Vandaag was het ontzettend druk en dat is ook niet gek ook want het is de dag voor Thanksgiving en dat betekent hier dat morgen alles dicht is. Van supermarkts tot restaurants en van de Starbucks tot de dierenkliniek is er bijna niks open en ook wij zijn gesloten. Dat gebeurt hier maar een paar keer per jaar en vandaag is dit er één van. Iedereen die ook nog maar iets wist wat er met zijn dier moest gebeuren kwam vandaag nog even snel langs. We begonnen met een endoscopie van een hond die heel benauwd was. We hadden verwacht dat er iets te vinden zou zijn in de trachea of lagere luchtwegen maar we zagen helemaal niks. Daarom hebben we een biopt en een swabje genomen om dit te laten controleren.
Daarna kregen we de zoveelste hond met een oorinfectie en dit keer was het een ontzettend lieve Golden Retriever. Dit ras heeft er vaak last van omdat ze én lang haar hebben én ook nog graag zwemmen, waardoor je deze oorontsteking veel bij retrievers ziet. Gelukkig was het bij deze jonge man nog niet zo erg en kon het eenvoudig worden schoongemaakt en kon hij daarna snel weer naar huis. Ook zagen we de hond van de schoonzus van Janet nog, Angel, die we een tijdje terug hadden gediagnosticeerd met een milttumor. Deze keer kwam ze voor bloedonderzoek en een recheck om te kijken hoe het met Angel ging en wonder boven wonder ging het eigenlijk best wel goed met haar. Haar bloeduitslagen lieten niks geks zien en ook de hond zelf was niet in hele slechte conditie. Gelukkig maar.

Daarna hadden we een hondje opgenomen, Rogue, met een enorm abces in zijn bek. Het leek wel een soort soft-tissue tumor en dit zou dus ook verwijderd moeten worden. Dit stond vrijdag op de planning. Ook hadden we weer de gebruikelijke honden op het spreekuur: Piper, een labrador die kwam voor vaccins, en Sophie een hond die mogelijk parvo had. Geen goed nieuws dus, want dat zou betekenen dat ze zou moeten worden opgenomen en morgen is er in principe niemand in de kliniek. Gelukkig voor Sophie was de parvo test negatief en konden we haar met medicatie naar huis sturen. Ook zagen we Bella, die snel gewicht verloor en naast de verhoogde bun/urea geen andere gekke dingen liet zien in haar bloed. Dit was vreemd. De eigenaren wilden echter geen X-rays of abdominal ultrasound laten maken waardoor we er nog niet achter zijn wat ze precies mankeert.
’s Middags hadden we nog een pyometra op het programma staan van een nog net geen één-jarige hond. Normaal gesproken komt dit vooral voor bij jonge honden die op hele vroege leeftijd een nestje gehad hebben, maar dit was nu niet zo. Door hormonen wordt het bij iedere loopsheid erger en erger en daarom is er maar één oplossing: de hele uterus eruit halen inclusief een spay, dus een ovariohysterectomie. Eerst wordt er dan een linea alba snede gemaakt en met een ovariohysterectomie-haak worden de ovaria dan uit de buikholte gevist. Daarna worden de twee uterushoornen afgebonden en doorgesneden. Deze keer was het alleen een hele kleine uterus met bijna geen pus erin, en het was een van de kleinste die dr. Nick ooit gezien had. Maar je weet gewoon dat het alsmaar erger wordt naarmate de hond ouder wordt en soms kunnen ze er echt doodziek van worden. Een redelijk simpele ingreep en met nog geen drie kwartier waren we al klaar en had ik de buikwond al dichtgehecht. Wat een lange dag was dit!