Java

Op Goede Vrijdag startte ik in Jakarta, de hoofdstad van Indonesië. Ik vertelde in mijn vorige blog al dat ruim 80% van de bevolking moslim is, toch zijn de paasdagen nationale feestdagen en hadden de Indonesiërs een lang weekend vrij. Velen van jullie kennen mij als een voorstander van goede planning en mooie excel-overzichten; in de planning heb ik rekening gehouden met alle nationale feestdagen per land, maar ook met mijn visumduur per land, zodat ik op basis van die info de meest efficiënte keuzes kon maken. Rond de feestdagen zijn vlieg- en treintickets immers veel sneller uitverkocht en vaak ook duurder. En bij sommige bezienswaardigheden is het flink drukker door lokale toeristen.

Voor de stad Jakarta (of Batavia, zoals het tot 1942 heette) had

ik één dag uitgetrokken – veel toeristen slaan de stad over vanwege de drukte en het benauwd-warme klimaat, maar ik was erg benieuwd naar de Nederlandse invloeden die zichtbaar zijn in het oude centrum van de stad. En inderdaad trof ik er veel gebouwen aan met Nederlandse architectuur in Oud-Batavia rond het oude stadhuisplein. Hier komen nu veel lokale toeristen op af, en de commercie heeft hier leuk op ingespeeld door felgekleurde ‘Nederlandse’ omafietsen en bijbehorende zonnehoeden te verhuren. Indonesische toeristen fietsen hiermee een rondje over het plein, grappig om te zien! Maar zodra de toeristen mij in het oog kregen, moest ik uiteraard op de foto. Als er eentje het aan je durft de vragen, breekt dat de ban voor heel veel andere toeristen; het is echt lastig om dan nog weg te komen. Misschien moet ik dat ook maar eens commercieel gaan uitbuiten...

In de stad bezocht ik verder de Masjid Istiqlal, de grootste moskee van Zuid-Oost Azië, maar totaal geen fotogeniek gebouw. Er tegenover zat een mooie katholieke kerk, maar vanwege de paasdagen kon ik hier helaas niet naar binnen. Tot slot liep ik langs het Monas, het nationaal monument voor de onafhankelijkheid van Indonesië waar een mooi groen park omheen lag. Op de terugweg naar mijn guesthouse bezocht ik het Gambir treinstation, vanwaar ik de volgende ochtend zou vertrekken. Soms is het fijn om van tevoren al te weten wat je kunt verwachten, dat maakt het reizen wat meer ontspannen. Ik had vanwege de paasdagen al ruim van te voren een treinkaartje online gekocht, en ik zag dat je een uur van te voren moest inchecken (je boekingscode invoeren op een computer, waarna je feitelijke treinkaartje wordt geprint).

Goed om te weten.

Na nog een nacht in mijn cel (het guesthouse had voor iedere gast kleine hokjes, niet groter dan een 2-persoonsbed, met een schuifdeur. De inrichting was grijs en wit, sanitair was gedeeld op de gang. Prima voor 7 euro per nacht) nam ik op zaterdagochtend de tuktuk naar het station. Als ontbijt haalde ik een paar lekkere broodjes met meisjes (hagelslag) van de ‘Dutch Bakery’, vervolgens stapte ik om 8.30 uur in de trein. Ik had de duurste klasse geboekt, de treinrit duurde 8 uur en in de ‘Eksekutiv’-klasse waren de meest comfortabele stoelen en airconditioning. De beenruimte was inderdaad meer dan prima, en met eigen stopcontacten kon ik onderweg lekker aan mijn blogs werken en filmpjes kijken.

Java is het meest dichtbevolkte eiland en wordt door de inwoners ook als het belangrijkste eiland gezien van Indonesië. Door de bevolkingsdichtheid is er nog weinig oorspronkelijke natuur, buiten de steden en dorpen bepalen vooral rijstvelden het beeld. Wat me opviel is dat heel veel daken van huizen roodbruine dakpannen hebben, dit heb ik in geen ander Aziatisch land eerder gezien. Zou dit ook met Nederlandse invloeden te maken kunnen hebben?

In totaal legde ik 535 kilometer af per trein, mijn eindbestemming was Yogyakarta, een grote stad met ruim 500.000 inwoners in het midden/zuiden van Java. Na een

korte nacht in een superfijn capsule-hostel stond ik om 03.00 uur op voor een volgend hoogtepunt in mijn reis: de zonsopgang bij de Borobudur, een prachtige Boeddhistische tempel op een heuvel uit 850 na Christus. Het vroege opstaan werd beloond met een prachtig uitzicht: de mist hing nog tussen de omringende bomen en het mooie gefilterde licht zorgde voor fotogenieke plaatjes. Ik reisde deze dag met Irene, een meisje dat ik via een forum had leren kennen en die gezelschap zocht voor die dag. Na het ontbijt kwamen we langs een Luwak koffieproducent. Jullie kennen misschien wel het verhaal van de duurste koffie ter wereld? De koffiebonen worden gegeten door een katachtige, de luwak (ook wel civetkat genoemd, het leek wel een kruising tussen een wasbeer en een kat, zie ook de foto) en vervolgens deels verteerd weer uitgepoept. Dit proces zorgt voor een dusdanige

smaak aan de koffieboon dat deze variant doorgaat voor de lekkerste koffie ter wereld. Fascinerend – waarbij ik me dan vooral afvraag hoe men hierachter is gekomen. Hebben ze dit ook getest met koeien, honden en ratten, maar kwam de poepboon van de civetkat als beste uit de test?

Als laatste bezochten we die dag de Prambanan tempel, het grootste Hindoe tempelcomplex van Indonesië uit 856 na Christus. De hoge, piramide-vormige gebouwen riepen herinneringen op aan de tempels die ik eerder bij Khajuraho, India en Angkor Wat, Cambodja bezocht, met zeer gedetailleerde reliëfs en prachtige symboliek. Ook die dag speelden Irene en ik regelmatig voor fotomodel, want ook hier waren tijdens de paasdagen veel lokale toeristen op de been. Blijven lachen dus terwijl we fotosessie na fotosessie in de brandende zon doorstonden! Veruit het merendeel van de bezoekers van zowel de boeddhistische Borobodur als de Hindoeïstische Prambanan tempel is overigens moslim, mooi om te zien!

Na Yogyakarta stond er weer een treinreis op de planning, dit keer eentje van 8 uur naar Malang, een middelgrote stad in het Oosten van Java. Niet ver van Malang bevindt zich de imposante Bromo-vulkaan, nog zo’n highlight die al lang op mijn wensenlijstje staat.