The day of the C-section

De nieuwe week was begonnen: vandaag begonnen we met een hele lieve Husky, Tommy die een dental afspraak had. Normaal gesproken zijn de husky's hier niet zo lief maar deze was echt een schatje. Samen met Michelle deden we de anesthesie en legde ze uit hoe je een dental cleaning moet doen. Zij deed de ene kant waarbij ik kon kijken en daarna mocht ik de andere kant zelf doen. Met een soort boor waar water uit komt en een soort flosapparaat moest ik al het tandsteen weghalen. Gelukkig had deze hond hele mooie tanden maar Michelle vertelde mij dat kleinere hondjes vaker hele slechte tanden hebben. Ook moest ik met een soort haakje controleren of het tandvlees strak genoeg om de tanden zat en of de tanden niet loszaten. Dit was niet zo. Daarna moest ik de tanden schoonpoetsen met een soort tandpasta en was ik klaar.

Tussendoor hadden we een operatie van een pitbull die een enorm stinkende wond aan zijn oor had. De stank en de viezigheid werd alleen maar erger toen we de wond openmaakte. Na een aantal keer wassen en schoonmaken

kwam de echte oorzaak naar boven, namelijk dat de hele wond van binnen vol zat met dood vlees en maden. De maden kropen er aan alle kanten uit. Toen dr. Nick kwam kijken en hij een groot gedeelte van het dode vlees had weggesneden kwamen we tot de conclusie dat het oor niet meer te redden was en dat het geamputeerd moest worden. Dit maakte het schoonmaken gelukkig wel een stuk makkelijker. Uiteindelijk na 2 uur was de wond schoongemaakt, zaten er 4 drains in en een helemaal hechtingen en was de hond 1 oor armer. En de eigenaren 1500 dollar lichter. Daarna moesten we een X-ray maken van een hondje die waarschijnlijk een gebroken pootje had. Deze zou vrijdag worden geopereerd maar het was nog even afwachten of de eigenaren hier wel geld voor hebben. De operatiekosten lagen namelijk rond de 3000 dollar.

De rest van de ochtend en de middag was het eigenlijk heel rustig, het was immers maandag en we konden nog niet veel doen. Totdat we een telefoontje kregen van een vrouw die een dwergschauzer had die 51 dagen drachtig was waarvan ze dacht dat ze de vruchtblaas gezien had. Ze bracht hem langs de kliniek en moest zelf weer aan het werk. De hond zag er niet naar uit dat ze aan het bevallen was: ze was niet aan het hijgen, had geen afwijkende

temperatuur en er was eigenlijk weinig te zien aan de hond. We maakten een X-ray om te zien of ze wel echt drachtig was en hierop zagen we drie of vier pupjes. Een hiervan leek een stuk kleiner dan de rest. Mijn idee was om een echo te maken zodat we de hartslag van de pupjes konden zien. Hierop was te zien dat een pupje, die het meest caudaal in de baarmoeder lag, eigenlijk geen hartslag meer had. Het was helemaal stil toen we de doppler aanzette. Geen goed teken. We controleerden de hartslag van de andere pupjes en deze waren allemaal boven de 200, wat normaal is. Onze diagnose: een

dood pupje wat voor het geboortekanaal ligt en een mogelijke abortus op gang gebracht heeft. Hierdoor is een keizersnede de enige oplossing. Yes, mijn allereerste C-section! We sloten een infuus aan en brachten de hond onder anesthesie. Toen dr. Nick de baarmoeder open sneed zagen we als eerst een kleine, gemummificeerde puppy die nogal stonk en helemaal zwart was. Dit was de boosdoener. Daarna werden de andere pupjes gehaald. We hadden alles al klaargezet: een bak met een warmtelamp erin, zuurstofkapjes, slijmuitzuigertjes en handdoeken om ze droog te wrijven. In totaal hebben we nog drie 'levende' pupjes uit de baarmoeder gehaald. Het kostte ons erg veel moeite om ze aan het ademen te krijgen, maar uiteindelijk was het toch gelukt. Ze waren alleen allemaal heel erg klein. Ik besloot ze te wegen en een pupje was 90 gram en de andere twee waren 125 gram. Je kon duidelijk zien dat ze prematuur waren omdat ze niet overal haar hadden op de pootjes en op het kopje.

Toen de operatie klaar was probeerden we of de moederhond geïnteresseerd was in de pupjes, maar ze beet er direct naar. Ook gaf ze duidelijk nog geen melk en waren de mammapakketten nog helemaal niet ontwikkeld. Ze gaf dus geen melk en dit was een probleem, ook niet na een shot progesteron.
De eigenaar van de net bevallen hond kwam aan het einde van de middag langs om de pupjes op te halen en ik heb tot half 8 's avonds haar geprobeerd klaar te stomen voor een drukke en intensieve periode thuis. Hier had ze totaal niet op gerekend. Ze had niet eens vrij genomen van haar werk om voor de pupjes te zorgen en dacht dat drie keer per dag voeden wel genoeg zou zijn. Helaas is dit niet zo. Omdat de pupjes nog zo klein zijn is de maag nog veel kleiner waardoor de minstens acht keer per dag gevoed moeten worden met kleine beetjes via de fles of via een sonde. Om premature pupjes met de hand groot te brengen vereist veel tijd en energie, terwijl je niet eens weet of ze het gaan redden want het immuunsysteem is ook niet volledig ontwikkeld.
Uiteindelijk is de eigenaar naar huis gegaan en hebben we geprobeerd de eigenaar zo goed mogelijk uit te leggen wat ze allemaal moet doen. Na een lift van dr. Nick kwam ik uiteindelijk om acht uur dood vermoeid thuis. Gelukkig had ik nog mijn pancakes van gister over die ik snel kon opwarmen en kon ik toch nog op tijd naar bed want morgen is de grote dag: mijn verjaardag!