De bovenste helft van Laos

Mijn haat-/liefdeverhouding met de nachtbus werd weer eens op de proef gesteld: zo’n busverbinding is ideaal voor lange afstanden en het scheelt me een hotelovernachting. Maar onderweg zie ik niks van het land, en vaak moet ik de volgende dag alsnog een paar uur slaap inhalen. Maar wellicht zou de sleeping bus van Pakse naar hoofstad Vientiane daar verandering in gaan brengen. In plaats van comfortabele stoelen telde de bus bovenin 7 2-persoons slaap-units en nog eens 2 5-persoons slaapunits aan de voor- en achterzijde van de bus. Een slaapunit was niet meer dan een matras met 2 hoofdkussens en een fleecedeken, afgescheiden door lage schotten, met een lengte van 1.70m en 0,75m breed. En klein detail, hier moesten dus 2 mensen in slapen.

Ik was gelukkig ingedeeld met een gezellige, slanke en kortbenige Francaise, maar zelfs met het nodige passen en meten lukte het mij niet om

überhaupt te kunnen liggen. In de lengte kon ik me niet strekken, en de breedte was te smal om in foetus-houding te liggen. Gelukkig waren er 2 cabines onbezet en ondanks de bezwaren van de buschauffeur besloten we die maar te gebruiken – zelfs met een eigen cabine kon ik in de diagonaal nog niet gestrekt liggen, maar met opgetrokken benen heb ik toch een paar uurtjes slaap kunnen pakken. De beneden-verdieping van de bus was overigens voor vrachtvervoer. Halverwege de nacht stopte de bus om een grote lading houten panelen in te laden, de rest van de reis rook de bus naar de hout-afdeling van de Gamma.

Vanaf het busstation in Vientiane nam ik een stadsbus naar het centrum en vandaar liep ik naar mijn guesthouse. Na een verfrissende douche en een paar uurtjes slaap was ik klaar voor

een verkenningstocht door de hoofdstad. Veel hoogtepunten kent deze stad met 400.000 inwoners niet, maar ik had er ook maar één dag voor ingepland, dus dat was prima. Ik bezocht het Patuxai-monument, ook wel de Arc de Triomphe van Vientiane genoemd; het is gemaakt van het cement dat de VS ooit aan Laos had gedoneerd voor de aanleg van een nieuwe luchthaven - het Patuxai-monument wordt ook wel gekscherend de ‘verticale startbaan’ genoemd. Ik maakte een wandeling over de boulevard langs de Mekong rivier en bezocht de nachtmarkt met heerlijk eten, alhoewel ik alle vleesgerechten van de marktstalletjes wijselijk oversloeg.

De volgende dag stond opnieuw een busrit op het programma, nu van Vientiane naar Vang Vieng, zo’n vier uur verder naar het noorden. Laos kent geen snelwegen, alle doorgaande wegen zijn één- of tweebaanswegen waar ook fietsers en scooteraars gebruik van maken. Meestal zijn het verharde wegen, maar regelmatig ontbreekt het asfalt of dient de chauffeur te slalommen om de diepe kuilen in het wegdek te vermijden. Deze busritten zijn voor mij hoe dan ook een ideaal rustmoment in mijn reis – een beetje naar buiten kijken, mijn boek lezen, een beetje kletsen met medereizigers. Soms ben ik bijna teleurgesteld als we er al zijn!

Ook Vang Vieng is een echte backpackers-magneet: het dorpje aan de rivier de Nam Song barst bijna uit z’n voegen van de hostels en touroperators. De populariteit is ontstaan door het ‘tuben’, in de oude binnenband van een auto de rivier afzakken, en bij de cafés langs de oever een drankje doen. Nu is alcohol en een snelstromende rivier niet echte een goede combinatie, en nadat in 2011 27 backpackers in de Nam Song verdronken is het aantal cafés langs de rivier drastisch teruggeschroefd. De gezellige sfeer is gelukkig gebleven, en het drankfestijn heeft zich nu naar de avonduren verplaatst in cafés en pubs in het dorp.

Ik bleef uiteindelijk 4 nachten, 2 nachten langer dan gepland, in Vang Vieng. De sfeer is er ontzettend leuk, er zijn genoeg

activiteiten te doen en het eten is super lekker (die fruit shakes en die pannenkoeken met banaan, pindakaas én Nutella!). Ik heb een middag gekajakt met een Nieuw-Zeelandse, heb een typisch Laotiaanse massage gehad en ik ben gaan tuben in een cave. Het landschap in de regio van Vang Vieng wordt gekenmerkt door karstgebergte, bergen met de meest bizarre vormen die door erosie zijn ontstaan – eerder zag ik dit landschap al in het Zuid-Chinese Yangshuo. Door de erosie zijn er grotten uitgesleten in en onder de bergen. Eén van die grotten is grotendeels volgelopen met water, en met een tube en hoofdlamp op kon je deze verkennen. Erg leuk om te doen, ondanks het koude water. Om bij het verste punt van de grot te komen, was ik bijna een half uur onderweg, dus je kunt je voorstellen hoe diep de grot is.

Met pijn in mijn hart nam ik afscheid van Vang Vieng en stapte weer in de bus verder noordwaarts. Het busticket voor de route die 4 uur duurde was goedkoper dan het ticket via een andere weg die 7 uur in beslag zou nemen. Dat leek me niet heel logisch, maar bij navraag bleek dat er op de korte route de laatste tijd wat ongeregeldheden waren met gewapende rebellen die het op toeristen hadden gemunt. Volgens andere backpackers was de korte route echter prima te doen, dus ik besloot het risico te nemen, en zonder problemen arriveerde ik diezelfde middag in Luang Prabang.

Luang Prabang is een stadje op de Unesco werelderfgoedlijst, en is bijzonder vanwege zijn historie als hoofdstad van het eerste Koninkrijk van Laos in 1533, maar ook vanwege de

Franse koloniale architectuur. De Franse invloeden zie je terug in de bouw van de stenen huizen met teakhouten balkonnetjes en shutters voor de ramen. Probeer je de Zuid-Franse huizen voor te stellen, maar dan langs de Mekong-rivier met de grillige karstbergen op de achtergrond. Monniken lopen door de straatjes in hun feloranje gewaden, en verderop koop je verse baguettes en crêpes met Nutella. Een bijzondere mix van twee culturen.

Ik bleef twee dagen in Luang Prabang. ’s Avonds zocht ik de gezelligheid op van het oude centrum, overdag maakte ik gebruik van de supergoede WIFI in mijn guesthouse – voor het eerst sinds mijn trip in Azië, dus ik kon eindelijk mijn blogs uploaden, mijn administratie bijwerken en me voorbereiden op mijn vertrek naar Vietnam. Daar zullen Pieter, Michael en Nico aansluiten, met zijn vieren reizen we 3 weken door Vietnam en Cambodja.