7.107 Eilanden

Het heeft ruim 7.100 eilanden, de landstaal is gemixt met Spaans en Engels en er wonen ruim 100 miljoen mensen, waarvan 82% Rooms-Katholiek is. Dit land stond niet hoog op mijn wensenlijstje, maar na veel enthousiaste verhalen van mede-reizigers, én omdat het maar anderhalf uur vliegen is vanaf Maleisië besloot ik mijn reisplan aan te passen. En nu zit ik op de Filipijnen. Een land waarbij de meesten denken aan corrupte politici, armoede, onveiligheid, aardbevingen en tyfoons, want dat is wat we er in het nieuws over horen. In de landen die ik eerder bezocht, heb ik al kunnen ervaren dat deze mediabeelden erg eenzijdig zijn, en dat een land veel meer is dan alleen onheil en rampspoed; ik ben blij dat ik de kans heb gegrepen om de mooie kant van de Filipijnen te ontdekken.

Ik startte mijn trip met 2 dagen in de hoofdstad Manilla, gelegen op het eiland Luzon; inclusief voorsteden telt Manilla bijna 13 miljoen inwoners, dus je kunt je voorstellen wat voor een verkeerschaos dat teweeg

brengt. Vanuit mijn comfortabele taxi (Grab, een concurrent van Uber), bekeek ik tijdens mijn rit vanaf de luchthaven de wirwar van auto’s, tricycles (motorfietsen met zelfgefabriceerd zijspan) en jeepney’s (fotogenieken bussen met prachtige decoraties). Ik verbleef die twee dagen in een gloednieuw hostel, waar ik na aankomst direct werd uitgenodigd op het dakterras waar de ontzettend gastvrije eigenaresse een groot feest vierde met gratis hapjes en drankjes. Het dakterras bood een fenomenaal uitzicht over de stad en het was er heerlijk koel door de frisse wind op die hoogte – de rest van de stad was vooral warm en plakkerig door de hoge luchtvochtigheid.

Die wind is kenmerkend voor de Filipijnen, dat middenin op zee ligt, ten zuiden van China en ten noorden van Maleisië en Indonesië. Doordat het uit zoveel eilanden bestaat, is het wat

minder makkelijk te bereizen, maar ik probeerde toch zoveel mogelijk uit de 10 dagen te halen die ik hiervoor gereserveerd heb. Dus vlieg ik op dinsdagochtend vroeg van Manilla naar de luchthaven van Coron op het eiland Busuanga. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zulke zweethandjes had tijdens een vlucht, maar in de anderhalf uur in de lucht leek de wind meer vat te hebben op het vliegtuig dan de piloot zelf. Ik hoorde later dat verdere vluchten die dag zijn gecanceld vanwege de harde wind. Het uitzicht op de eilanden onder mij is echter fantastisch, een mooi voorproefje van wat ik de komende dagen van dichtbij ga ervaren: helderblauwe zee, prachtige stranden en bijzondere vissen.

Busuanga kenmerkt zich door eenvoud: de wegen zijn onverhard, er zijn een paar kleine dorpjes en alleen in Coron,

waar ik zou overnachten, is het toerisme een beetje op gang gekomen. Ik slaap in een simpel guesthouse in een lokaal buurtje en regel na aankomst direct een trip voor de volgende dag: een boottocht langs de prachtige stranden en lagunes van de archipel voor de kust van Coron. Net als in Halong Bay in Vietnam bestaat de archipel uit karstbergen die in een indrukwekkend patroon oprijzen uit de zee. En daaromheen dus zeewater in alle kleuren blauw en groen, en zó helder dat je vanaf de boot (een rigger met 2 drijvers aan de zijkant voor balans omdat de boot weinig diepgang heeft) tot een paar meter diep de kleurrijke vissen kunt zien. We leggen aan in verschillende baaien om te zwemmen en te snorkelen en soms moeten we onder water onder de rotsen door duiken of juist over de rotsen heen klimmen om in een prachtige lagune te komen.

Ik maak de trip met een paar lokale Filipijnse toeristen, ideaal om veel te leren over de cultuur van hun land. Hoewel Filipijns (Tagalog) de eerste taal in het land is, hanteert de overheid in alle communicatie het Engels, en dus spreken relatief veel Filipino’s een redelijk woordje Engels. Eenmaal aangekomen op een prachtig strandje wordt een uitgebreide lunch geserveerd die de matrozen aan boord hebben voorbereid. Maar voordat we beginnen, gaat één van de Filipino’s voor in gebed – het rooms-katholieke geloof is overal aanwezig op de Filipijnen: niet alleen in de vele kerken, maar ook door bijbelteksten op gebouwen en voertuigen.

Nadat de guesthouse-eigenaar me de volgende dag achterop de motor naar de haven heeft gebracht, vertrek ik daarvandaan

met de ferry zuidwaarts. Voorafgaand aan de veiligheidsinstructie aan boord wordt eerst een lang gebed uitgesproken, een andere christelijke gewoonte die ik later nog vaker op Filipijnse veerboten zou ervaren. De boottocht duurt vier uur en de zee is flink onstuimig – ik ben zo blij dat ik niet snel zeeziek word! Door de hoge golven is het lastig om veel van de omgeving te zien, maar hier en daar ontwaar ik toch het helderblauwe water en de goudgele zandstranden van de vele onbewoonde eilanden die we passeren. Ik lees ondertussen een boek en kijk een filmpje op mijn laptop. Aan het einde van de middag kom ik aan op het eiland Palawan in de haven van El Nido, die prachtig gelegen is in een hoefijzervormige baai. Vanaf de pier is het aan te lopen naar mijn guesthouse in het centrum van het dorpje.

Vanaf El Nido wandel ik eenvoudig naar Caalan Beach, een prachtig verlaten strand, waar alleen wat locals aan het sleutelen zijn aan hun rigger. ‘s Middags wandel ik verder aar het zuiden, richting Marimegmeg Beach waar lokale vissers in eenvoudige huizen op palen wonen. De kinderen vermaken zich van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat in het heldere zeewater.

De dag erna ga ik opnieuw islandhoppen: mijn zucht naar helderblauwe lagunes en paradijselijke strandjes is nog niet gestild. Weer vaar ik met een klein groepje Filipino’s rond in een rigger om de mooiste plekjes te ontdekken; we klauteren over rotsen om in de ‘Secret Lagoon’ te komen, zien prachtige ‘Nemo’ en trompetvissen en eten een heerlijke lunch aan boord. We zwemmen en kayakken door de Big Lagoon, die op

sommige plekken wel 80 meter diep is. De tour wordt afgesloten op een prachtig strand, mét beachvolleybalnet; een perfecte manier om met mijn gezellige medereizigers een toch al perfecte dag af te sluiten.