Naar Inle Lake

Mijn nachtbus naar Inle Lake vertrok pas ’s avonds, om goed ontspannen aan deze rit van 12 uur te beginnen, nam ik ’s middags een lokale massage. Altijd weer spannend wat je aantreft achter de gordijntjes van de salon, en het is steeds een beetje behelpen met het taalverschil, maar ook dit keer was het weer een prima massage – de spanning uit Nederland werd vakkundig uit mijn schouders en nek weggemasseerd: een uur lang voor slechts EUR 4,50.

Tweeënhalf uur voor vertrek nam ik een taxi naar het busstation Aung San Mingalar, iets ten noorden van de stad, en die tijd had ik zeker nodig, het verkeer stond 75% van de rit muurvast. Genoeg tijd in ieder geval om lekker naar buiten te kijken en Yangon en zijn bewoners in mij op te nemen. Het busstation was enorm, busvervoer is de populairste manier van reizen in Myanmar. Toen de taxichauffeur me voor de deur wilde afzetten, noemde ik snel de naam van de

busmaatschappij – Shwe Loon Pyan – en gelukkig was hij bereid mij bij de juiste gate af te zetten, uiteindelijk nog 10 autominuten rijden vanaf de ingang van het complex. Zelf had ik dat nooit op tijd gevonden, het was inmiddels donker geworden en de naam van de busmaatschappij stond niet in Latijnse maar in Birmese tekens op de gevel van het pand.

Hoewel ik zittend nooit kan slapen – ondanks mijn keuze voor de luxe bus met 3 stoelen per rij kan mijn lange lichaam toch niet echt comfortabel rusten in de stoelen die gemaakt zijn voor mensen van 1.70m - vind ik zo’n nachtbus altijd een spannende manier van reizen. Door het gebrek aan straatverlichting heb je letterlijk geen idee waar je bent en plaatsnaamborden (als ze er al zijn), zijn niet leesbaar. Alleen Google Maps kan me vertellen of we al halverwege zijn. Als

avondmaaltijd had ik nog snel een zak verse kroepoek op het busstation gehaald, maar ook in de bus kregen we nog een pakketje met wat voorverpakte zoete broodjes, een blikje koude koffie en een fles water. Er zat geen toilet in de bus – om die reden stopte de bus om de 3 uur bij wegrestaurants. Vanwege de populariteit van het nachtelijke vervoer bij de locals is er een heel parallel leven gaande ’s nachts: onderweg was het relatief druk met andere bussen van allerlei maatschappijen in verschillende luxeklassen, maar ook met veel vrachtverkeer. Overal kom je wegrestaurants tegen, gericht op de nachtelijke reizigers, en ruim voorzien van toiletten (ik zal maar niets vertellen over de hygiëne) en gelegenheden om je op te frissen en tanden te poetsen.
Sommige wegen waren goed geasfalteerd, maar de bus ploegde ook lange stukken over zandwegen die zó smal waren dat er bij

iedere tegenligger gestopt moest worden om te kunnen passeren. En dan was er nog het universele probleem van de extreme kou in de bus – bij vertrek was dit al 20 graden (buiten was 't 27 graden), en bij aankomst wees de thermometer in de bus nog maar 13 graden aan – daar helpt zelfs een dik fleecevest en een deken niet tegen.

Ik was daardoor goed voorbereid op de kou toen ik rond 6.30 uur 's morgens in Inle Lake uitstapte – ik had niet verwacht dat het ’s nachts zo koud zou zijn, en ook mijn vooraf geraadpleegde informatie vertelde niet dat het in deze regio ’s nachts mistig en 15 graden was. Vanaf de busstopplaats gaf ik mezelf de luxe om met een tuktuk naar mijn guesthouse te gaan, ik had gekozen voor een lokaal adresje buiten het dorp, en met deze kou had ik geen zin om nog een half uur te lopen. De eigenaresse van het Shwe Pauk Pin Guesthouse maakte direct mijn kamer in orde, ook al kon ik officieel pas om 14 uur inchecken. Vanuit het huis had ik een prachtig uitzicht over de nog mistige weilanden en rijstvelden, terwijl in de huizen naast me het lokale leven langzaam begon op te starten. Ik maakte snel wat foto’s van dit tafereel, en niet veel later lag ik onder drie warme dekens in mijn eenvoudige kamer met bamboe wandjes.

