Safe flight & Safe travels

Vannacht kwamen we rond één uur thuis en nog steeds had ik niks ingepakt. ’s Ochtend vroeg zou ik rond 7 uur worden gebracht naar het vliegveld wat hier maar op tien minuutjes afstand ligt dus het was een kort nachtje. Om vijf uur stond ik al naast mijn bed, had ik al gedoucht en was ik mijn spulletjes aan het inpakken. Gelukkig had ik het meeste al gedaan toen ik verhuisde van Chris & Jen naar Nick & Janet en daarom was het helemaal niet zoveel werk. Rond half zeven hoorde ik nog steeds niks uit de kamer waar Nick & Janet sliepen en daarom klopte ik om kwart voor zeven toch maar even aan. Dat maakte hun wakker want ze lagen nog te slapen en blijkbaar ging hun wekker niet af. Bisous en Katje kregen drie dikke knuffels want wat zou ik die lieverds van Janet gaan missen. Bisous die nachtenlang bij mij in bed heeft geslapen en onafscheidelijk was op de bank en katje die met driepootjes het liefst in je nek woonde. Gelukkig waren ze snel klaar, waarbij Janet met een dikke kater op

de achterbank lag en Nick nog net zijn ogen kon open houden in de auto. Wat een begin van mijn reis, want zelf had ik ook een aardige hangover! Maar dat was het wel waard want het was een onvergetelijke avond en zo kon ik misschien toch nog iets slapen in het vliegtuig.
Na tien dikke knuffels aan Nick & Janet op het vliegveld wilde ik nog steeds niet weg en wilde zij ook niet dat ik weg zou gaan. Wat is dat een lief stel. Nick waarmee ik elke dag in de kliniek weer zoveel dingen heb geleerd en iedere donderdag ging hiken in Yosemite, Kings Canyon national park of Sequoia national park. En lieve Janet, waarmee ik in het weekend op stap ging, waarmee we onze wenkbrauwen lieten doen, onze nagels of naar de massagesalon gingen. Iedere ochtend met haar lekker koffie halen, haar huis schilderen of de kerstboom optuigen. En haar prachtige huis waar ik toch wel veel weekenden heb geslapen. Lieve puppy mango en Aria en Jennifer en Chris en Shawn... En dan nog maar niet te beginnen over alle lieve collega's van Cedar Vet Hospital. Niet meer over beginnen dat hebben we gister al gedaan, anders moet ik weer een traantje laten. Lieverds wat ga ik jullie missen allemaal!!!
Mijn eerste vlucht van Fresno – Yosemite airport richting San Francisco zou maar ongeveer een uurtje duren en het was maar een klein vliegtuigje. Het was een heel mooi klein vliegveldje met nagemaakte Sequoia bomen. Ik was natuurlijk als de dood voor de immigratie maar omdat dit een binnenlandse vlucht was, viel het allemaal reuze mee. Ik moest alleen mijn schoenen uit doen maar eigenlijk was ik binnen tien minuten wel door alle scans heen. Ik moest nog een uurtje wachten totdat het vliegtuig weg zou gaan, maar ja je kan maar beter op tijd zijn want je weet nooit hoe druk het wordt. Bij de starbucks haalde ik een gratis beker water, want al het water hier in California is gratis en voor het eerst in -jaja- drie maanden hadden ze mijn naam goed geschreven! Ook liep ik nog naar wat souvenirwinkeltjes en haalde ik een sleutelhanger van

Yosemite. Daar liep ik dan in mijn Disneyland pyjama met een enorme beker water van de Starbucks als een echte Amerikaan. Bij de gate vroegen ze nog of er mensen waren die hun ticket wilde omboeken voor 200 dollar want het was blijkbaar overboekt. Dit kon natuurlijk niet voor mij want ik moest een ander vliegtuig halen in San Francisco die om half drie ’s middags zou vertrekken richting Amsterdam. Op deze vlucht kreeg ik zelfs een stroopwafel! Het moet niet gekker worden.
De vlucht ging nog sneller dan gepland en binnen drie kwartier waren we al op San Francisco international Airport. Hier moest ik met al mijn bagage in een soort tram die mij naar de andere kant van het vliegveld zou brengen. Dit ging eigenlijk in één keer goed en ik kwam direct uit bij de incheckbalie van de KLM. Hier had ik weer skypriority en was ik gelukkig van mijn bagage af waarna ik verder kon naar de controles. Hier stond een enorme rij, maar gelukkig ging het sneller dan dat het eruit zag. Er liepen overal drugshonden rond die aan je zaten te snuffelen en dat maakt je toch een beetje zenuwachtig. Gelukkig was alles goed en kon ik daarna lekker in de KLM lounge zitten, waar de wijn & champagne al klaar stond. Ik kon daar lekker koffie drinken, vers fruit eten en je kon je eigen salade maken. Ook was er verse jus d’orange, pastasalade, bacon & eggs, muffins, donuts en kwamen ze nog langs met stroopwafels en zelfgebakken koekjes. Er was onbeperkt drinken en ook sterke drank kon je nemen. Er werd ook netjes opgeroepen dat de gate gewijzigd was voor reizigers naar Amsterdam. Rond half twee konden we gaan boarden maar ons vliegtuig had iets vertraging en uiteindelijk werd dit dus pas twee uur. Net voordat je het vliegtuig instapt kan je nog een Telegraaf en een New York Times pakken om te lezen en ook krijg je gelijk een stroopwafeltje en wat te drinken. Al snel kregen we ons diner en had ik een soort rijst met Indiase kip, salade, stukje brownie, flesje water en natuurlijk weer crackertjes & kaas. Daarna ging al snel het licht uit en was het de bedoeling dat je zou gaan slapen, maar het was pas 6 uur in de middag! Dus dat ging natuurlijk niet. De man naast mij, die een tijdje in San Jose gewoond heeft maakte een praatje en zo ging de tijd wat sneller. Hij was hier voor werk omdat hij 3d printers maakt om nieuwe brillen te ontwerpen, in ieder formaat wat je maar wilt. Ik besloot nog maar muziek te gaan luisteren en een filmpje te kijken en uiteindelijk heb ik denk ik de hele vlucht maar één of twee uur geslapen. Een uurtje voordat we gingen landen kregen we ons ontbijt: een omelet met kaas met een soort kalkoenworstje, een bakje vers fruit en een bakje vla. Ook kregen we er weer een vers broodje bij zoals altijd bij de KLM en godzijdank een kopje koffie! Want die had ik echt wel nodig. Eigenlijk ieder uur heb ik wel de zonsopgang gezien hier omdat we met de zon mee vlogen. Daarom is het nooit echt donker geweest in het vliegtuig en zegt alles in je dat je nog niet moe bent. Dat zou dus een lekkere jetlag worden als ik terug was in NL. Alles in mij zei ook ga alsjeblieft terug naar de USA, naar al die lieve meiden van Cedar Vet, naar dr. Nick & Janet en naar bisous & katje. Maar rond half elf was ik dan toch echt geland op Amsterdam. En de man bij de paspoortcontrole zei welkom thuis. Zo voelde het nog even niet maar het was wel heel aardig. Ik moest nog even wachten op mijn bagage en om elf uur was dan het moment dat de deuren open gingen en dat papa, mama, melis & Marco daar stonden. Back home!