ook dr. Haberjack moest hiervoor twee uur rijden omdat de afstanden hier gewoon te groot zijn om op een plek te blijven als specialist.
Na afloop vroeg dr. Haberjack mij of ik geinteresseerd was in een internship in Amerika, en dat als dit zo was hij wel een plek had in zijn eigen kliniek of in de kliniek van een andere dierenarts waarmee hij bevriend was. Hij vond het bewonderenswaardig dat ik helemaal uit NL kwam om hier mee te kijken en dat ik zo goed Engels kon. Hij gaf mij zijn telefoonnnummer en emailadres. Ik had nooit gedacht dat ik zoiets zou gaan zien en het was super gaaf om te zien wat er allemaal mogelijk is tegenwoordig.
Op de terugweg stopte ik nog even bij Cedar Vet om mijn travelmug op te halen. Hier was natuurlijk weer cake aanwezig, gemaakt door Desiree, die ook nog de bakkersopleiding doet en daarom dus heel vaak cake meeneemt. En daar was ook een Nederlandse klant: Moniek. Zij is vijftig jaar geleden verhuisd vanuit Tilburg naar Amerika en ze had nog steeds haar Brabantse accent. We hadden het even over wat we nou eigenlijk vonden van de USA en kwamen allebei tot de conclusie dat de koffie die ze hier drinken echt niet sterk genoeg was. En zo eindigde mijn dag toch nog een beetje Nederlands....