The start of something new

Vanochtend was het afscheid daar. Na vier geweldige weken kwam er een einde aan onze reis langs de westkust van de USA en moest Marco naar huis. We bestelden een über en nog geen 5 minuten later stond de taxi buiten al te wachten. Nog één keer zwaaien en dat was het dan. Mijn volgende avontuur staat alweer op mij te wachten, dus veel tijd om te treuren heb ik niet.
Ik pakte mijn fiets uit de garage en begon mijn tocht naar de kliniek. Ik was nog niet het volgende blok om of mijn band was al lek. Natuurlijk gebeurt dit weer op mijn eerste werkdag. Na vele pogingen om de banden op te pompen besloot ik naar huis te lopen. Ook ik bestelde een über en een halfuur later was ik op de kliniek. Het werkte perfect, zouden ze in NL ook moeten doen. Het is een soort taxi die voor en door mensen in de buurt bestaat. Ik zat bij een vrouw in de auto die het gelukkig ook pas net deed, dus we waren beiden nog niet zo ervaren.

Aangekomen in Cedar Veterinary Hospital, mijn dagbesteding voor de komende twee maanden kreeg ik mijn nieuwe kleren. Een blauwe blouse en een blauwe broek, beiden iets te groot, met het logo van de kliniek erop. Van de week gaan we kleren halen in maat xs, want de maten hier zijn niet vergelijkbaar met de maten in Europa. Ik werd voorgesteld aan Michelle, één van de beste technicians die hier in de kliniek loopt. Zij werkt hier al meer dan twintig jaar. Verder lopen er allemaal meiden rond van mijn leeftijd, ik denk wel een stuk of

vijftien. Er zijn drie dierenartsen aanwezig: dr. Nicolaas Reijne (mijn supervisor), dr. Bangston en dr. Madsen.

Ik kon gelijk aanschuiven bij een operatie van een tumor op de poot van een Yorkshire terriër. Waarschijnlijk kwaadaardig. Er werd mij uitgelegd hoe het infuussysteem werkte en alle spullen werden klaargelegd. De opïoden en propofol kwamen uit de koelkast en de operatie kon beginnen. Er werden alleen biopten genomen voor verder onderzoek. Daarna kon ik samen met een collega, Sherri, gelukkig mijn fiets ophalen thuis om langs de bike store te brengen. Die paste gewoon achter in de truck. Ik kreeg een nieuwe band en hij reed weer als een zonnetje.

Toen we terug waren werden er x-rays met contrast (na inslikken van barium) genomen van een puppy boxer die steeds moest overgeven, maar hierop was niks te zien. Daarna moesten we bloed afnemen bij een kat en mocht ik de sneltest doen voor FIV/FELV. De apparaten voor bloedonderzoek werden uitgelegd en ik mocht bloedonderzoek doen. Uitslag: een beetje anemisch en verhoogde witte bloedcellen, maar dit was te verwachten bij een abces in de nek. De (nog bijna) kitten had een groot abces in zijn nek en moest gecastreerd worden. De sneltest was negatief en dus konden we de anesthesie klaarmaken. Ik mocht de anesthesie inspuiten in de kathether, maar kon helaas niet bij de operatie zijn, die werd pas later op de avond gedaan. Tussendoor werd er nog chihuahua geëuthanaseerd omdat die toevallen had en de eigenaren en niks meer aan wilde doen en zorgden we voor een CKCS die niet wilden eten. Om 17uur was het voor mij tijd om naar huis te gaan. Op mijn weg naar huis zag ik een dode hond langs de weg liggen, waarschijnlijk aangereden. Ze hebben hier veel last van straathonden en straatkatten, dus er werd niks aan gedaan. Thuis maakte ik wat te eten en ik ging gauw naar bed, want morgen begint mijn dag écht om 8 uur 's ochtends.