First day at the Zoo with dr. Nodolf

Het feest-weekend was voorbij en vandaag stonden er weer serieuze dingen op het programma, want vandaag had ik met dr. Shannon Nodolf afgesproken om een dagje mee te gaan naar de dierentuin. Zij is hier hoofd van alle dierenartsen in de Fresno Zoo en ik heb al een aantal keer met haar gewerkt in de spoedkliniek en in Cedar Vet, waar ze mij toen ook uitgenodigd had om naar de Zoo te komen. Ik moest er om 9 uur ’s ochtends zijn en gelukkig was het vanaf Janet’s huis maar tien minuutjes fietsen.
Bij de ingang van de Zoo werd ik opgehaald door één van haar assistentes en liepen we een rondje door de dierentuin om te laten zien waar alles was. En daar waren ze eindelijk!! Zwarte beren. Ik ben inmiddels al bijna drie maanden in de USA en ik heb nog steeds nergens beren gezien. En dat kan natuurlijk eigenlijk niet. Ze vertelde dat het eigenlijk geen zwarte beren zijn maar Sloth Beren, een iets kleinere variant maar nog steeds zwart met een soort witte tekening op hun buik. Toen ik dat vertelde aan haar moest ze wel

lachen.
We stopten bij het verblijf van de roggen, want hier was dr. Shannon Nodolf net bezig met een ultrasounds van een stingray. Deze was zwangers, zoals we konden zien op de ultrasound, maar ze had ook een vagina/uterus prolaps en dit was geen goed nieuws. Dat betekende dat ze een verhoogde kans heeft op dystocia. Ze wilde nog niet ingrijpen met medicijnen en nog maar even afwachten of het misschien toch vanzelf goed gaat.
Daarna gingen we terug naar de kliniek in de dierentuin, waar de meeste dieren naartoe gebracht worden als ze ziek zijn. Hier kreeg ik eerst een rondleiding door de hele kliniek. Ze hadden een operatiekamer, met een enorme operatietafel, een grote keuken, waar ze al het eten maakten voor de verschillende dieren die opgenomen waren, een X-ray kamer, een quarantaine afdeling en een heel buitenverblijf. Hier zaten op dat moment een wallaby en een wallaroo in, die net uit een andere dierentuin kwamen en hier eerst in quarantaine moesten om te kijken of ze wel gezond genoeg waren. Binnen zat er een wolf in quarantaine, en hier in California is het de regel dat ze niet 30 dagen (wat de regel is bij de meeste dieren) maar 3 maanden in quarantaine moeten in verband met kans op rabiës. Er waren ook verschillende aapjes, een porcupine (die ik nog mocht aaien ook over zijn neusje!), slangen, schildpadden en verschillende vogels. Van alles en nog wat dus.

Daarna kregen we onze eerste patiënt, een fret, die een uitslag had over zijn buikje. Ze legde mij uit dat ze vooral gepredisponeerd zijn voor insulinomen en dat dat vaak is waarom je ze op je spreekuur ziet in de eerstelijns kliniek. Ook legde ze mij uit hoe je klinisch onderzoek doet bij een Fret en dat ze een heel handige reflex hebben dat als je ze bij hun nekvel pakt ze een soort gaan geeuwen, waardoor je alle tandjes goed kan bekijken. Gelukkig voor deze fret was het allemaal niet zo ernstig en kon die snel weer in zijn hokje.
Daarna kwam dr. Lisa ons helpen met een ultrasound van een armadillo, zij heeft namelijk al veel vaker ultrasounds gemaakt op allerlei gekke diersoorten en wist dus net iets meer dan dr. Nodolf. Eerst werd die in een glazen doos met gasanesthesie onder zeil gebracht zodat we een X-ray konden maken. Hier zagen we echter niks bijzonders op. Daarna deed dr. Lisa de ultrasounds en zagen we rare dingen in zijn darmen een grote tumor in zijn abdomen. Dr. Nodolf had dit vorige keer al aangeprikt maar kreeg alleen maar lymfeweefsel terug van het lab. Daarom deden we nog maar een keer een biopt voor de zekerheid met een kweek erbij. Ook namen we bloed en urine af. Dr. Lisa was niet erg enthousiast over wat ze zag op de ultrasounds en als het inderdaad een tumor van de lymfeknopen blijkt te zijn en als de darmen echt aangetast zijn betekende dit slecht nieuws.
Als verassing nam de assistente van dr. Nodolf mij hierna mee naar de beren en had ze geregeld dat ik mee mocht helpen met de beren voeren. Dit werd gedaan nadat ze werden getraind om bijvoorbeeld hun tanden te laten zien of hun poten te laten zien, zodat deze makkelijk kunnen worden bekeken door een dierenarts bij hun jaarlijkse check-up. Hierna kregen ze als beloning druifjes, hun

favoriete snack. Omdat ze een onwijs sterke zuigreflex hebben om mieren op te zuigen hoef je de druiven alleen maar op je hand te leggen en zuigen ze ze vanzelf op. Natuurlijk zit er wel een hek tussen maar zelfs dan kost het hun bijna geen moeite. Toch nog een beer gezien van dichtbij en zelfs gevoerd!

Hierna was het tijd voor pauze en omdat dr. Nodolf in haar pauze naar huis ging, omdat ze dichtbij woonde, had ik even tijd om door de dierentuin te lopen. Ik ging lunchen in het Afrika restaurant waar ze lekker warme soep hadden, het was namelijk al best fris hier voor de tijd van het jaar en ik was nou ook niet meer zoveel gewend na de warmte hier. Het Afrika gedeelte is twee jaar terug helemaal vernieuwd en ze hebben hier nu een hele grote savanne met allemaal verschillende dieren uit Afrika lopen. Vanuit het restaurant heb je dan uitzicht over neushoorns, olifanten, zebra’s en giraffes. En deze giraffes mocht je ook voeren voor een paar dollar. Dat heb ik natuurlijk gedaan. Binnen een paar seconden waren die twee dollar ook weer op maar gelukkig vonden ze het lekker.

Het is best een aardige dierentuin verder, niet heel groot dus gelukkig kon ik de weg nog makkelijk terug vinden. Wel hebben ze bijna alle dieren, van tijgers tot krokodillen en van slangen tot haaien en roggen.
Na de lunchpauze was er niet heel veel meer te doen en moesten we verschillende hokken langs voor een recheck van dieren die dr. Nodolf behandeld had of in de gaten moest houden. Dat betekende veel kijken en zoeken naar de dieren in de hokken maar ook op plekjes komen waar normale bezoekers niet mochten komen. Zo zijn we in het verblijf van de kangoeroes geweest en kon ik ze van héél dichtbij zien en zo ook met een grote condor. Het was wéér een super leerzame en gave dag!