Quite is the forbidden word

Op de tweede dag van de week was er eigenlijk niet zoveel te doen, het was heel rustig. Nou is dit een dingetje wat je hier echt niet hardop moet zeggen, want je zal dan altijd zien dat de spoedgevallen ineens binnenkomen. Gelukkig was dit nog even niet zo en had ik mooi de tijd om door alle X-rays te bladeren. Er waren genoeg foto’s van honden en katten maar de gaafste waren die van een slang en een schildpad.
Er was niet veel tijd om te spelen want er kwam een hond met een uterusprolaps binnen, doorgestuurd door de spoedkliniek. Omdat dit probleem vaak recidiverend is vonden de eigenaren het goed als we gelijk alles eruit haalden.
We begonnen de operatie als een normale ‘spay’ (sterilisatie), maar toen dr. Nick de baarmoeder eruit probeerde te halen lukte dit niet. Toen we een stukje konden zien door de kleine snee in de linea alba keken we elkaar direct aan en wisten we wat we allebei dachten. Deze hond was zwanger. De uterus was zo doorbloed en je zag alle grote bloedvaten lopen dat kon maar één ding betekenen. Slecht nieuws voor de puppies want met een recidiverende uterusprolaps kan ze niet normaal bevallen en aangezien de eigenaren geen puppies wilde, werd dit niet alleen een spay maar ook een abortus. We haalden de uterus eruit en ik mocht in het schaaltje mijn eigen C-section doen. Uiteindelijk bleken er 6 piepkleine pupjes in te zitten, die echt nog te klein waren en gelukkig al dood waren door de anesthesie, dus ze hebben er niet veel van gevoeld. Daarna werd alles dicht gehecht en mocht ik de laatste hechtingen van de huid doen: gewoon eenvoudige onderbroken hechtingen.

Terug naar het normale leven kregen we een kat waar we een infuus voor moesten aanleggen en een boxer met rugproblemen. Toen we hier een X-ray van namen zag ik al direct dat dit slecht was. Sommige wervels waren helemaal met elkaar vergroeid en dit is vragen om problemen. Dr. Nick zei dat hij het nog nooit zo erg heeft gezien en dat het hem verbaasd dat de hond niet meer pijn vertoond heeft. Met pijnstillers is het hopen dat de hond nog zo lang mogelijk zonder last door het leven kan geven, maar dit komt nooit meer goed. Waarschijnlijk is dit erfelijk maar is het veel springen en veel bewegen ook een oorzaak geweest.
Als laatste patiënt zagen we een Yorkshire terrier die al een aantal jaren aan het hoesten was, maar dit was de afgelopen week zo verslechterd dat de eigenaar toch maar naar de dierenarts kwam. Toen we haar onderzochte zagen we een dikte onder haar tong, wat mogelijk een tumor kan zijn en de oorzaak van het slecht ademen en hoesten. We namen een biopt en moeten daar helaas een paar dagen op wachten voordat we de uitslag hebben. Op mijn weg naar huis vroeg Lora of ik bij een Berner Sennen hond bloed wilde prikken voor een progesteron test. Met mijn backpack op mijn rug zonder mijn scrubs aan deed ik dit en stapte ik op mijn fiets richting huis.