Bohol & Cebu

Rondreizen op de Filipijnen is best een aanslag op je portemonnee: het land zelf is niet bijzonder duur, het prijsniveau ligt iets hoger dan in de rest van Azië, maar nog steeds een stuk lager dan in Europa. Ieder dorp en stad heeft vele bakkertjes met de heerlijkste zoete broodjes, gevuld met kokos, zoete bonen of kaneel, en ieder broodje kost maar 5 peso, omgerekend 9 eurocent. Ideaal voor ontbijt of lunch – niet eerder zag ik dit soort bakkertjes op reis. Voor een simpele lunch of diner (rijst of noodles met kip en groenten) betaal ik zo’n 4 euro en een overnachting in een hostel of simpel guesthouse komt uit op 6 tot 20 euro per nacht. Maar wat het reizen in de Filipijnen vooral duur maakt zijn de vluchten en boottochten; om zoveel mogelijk van de eilanden te zien, moet ik me toch regelmatig verplaatsen.

En dat doe ik ook na mijn bezoek aan El Nido, in de paradijselijke baai waarover ik in mijn vorige blog

schreef. De goedkoopste vluchten zijn meestal die ‘s morgens vroeg vertrekken, vandaar dat ik om 6 uur ‘s morgens met mijn backpack in een tricycle (motor met zijspan) zit, op weg naar de luchthaven. Het is zondagochtend, en het zoontje van de chauffeur mag met zijn vader mee op de motor, hij zit parmantig voorop. Ik twijfel even of we wel bij de juiste bestemming zijn, als de chauffeur een zandpad oprijdt met een boomtak als slagboom. Maar inderdaad, dit is de ingang voor El Nido Airport, en ik moet gelijk mijn vluchtbewijs laten zien; ik print nooit tickets, maar laat de bevestigingsmail in mijn iPhone zien. Ik mag door en een andere tricycle brengt me via de startbaan naar het luchthavengebouw. Nou ja, een met een rieten dak overdekte schuur is een betere beschrijving. Er zijn geen bagagescanners, dus tassen en koffers moeten open en de douaniers controleren handmatig de bagage. Maar ze hebben

er een hoop lol in en dat maakt het wat minder ongemakkelijk – ik heb weliswaar niks te verbergen, maar het idee dat iemand door je efficiënt ingepakte spullen gaat, is toch niet echt fijn. De bagage gaat in een handkar en de passagiers worden in een Jeepney (Filipijnse taxi) naar het propellervliegtuig gebracht. Weer is er veel turbulentie onderweg, maar de bemanning is erg vriendelijk, en ze houden de lol erin door een verloting te organiseren: wie als eerste een selfiestick/gele handdoek/ blauwe tas kan laten zien, wint een prijs. Je maakt wat mee onderweg.

Ik land anderhalf uur later op het eiland Cebu, in het midden van de Filipijnen, alwaar ik direct na aankomst een taxi neem naar de Ferry Terminal, 30 minuten rijden verderop in Cebu City. Hier koop ik een ticket voor de Oceanjet Ferry naar

Bohol, een naastgelegen eiland. De formaliteiten zijn hier bijna net zo streng als op een luchthaven. Bagage moet door de scanner en worden ingecheckt, er moet nog aparte havenbelasting worden betaald en met mijn ticket moet ik langs meerdere controleposten. Om half twaalf zit ik op de boot, die er 2 uur over doet om in Tagbilaran, de haven en grootste stad van Bohol aan te komen. Ik heb een apartementje gehuurd voor 2 dagen op loopafstand van de pier. Na aankomst verken ik de stad en ga op zoek naar een tour agent voor een tour over het eiland.

De volgende dag word ik vroeg opgehaald voor een volle dag aan sightseeing; we starten met een bezoek aan de imposante kerk van Baclayon, in koloniale stijl, maar helaas flink verwoest door de aardbeving van 2013. De Filipijnen zijn als

eilandengroep erg kwetsbaar door hun geografische ligging; hun locatie op de ‘Ring van Vuur’ zorgt voor regelmatige aardbevingen* en ook tyfonen weten de Filipijnen met enige regelmaat te treffen. Op Bohol zullen we die dag nog veel meer, vaak historische gebouwen aantreffen die verwoest zijn of in de steigers staan, in afwachting van een donatie om te starten met de renovatie.

