Maleisië Part I - On the Go

Maleisië, land nummer 67 op mijn lijstje en het eerste islamitische land van mijn wereldreis. Ik zit in de bus van Kuala Lumpur naar Ipoh en deze bus is zo luxe dat de brede stoelen me genoeg armruimte geven om wat te typen. En zo lang de wegen niet te veel slingeren, kan ik me op mijn scherm focussen zonder wagenziek te worden. De afgelopen 24 uur stonden vooral in het teken van vervoer, in alle vormen. Zoals al eerder gezegd bestaat reizen niet alleen uit het bezoeken van de mooiste bezienswaardigheden en het liggen op parelwitte stranden. Om ergens te komen, zijn flink wat voorbereidingen en reistijd nodig; de verhouding quality time versus reis-/voorbereidingstijd is toch nog altijd 1 : 5, dwz voor ieder uurtje strand of bezienswaardigheid ben ik zo’n 5 uur aan het voorbereiden of reizen. Omdat ik merk dat voor sommige lezers mijn reis concreter wordt door het beschrijven van

mijn alledaagse beslommeringen, wijd ik deze blog weer aan de praktische kant van het reizen.

Gisteren nam ik afscheid van Pieter, Michael en Nico op Phnomh Penh Airport. Zij vlogen vandaar naar Ho Chi Minh City, vervolgens naar Dubai, naar Berlijn en uiteindelijk naar Düsseldorf, vanwaar ze de auto terug naar huis namen. Niet echt een route om jaloers op te zijn met zoveel stops en ik hoopte maar dat ze weinig turbulentie en prettige medereizigers hadden. Mijn vlucht naar Kuala Lumpur vertrok pas uren later, dus ik bracht een lange dag op de luchthaven door. De vlucht zelf was wel lekker simpel: in 50 minuten stak ik de Golf van Thailand over en met een uur tijdsverschil was ik uiteindelijk om half acht ‘s avonds in Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië, gelegen op het schiereiland ten zuiden van Thailand. Maleisië bestaat namelijk uit 2 delen, het andere deel ligt op het eiland Borneo, samen met Brunei en een deel van Indonesië. Over dit deel schrijf ik in één van mijn volgende blogs.

Kuala Lumpur is een ‘hub’ qua vliegverkeer in Zuid-Oost Azië: vanuit deze stad kun je vliegen op alle steden in de regio en de komende weken zal ik nog

regelmatig van deze luchthaven gebruik maken. Het vliegveld van Kuala Lumpur en de stad zelf liggen overigens nog best een stuk uit elkaar. Normaal sta ik mezelf de luxe toe om, wanneer ik ‘s avonds aankom in een onbekend land, een taxi naar mijn hotel te nemen. Maar met 60 autominuten schatte ik in dat de taxikosten niet laag zouden gaan uitvallen, dus ik besloot de trein te nemen. Maar eerst nog even lokale valuta pinnen (Maleisië heeft Ringgits) en een verloopstekker aanschaffen – in de vorige Aziatische landen kon de Europese stekker nog gewoon gebruikt worden, maar Maleisië (en straks ook Singapore en Brunei) gebruikt men de Engelse stekker.

De sneltrein bracht me in een rechtstreekse rit van 33 minuten van de luchthaven naar KL Sentral, het centraal station van Kuala Lumpur. Deze treinrit is ongeveer net zo lang als de trein van Utrecht naar Rotterdam, dus mijn besluit om geen taxi te nemen was nog niet zo slecht. Maar nu stond ik op KL Sentral, en nog niet bij mijn hotel en ik besloot voor het laatste stukje toch nog een taxi te nemen, in het donker moeten zoeken in

een onbekende omgeving met volle bepakking is niet echt mijn hobby.

Wereldwijd hanteren sommige luchthavens of treinstations een voorverkoopsysteem voor de taxi. In de aankomsthal moet je eerst een ticket kopen en je bestemming opgeven voordat je naar de taxi kan. Dit was ook het geval bij KL Sentral en hier kon ik ook nog kiezen uit 2 systemen: een vaste taxi prijs, of een prijs via de meter. De rij bij de vaste-prijs-taxi’s was korter, dus ik besloot eerst eens te vragen wat dat zou kosten. De employee noemde en bedrag van 50 ringgit (10 euro), wat ik aan de hoge kant vond. Toen ik hem vroeg hoeveel kilometer mijn hotel bij het station vandaan lag, zei hij ‘7 à 8 kilometer’. Nu had ik zoals gebruikelijk mijn huiswerk gedaan en een hotel gevonden dat in de buurt van het station lag, maar tegelijkertijd betaalbaar was. En ik wist dat het hemelsbreed op 3 kilometer afstand lag. Dus ik wist genoeg en sloot alsnog in de rij aan voor een taxi met meterprijs. Het starttarief betaalde ik aan de balie en daarna kon ik gelijk met de eerstvolgende taxichauffeur mee, die me uiteindelijk 18 ringgit (3,50 euro) liet betalen voor het ritje. Toch weer 6,50 euro bespaard!