Alhoewel mijn

verblijfadres iets verder uit het centrum van het stadje was, had ik geen spijt van mijn keuze: de locatie was heerlijk rustig en een perfecte manier om het plattelandsleven te ontdekken. Om 12 uur was ik weer wakker en nadat ik mijn tas had uitgepakt bereidde ik me voor om een stukje te gaan wandelen. De zon zorgde inmiddels voor voldoende warmte, terwijl het in de schaduw juist perfect was om in korte broek en shirt te zitten – het broeierige weer was gelukkig in Yangon achtergebleven. Ik dwaalde rustig door de laantjes en paadjes in de buurt, en gluurde discreet bij de hutjes naar binnen. Ik passeerde een laantje waar ‘laundry service’ werd aangeboden – bij gebrek aan een waslijn hing de was van een andere backpacker vrolijk aan het hek langs de weg.

De eigenaresse van het guesthouse had me verteld dat het

vandaag markt was, en ik realiseerde me dat het zaterdag was. Op de lokale markt vergaapte ik me aan het grote assortiment groente en kruiden: na 63 landen en minstens zoveel lokale marktjes ontdek ik nog steeds zoveel onbekende etenswaren – wat een rijkdom biedt onze aarde toch, en wat een creativiteit heeft de mens om van alles wat men in de natuur aantreft door verschillende bereidingswijzen iets eetbaars en voedzaams te maken. Toch ben ik zelf niet zo’n held om alles maar uit te proberen, dus ik beperkte me tot wat appels en mandarijnen om mijn dagelijkse portie vitaminen in stand te houden.
Zaterdag bleek niet alleen marktdag, maar ook wasdag: in het waterrijke gebied zag ik in slootjes en meertjes volop kleding gewassen worden, maar ook de familie ging er in bad: kinderen werden schoongeschrobt en haren werden gewassen.

Een dag later stond ik vroeg op, zodat ik om 7 uur in de boot zat, een traditionele lange houten boot, aangedreven door een motor. Samen met een Oostenrijks stel had ik de boot en bootsman gehuurd, hij zou ons naar alle plekken brengen die we aanwezen op de kaart. En zo maakten we die dag een mooie tocht over Inle Lake, een ondiep meer van 22 kilometer lang dat bewoond wordt door verschillende stammen. Bewoond? Ja, zij wonen in dorpen van hutjes op palen, maar ook winkels, restaurants en kloosters staan op palen in het meer. Zoals wij de auto of fiets pakken om ergens te komen, gebruikt men daar kleine houten bootjes om ergens heen te gaan.

We bezochten verschillende dorpjes, een marktje, een klooster en een weverij van lotuszijde; draad gewonnen uit de stengels van lotusplanten werd hier gesponnen en geweven tot mooie

doeken. Nooit geweten dat dat kon! We ontmoeten de vrouwen van de Padaung-stam die met halsringen hun nek oprekken. Ook kwamen we langs de floating gardens waar rijen met tomaten- en komkommerplanten werden verbouwd op drijvende eilandjes in het meer. Genoeg zon en geen gebrek aan bewatering! Inle Lake is erg visrijk en de lokale vissers hebben een karakteristieke manier van vissen – terwijl ze met 1 been op hun boot staan, klemmen ze het andere been om de peddel en daarmee manoevreren ze, terwijl ze in hun handen een mansgrote fuik hebben waarmee ze de vissen insluiten. Grappig om te zien hoe behendig ze daar in zijn – zeker vergeleken met de manier waarop mijn armen en benen altijd een leven onafhankelijk van elkaar lijken te leiden.
Al met al een superleuke dag, ook het contact met het Oostenrijkse stel van 55+ die een jaar een sabbatical hebben genomen om te reizen. We hadden een flinke parallel in de bezochte landen, dus het was heerlijk om herinneringen op te halen aan die mooie bestemmingen.