Hsipaw & Mandalay

Vanuit Bagan was ik bijna een dag onderweg om in Hsipaw te komen. Eerst ‘s morgens drie uur lang met een gedeelde taxi, waarvan de chauffeur dacht dat-ie Michael Schumacher was. Hij bracht me naar het busstation in Mandalay vanwaar ik om 14 uur overstapte op de streekbus naar Hsipaw. Vaak is het een beetje een gok of je wel in de juiste bus zit, als er al een bestemming op de bus staat, kan ik het niet lezen; de chauffeur spreekt geen Engels en ik geen Birmees en of hij me nu vriendelijk toelacht of

daadwerkelijk bevestigt dat dit de bus naar Hsipaw is?

Om 16 uur is het al tijd voor een 20 minuten pauze, en de chauffeur maakt een gebaar dat we moeten eten. Hmm…het is toch wel erg vroeg nog voor het diner. Later blijkt dat we ons vlak voor de grens bevinden van het gebied waarin militairen zich bevinden vanwege ongeregeldheden met de lokale bevolking. De bus zal verder niet meer stoppen, de onfortuinlijke reiziger met een volle blaas mag deze ledigen naast de bus in de berm.

Na een indrukwekkende rit met veel haarspeldbochten door de Gokteik-kloof kwam de bus om 21 uur aan in Hsipaw, een klein dorpje langs de Duhtawadi rivier en door de Birmese overheid verklaard als ‘veilig gebied’. De dagen erna maakte ik in deze

regio een prachtige trekking onder leiding van een gids – zonder gids mag je niet op pad vanwege de landmijnen die in dit gebied liggen en waar nog regelmatig iemand mee in aanraking komt. (‘Maak je niet druk’, zei de gids ‘de landmijnen zijn van Chinese makelij, dus als je geluk hebt, gaat-ie niet af’). De gids was een moslim, en het was interessant om zijn kijk op de Birmese samenleving te horen, wetende dat niet in alle provincies moslims door de boeddhisten worden getolereerd.

De trekking ging langs mooie watervallen, kloosters, kleine dorpjes, een noodle-fabriekje en mooie uitzichtspunten. Onderweg aten we weer bij lokale families.
Het eten in Myanmar is niet heel onderscheidend: vooral veel rijst en gebakken groente. Voor mij prima, want ik word erg blij van al die soorten en smaken groente. Vaak bij het ontbijt krijg je al gebakken rijst met ei, dus de rijst voert de boventoon. Van oorsprong wonen er veel Chinezen en Indiërs in Myanmar, dus ook die keukens zijn goed vertegenwoordigd. Voor een maaltijd betaal je rond die 3-4 euro, dus dat is erg budgetvriendelijk. Erg blij word ik ook van de lekkere sesam- en pindakoekjes, dit zijn prima tussendoortjes op

een lange reisdag. Ontbijt is meestal inbegrepen bij de overnachting; het bijzondere is dat ik tot nu toe altijd het restaurant van het guesthouse aantrof op het dakterras, buiten dus.
Alsof men een guesthouse of hotel ging bouwen en pas later bedacht dat er ook nog een gemeenschappelijke eetruimte moest komen. Vaak zat ik op het dakterras tussen het wasgoed en moesten de warme gerechten vanuit de keuken op de begane grond komen. En omdat het ’s nachts maar een graad of tien was, had ik ’s morgens vroeg nog
wel een paar lagen kleding nodig tijdens het ontbijt.

De lokale horeca-ondernemers hebben moeite om zich aan te passen aan de wensen van het toerisme, dat voor Myanmar pas

net in opkomst is. Het is vrij normaal om op je bed alleen een paar dikke dekens aan te treffen, aan lakens doen ze niet. Handdoeken zijn vaak in het roze en met patronen van beertjes, en pas had ik zelfs een handdoek met Nijntje (Miffy) erop. Het personeel is heel gedienstig en behulpzaam: er staat altijd iemand klaar om de deur voor je open te doen. De receptie van het guesthouse is vaak ook de huiskamer van de eigenaar, het is niet moeilijk om een beetje deel uit te maken

van het lokale leven.

De meeste huizen in de dorpjes hebben wanden van gevlochten bamboe en hebben vaak maar één kamer waar het gehele gezin in slaapt. Riolering is er niet, men heeft een hurktoiletje in een hutje achterin de tuin. Elektriciteit is er meestal wel, iedereen heeft een mobiele telefoon en satellietschotels zijn ook vrij normaal in het straatbeeld. Men is altijd onberispelijk gekleed, kleding wordt gewassen in de dichtstbijzijnde rivier.
Alleen de echte rijke inwoners hebben een auto; net als in zoveel Aziatische landen is de scooter het populairste vervoermiddel, de ossenwagen is een goede tweede.

De laatste paar dagen van mijn verblijf in Myanmar breng ik door in Mandalay, na Yangon de grootste stad, maar gelukkig een stuk minder hectisch. Er is genoeg te doen: ik bewonder de Ayerwaddy rivier, Mandalay Palace, de omliggende steden Amarapura, Sagaing en Innwa en ik genoot van de prachtige zonsondergang bij U Bein Bridge, met 1,2 kilometer de langste houten brug ter wereld die de oevers van de Ayerwaddy met elkaar verbindt.

Toen ik vanuit Nederland vertrok kwamen er veel berichten uit Azië over overstromingen en overvloedige regenval. In Myanmar heb ik echter iedere dag mooi weer gehad, met prachtig blauwe luchten en heerlijk koele nachten. Ik ben geen mug tegengekomen (niet onbelangrijk na eerdere minder prettige ervaringen) en ik heb weer veel inspirerende mensen ontmoet. Terugkijkend heb ik een mooie tijd in Myanmar gehad: het land heeft geen bijzondere highlights, maar de

vriendelijke bevolking, het mooie platteland, het lekkere eten en de prachtige zonsopgang en – ondergangen maakten het voor mij een onvergetelijk land.

Vanuit Mandalay reis ik via Thailand en Cambodja door naar Laos, waar ik de komende twee weken ga doorbrengen.