Zuid-Laos: Don Det & Pakse

Sinds ik in Azië reis wordt mijn portemonnee steeds lichter. Nee, ik ben niet beroofd en het einde van mijn budget is gelukkig ook nog niet in zicht. Echter zowel Myanmar als Laos hanteren alleen briefgeld en geen munten, waardoor mijn portemonnee niks meer weegt. De koersen zijn steeds in duizenden: voor 1 dollar krijg je 1350 Birmese kyat en 8200 Laotiaanse Kip.

Je leest het goed, ik ben inmiddels in Laos. Omdat Myanmar en zeker Mandalay maar weinig internationale vluchten kent, moest ik er wel een beetje voor omreizen: van Mandalay (waar op de luchthaven tot 2 keer toe de stroom uitviel, één keer

tijdens het inchecken, en waar ze stroopwafels (écht waar) verkochten) vloog ik naar Bangkok, Thailand, en vandaar naar Siem Reap, Cambodja. Daar sliep ik één nachtje om de volgende ochtend de bus te nemen naar de grens tussen Cambodja en Laos. Ook daar viert de corruptie hoogtij; om een visum voor Laos te krijgen moest ik tot 3 keer toe steekpenningen betalen.

Daarna verder met de bus, en tot slot met een houten bootje de Mekong rivier over om op mijn plaats van bestemming te komen: het eilandje Don Det, onderdeel van 4.000 Islands, een eilandengroep in de Mekong rivier in het zuiden van Laos. Hier heb ik een bungalowtje aan het water gehuurd voor een paar dagen relaxen.

Laos is een langgerekt land zonder kustlijn dat 6x zo groot is als Nederland en wordt ingeklemd tussen China, Myanmar, Thailand, Cambodja en Vietnam. Men spreekt er Laotiaans, wat verschilt van het Birmees en Thais, maar voor mij net zo onverstaanbaar en onleesbaar is. Ook hier komt de glimlach en de gebarentaal weer goed van pas.

Laos heeft de twijfelachtige

eer om het meest gebombardeerde land ter wereld te zijn: tijdens de Vietnamoorlog (1964-1973) dropte de VS 1,9 miljoen ton aan bommen op het land; ter vergelijking: heel Europa werd tijdens de Tweede Wereld Oorlog voorzien van 2,2 miljoen ton aan bommen. Ook in Laos moet men in sommige gebieden voorzichtig zijn voor onontploft oorlogsmaterieel. Tussen 1893 en 1954 was Laos een Franse kolonie, veel Franse elementen zoals gebouwen in Franse stijl zie je nog terug in de grote steden.

Alhoewel ook in Laos het Boeddhisme de belangrijkste godsdienst is, is hier maar 60% van de bevolking boeddhist, en dat merkte ik gelijk. De dichtheid aan tempels, kloosters en stoepa’s is een stuk lager, en de bevolking gaat veel vrijer gekleed dan in Myanmar. Geen probleem voor mij, nu durf ik

voor het eerst ook weer mijn korte broeken en hemdjes aan – als je lang bent, vertoont zomerse kleding ook wel gelijk héél veel bloot.

Don Det is een echte backpackersbestemming, en na het weinige aantal toeristen in Myanmar is het lekker om weer wat meer Westerse mensen om me heen te hebben. Er zijn gezellige feestjes op het strand, leuke activiteiten, lekker eten (vooral de verse fruit shakes!) en alles is heel betaalbaar. En iedere dag vanaf mijn balkon een prachtige zonsondergang, wat wil ik nog meer?

Ik huur een fiets om over onverharde wegen het eilandje verder te verkennen, en vervolgens steek over naar een nabijgelegen eiland, Don Khon, waar zich de grootste watervallen van

Zuid-Oost Azië bevinden. Zonder enig hoogteverschil te hoeven overbruggen, kom ik aan bij de bovenloop van de waterval, via verschillende cascades stort het water zich op indrukwekkende wijze in een kloof die verderop weer uitkomt in de Mekong rivier; nu is het droge seizoen, ik ben benieuwd hoe dit eruit ziet in het regenseizoen!

Verderop vind ik een klein strandje langs de Mekong en het water is helder en verfrissend na de hitte en het stof tijdens de fietstocht. Met de sterke stroming van de rivier is het zwemmen een uitdaging, maar gelukkig tref ik in het water niet de slang van een meter lengte aan, die ik ’s avonds vanaf mijn balkon in de Mekong zie zwemmen…..

Na twee dagen op Don Det wordt het weer tijd om verder te

reizen, met boot en bus kom ik 5 uur later in Pakse aan, met een kleine 90.000 inwoners de tweede stad van Laos. In de tijd dat Laos nog een kolonie van Frankrijk was, was Pakse het administratieve centrum, en dat zie je terug in de stijl van de gebouwen en de vele Franse cafés en restaurants.

Verder heeft Pakse niet veel te bieden, maar het is een prima uitvalsbasis voor een bezoek aan het Bolaven-Plateau, dat zich kenmerkt door prachtige natuur en verschillende watervallen. Ik bezocht de Tad Fan waterval, met 120 meter de hoogste waterval van Laos, en later nog de Tad Lor waterval, een breed uitwaaierende waterval met verschillende cascades. Ik proefde de koffie op een lokale koffieplantage en ook stonden er 2 bezoeken aan lokale stammen op het programma – Laos heeft minimaal 85 verschillende stammen, allemaal met een eigen

taal en cultuur. In Ban Kokphoung leeft een stam waarbij ieder lid al tijdens zijn leven start met het maken van zijn eigen doodskist. De kisten worden tot die tijd opgeslagen onder het huis – omdat de houten huizen op palen staan, zag je overal kisten onder de huizen staan.

Al met al was dit een interessante dag, en ik heb veel geleerd over de lokale Laotiaanse cultuur. Terug in Pakse haalde ik in mijn guesthouse mijn backpack op, om diezelfde avond nog met de nachtbus door te reizen naar de hoofdstad Vientiane. Dit keer had ik een nachtbus met slaapcabines; of dit comfortabel is en of ik er met mijn 1.88m wel in paste, lees je in mijn volgende blog!