Time to say goodbye :(

Na een hele vermoeiende dag van gister was het dan vandaag toch echt tijd om gedag te zeggen tegen al die lieve meiden in de kliniek. ’s Ochtend haalde ik donuts bij het plaatselijke donutwinkeltje waar ze nog geen 70ct per stuk kostten en zo had ik dus een grote doos vol met donuts voor nog geen vijftien dollar. Het slechtste idee ooit om ze mee te nemen op mijn fietsie, maar ze zagen er wel heel lekker uit. Toen ik op de kliniek kwam waren er al een paar meiden eerder gekomen om een kaartje met super lieve tekst te geven. Van Merissa kreeg ik een kaartje en van Desiree een heel lief plankje met Max erop (hoe iedereen mij noemde hier) en een stetoscoop en Nancy en Merissa wilde allemaal selfies maken. Een van mijn twee favoriete technicians. Ook kreeg ik een héle hoop knuffels van iedereen en dr. Bangston zei ook dat ze me ontzettend ging missen. Zelfs van Liz kreeg ik een dikke knuffel en ook lieve Courtney ga ik ontzettend missen. Iedereen vroeg daarom ook wanneer ik weer snel terug kwam en ze wilden allemaal dat ik er over een tijdje kwam werken. Ik moest er zelf bijna een traantje van laten, zo lief waren ze allemaal. Na een aantal keer gedag te hebben gezegd en iedereen heel veel knuffels te geven moest ik dan echt met pijn in mijn hart hier weg.
Wat heb ik het ontzettend naar mijn zin gehad, mede door alle lieve meiden en lieve dierenartsen die hier werken. Ik heb ontzettend veel geleerd en ontzettend genoten van alles wat ik heb mogen doen. Van helpen met operaties, tot kijken naar orthopedische chirurgie, tot een infraorbitaal blok zetten om de bovenkaak te verdoven. Ook kan ik nu zo’n beetje bloedprikken met mijn ogen dicht en ook hechten

gaat me makkelijk af. Ik had dit voor geen goud willen missen! De dag was alweer halverwege voorbij en ik had nog steeds helemaal niks ingepakt. Dat ging dus goed.
’s Avonds was het tijd voor een feestelijk afscheid en hadden Janet en ik ons helemaal netjes aangekleed voor het kerstfeest in de dierentuin van papa Ray. We hadden een dikke (nep) bontjas aan en laarsjes met hoge hakken want het was heel koud buiten. Nog steeds had ik geen tijd gehad om mijn koffer in te pakken voor morgenochtend. En we werden in stijl opgehaald: namelijk in een grote witte limo! Dit hadden Janet en Ray geregeld omdat het mijn laatste avond hier was. Eigenlijk zou ik donderdag al teruggaan met de trein naar San Francisco en zou ik daar een nacht blijven in een hostel om vanaf daar naar het vliegveld te gaan. Maar Janet wilde natuurlijk dat ik langer zou blijven en daarom had ze voor mij een vliegticket geboekt naar San Francisco op vrijdagochtend.
Het was een soort buffet met eten van Janet’s favoriete restaurant en het waren dan ook super lekkere hapjes. Vooral de empanada’s met mexicaans stoofvlees waren ontzettend lekker. Ook hadden ze hele lekkere cocktails en was er een live pianist. Eigenlijk was er aan het feestje zelf niet zoveel aan omdat het hier in de USA normaal is dat

mensen na het eten gelijk weer naar huis gaan. Niet gezellig naborrelen of kletsen en dus was het rond half acht al bijna uitgestorven. Daarom belde we dr. Nick op, die zielig alleen thuis was, of hij zin had in nog een drankje. Dus haalde we hem thuis op met de limo en gingen we lekker cocktails drinken in Veni Vidi Vici Venice. Heel toevallig was dit de tent waar we helemaal aan het begin voor het eerst gingen eten met Nick & Janet, toen Marco hier ook nog was. Na nog een cocktail en nog een cocktail wilde Ray graag naar huis en daarom brachten we hem thuis. De chauffeur zei echter dat we de limo voor de hele avond gehuurd hadden en dat moet je nou net tegen Janet zeggen dus die wilde natuurlijk nog wel een extra rondje rijden.
Het dakraampje ging open en met onze champagne in onze handen konden we over de duurste straten rijden in Fresno. Het was zo grappig en dit kan ook echt alleen maar met Janet. Toen de champagne op was stopten we bij een supermarkt die tot laat nog open was en hier haalden we twee nieuwe flessen. Janet stond natuurlijk alweer met haar hoofd uit het dakraam en vroeg mij er ook bij. Maar toen ik mijn hoofd naar buiten stak zag ik al gelijk dat het mis was. Twee grote schijnwerpers op ons hoofd en een zwart met witte auto waarvan de blauw & rode lampen aan gingen. Dat was dus politie en ze hielden ons staande naast de kant van de weg. Het raampje ging open en we vreesden voor het ergste. Maar als je Janet bij je hebt kan er weinig fout gaan want zij regelt het allemaal wel even. Dus nadat ze verteld had dat het mijn laatste avond hier was en dat ik morgen weer terug naar Amsterdam vloog vroeg de politie agent heel vriendelijk of ik mijn laatste nacht dan in de cel door wilde brengen. Maar daarna kwam er een lach op zijn gezicht en vroeg hij of wij het niet meer wilde doen en was het goed zo. Onze chauffeur zei dat hij dit nog nooit had meegemaakt dat hij staande werd gehouden door de politie. Eens moet de eerste keer zijn dan. Was een onvergetelijke avond was dit!