Zoals gezegd is Maleisië een islamitisch land: direct op de luchthaven merkte ik al dat het vrouwelijke personeel een hoofddoek droeg. Naast de bordjes voor toiletten tref je in openbare gebouwen ook de bordjes voor 'gebedsruimte' aan. In het hotel ben ik, op de eigenaresse na, geen andere vrouw tegengekomen, en toen voelde ik me toch wel bekeken, maar desondanks besloot ik toch om met mijn laptopje in de huiskamer plaats te nemen om de nieuwste aflevering van ‘Wie is de Mol’ te kijken. Altijd fijn om even te ontspannen na een lange reisdag, en de WIFI was voor de verandering best OK. Ondanks de hoge temperatuur (32 graden) en luchtvochtigheid was ik overigens wel kuis gekleed (lange broek en t-shirt), dat doe ik altijd op dagen dat ik een vlucht heb. Korte broeken en topjes zijn voor op het strand en ik wil niet onnodig mensen shockeren – met een lang lichaam is bloot nogal snel véél bloot.

Diezelfde avond boekte ik ook nog een bus naar de hooglanden van Maleisië, deze vertrok om 12 uur de volgende dag, dus ik besloot de ochtend erna uit te zoeken hoe ik bij de bus terminal zou komen, die een half uur rijden ten zuiden van Kuala Lumpur lag.
De volgende ochtend na het ontbijt pakte ik mijn backpack weer in en liep in 5 minuten naar de monorail-halte Bukit Bintang. Via een automaat kon ik een token (muntje) kopen dat je bij het startstation ‘scant’ en bij het eindstation inwerpt in de automaat zodat de toegangspoortjes zich openden – ik keek eerst even de kunst af bij de locals.

Bij daglicht zag ik direct waar Kuala Lumpur bekend om staat: shopping! Overal zijn grote winkels,

shopping malls, alle Aziatische maar ook Westerse merken zijn vertegenwoordigd met grote flagship stores. De monorail zweeft een meter of 8 boven de grond, en tijdens de 7 haltes die ik passeerde kon ik rustig een deel van de stad bekijken. De monorail bracht me op een bekende plek: KL Sentral, waar ik overstapte op de KL Komuter lijn. De wandeling door het enorme station (uiteraard volgestampt met dure merkwinkels) duurde echter lang en ook de rij voor de ticketverkoop hielp niet mee, toen ik eindelijk mijn nieuwe ‘token’ had, reed de geplande stoptrein net voor mijn neus weg. Wachten op de volgende trein had geen zin, want dan zou ik te laat op de busterminal aankomen en de geboekte bus naar de hooglanden missen.

OK, wat nu? Ik wist dat Kuala Lumpur verschillende

vervoerssystemen had, naast monorail en stoptreinen ook metro’s, stadsbussen, expresstreinen en intercity treinen. Het was zondag en op KL Sentral zag het zwart van de dagjesmensen, waarvan het merendeel net zo weinig wist van het OV als ik. Ik besloot mijn geluk te wagen bij de KLIA Expresstrein die me ook vanaf de luchthaven had vervoerd. Hun stoptrein, de KLIA transit-trein zou 16 minuten later vertrekken en bij een halte redelijk in de buurt van de busterminal stoppen. Het zou dan wel heel krap worden, maar met een beetje geluk zou ik het nog kunnen halen. Dus opnieuw een kaartje gekocht (de prijzen van het OV zijn gelukkig verwaarloosbaar, zo tussen de 0,50 en 1,50 euro per rit) en wachten op de transittrein. Redelijk vlot bracht de trein me naar Bandar Tasik Trainstation, vanwaar ik met mijn bagage op mijn rug sprintte naar de Bersepadu Selatan busterminal die 500 meter verderop lag.

Eenmaal aangekomen in de centrale hal zonk de moed me in de schoenen: er stonden megalange rijen voor de ticket counters. Ik had weliswaar een ticket online gereserveerd, maar die moest ik nog wel ophalen, en ik had nog 7 minuten voordat de bus vertrok. Na snel de rijen gescand te hebben, zag ik een balie voor mindervaliden met een bordje ‘advanced ticket’ – en ik hoopte maar dat men hiermee tickets in de voorverkoop bedoelde. Gelukkig was dat het geval en

was ik snel aan de beurt. Na nog een snelle toiletstop sprintte ik verder naar mijn gate, waar de ‘check-in’ net begonnen was. Pff ik had het gehaald….! Had ik al gezegd dat het ontzettend warm en vochtig is in Maleisië?

Eén ding mag duidelijk zijn: als je last hebt van keuzestress, is in je eentje backpacken geen optie: reizen bestaat uit het voortdurend maken van keuzes en knopen doorhakken, vaak terwijl je niet alle info hebt, met onduidelijkheden vanwege taalverschillen, onder tijdsdruk en met een lichte paranoia omdat men je niet altijd volledig informeert of je teveel laat betalen omdat je een toerist bent. Iedere dag is weer een uitdaging wat dat betreft en ik vind het heerlijk om het spel mee te spelen: zoveel mogelijk moois zien, voor een redelijke prijs en met respect voor het land en de bevolking. Wat ik in deze blog beschrijf, maak ik dagelijks mee (gelukkig meestal met iets minder stress), en ik hoop dat ik met deze blog heb kunnen toelichten dat mijn manier van reizen meer voeten in aarde heeft dan het boeken van een pakketreis en het volgen van de reisleider.

Ik heb nog steeds heel veel plezier in deze uitdaging en ben iedere dag weer dankbaar dat ik deze kans gekregen én gegrepen heb. Nog een paar uurtjes met deze bus en dan ben ik in de Cameron Highlands, waarover ik veel positieve verhalen heb gehoord; hierover meer in mijn volgende blog!