Het eiland Bohol kent vele spookdiertjes (tarsiers): primaten zo groot als een vuist met extreem grote ogen (hun ogen zijn groter dan hun hersenen); en met behulp van een gids lukt het ons om 6 solitair levende spookdiertjes te vinden. Ze zijn ‘s nachts actief; ondanks hun grote ogen zien ze overdag niet veel - dat ze zo verschrikt in mijn camera keken heeft dus niks te maken met de aanblik van de fotografe. De lunch eten we aan boord van een simpele cruiseboot, terwijl we rondvaren over de helderblauwe Loboc rivier. Na de flinke dosis zee en strand van de afgelopen dagen is het heerlijk om weer veel groen en heuvels om me heen te hebben. Die heuvels worden ook wel de

Chocolate Hills genoemd, 1268 ronde en conische bergen met een hoogte van 30 tot 50 meter die zich in het midden van het verder vlakke eiland bevinden. We beklimmen er één om van het bizarre uitzicht op dit landschap te genieten. De heuvels zijn nu nog groen, maar in de zomer kleuren ze chocoladebruin, vandaar de benaming. Inmiddels is de lucht dichtgetrokken en begint het te miezeren. Ik vind het eigenlijk wel prima, want daardoor is ook de temperatuur gedaald onder de 30 graden, wat het voor mij een stuk aangenamer maakt. Tot slot maken we nog een ronde door een groot bos en we bezoeken een butterfly farm. Een leuke dag met een goede gids en leuk gezelschap : een Japanner (heb weer wat Japans kunnen ophalen – zijn gezicht toen ik hem in het Japans aansprak :-) ) en 5 mannen uit Saudi-Arabië (altijd interessant om niet-Westerse toeristen te ontmoeten).

De volgende ochtend weer vroeg op, de ferry vertrekt om 6.30 uur, en omdat het nog steeds stroomt van de regen laat ik me door een tricycle naar de pier brengen. Nu kan ik ook voor het eerst eens de regenhoes van mijn backpack uitproberen, die zat het afgelopen jaar netjes opgevouwen in een zijvakje. Na 2 uur in de ferry stap ik in Cebu City in een taxi die me naar mijn nieuwe accomodatie

brengt. Ik heb nog anderhalve dag te besteden in de Filipijnen, te kort om nog een andere locatie te bezoeken, aangezien mijn vlucht ook vanaf Cebu City zal vertrekken. Ik had de tip gekregen om naar het Samantabhadra-taleninstituut te gaan, een school waar kinderen spelenderwijs extra Engels leren. De kinderen verblijven op die locatie, er zijn naast lokalen ook eet- en slaapzalen, een zwembad en een basketbalveld, en er zijn een paar slaapzalen gereserveerd voor backpackers, om de interactie (uiteraard in het Engels) tussen de kinderen en de reizigers te bevorderen. Ik kan hier 2 nachten blijven en dit is een leuke variatie op mijn eerdere onderkomens. Ik zit echt midden tussen de schoolgebouwen, en kan zó de leslokalen inlopen. Tussen de ontmoetingen met de kids door sleutel ik aan mijn verdere reisplan, de WIFI is er supergoed, dus ik kan een hoop administratie doen en achterstallige mails en apps beantwoorden. Op woensdag is het gelukkig weer droog, en die dag wandel ik wat door de omliggende wijken (een schril contrast van sloppenwijken en business areas met shopping malls). De laatste avond maak ik mijn overgebleven pesos op met een fijne massage (de beste tot nu toe in Azië!), en de volgende ochtend vertrek ik om 5 uur met een Uber naar de luchthaven.

Tijd voor een nieuw land, eentje die al lang op mijn lijstje staat en

waarvoor ik al vele tips heb gekregen van vrienden. Ik kan niet wachten om er te starten – de laatste 4 weken van mijn reis zijn gereserveerd voor Indonesië! Meer hierover in mijn volgende blog!

*Aardbevingen komen bijna dagelijks voor, vaak met een kracht van tussen de 4 en 6 op de schaal van Richter. Zie ook het kaartje van 6 april. Filipino's leven altijd met de spanning dat een aardbeving verwoestend zal uitpakken.