Cruciate Ligament surgeries & a X-ray room full of emergencies

Vandaag stond in het teken van de cruciate ligament surgeries: we hadden er twee op het programma staan en ze zouden zo’n 2,5 uur elk in beslag gaan nemen. De operatie leek veel op die van dr. Hubarjack, maar deze keer werd de tibia niet verschoven maar werd er van een soort dik nylon draad een nieuwe kruisband gemaakt. Hiervoor werden er 4 kleine gaatjes geboord in de femur en de tibia en zo werd dit draad hiertussen strak vastgemaakt zodat er een nieuwe stevige kruisband ontstaat en hierdoor kunnen deze twee botten dus niet meer ten opzichte van elkaar bewegen zodat de hond weer normaal kan lopen. Het is een iets minder invasieve operatie dan de TPLO omdat er niet in botten wordt gezaagd. Beide operaties waren geslaagd, behalve het feit dat de tweede hond heel veel

artrose in de trochlea van de patella had. Dit is niet bevorderlijk voor het uiteindelijke resultaat en daarom is het bij deze hond nog even afwachten of het wel zo’n succes is geweest.

Ondertussen was er paniek in de X-ray kamer. Hier lagen inmiddels twee patiënten doodziek op de grond en was er een Rotweiler op de X-ray tafel aan het bevallen. Een soort beagle hond had een heupluxatie, maar dit was al meer dan veertig uur zo en dan wordt het moeilijk om hem er weer goed terug in te krijgen omdat er zich al een zwelling heeft gevormd rondom het gewricht. Dit was niet echt een spoedgeval en dus een zorg voor later. Een ander hondje, een soort terrier, was gebeten door een hond en lag er zielig bij. Van de eigenaren mochten we gelukkig wel vast een infuus aanleggen met pijnstillers en dus kon ook dit hondje even wachten. De rotweiler had al twee dagen dystocia en had thuis al vijf puppies geworpen. De eigenaren bedachten zich na twee dagen toch maar om langs de dierenarts te gaan. We maakten X-rays en er bleken nog eens minimaal vier puppies in de uterus te zitten, waarvan er één al in het geboortekanaal lag maar niet op de goede manier waardoor de dystocia dus werd veroorzaakt. Inmiddels was de tafel besmeurd met

groene/bruine/zwarte en vooral stinkende uitvloeiing waardoor we wisten dat ze zo snel mogelijk een C-section moest hebben anders zou ze het niet meer redden. De puppies hadden we inmiddels opgegeven, want er was eigenlijk geen mogelijkheid dat er nog een in leven zou zijn. Na een uur gewacht te hebben op toestemming van de eigenaren en na toezien hoe de moederhond pijn moest leiden op de tafel konden we eindelijk beginnen aan de C-section. Er kwamen 4 dode, rotte, opgezwollen en stinkende puppies uit één uterushoorn: deze waren allemaal ten dode opgeschreven. De andere ‘gezonde’ uterushoorn bevatte wonder boven wonder nog één levende puppy en na een hoop wrijven maakte deze gelukkig het geluid wat je graag wilt horen. Het mag een wonder zijn dat dit beestje het er nog levend vanaf heeft gebracht. De moeder was inmiddels ruim 9lbs afgevallen na de operatie en was graatmager. Gelukkig overleefde ook zij net als haar ene pupje, dat een teefje bleek te zijn, de operatie. Wie het uiteindelijk niet overleefd heeft is de terrier, want niet veel later zagen we deze dood in zijn mandje liggen. Dr. Madsen zei dat er waarschijnlijk iets is zijn buik geknapt is, een stuk darm of een blaas, waardoor die uiteindelijk dood is gegaan. En zo is ook deze dag mij het contrast tussen leven en dood weer even goed duidelijk gemaakt. Gelukkig kon ik 's avonds nog even met melis skypen!