Kawah Ijen

Om twintig voor twee in de ochtend horen we onze chauffeur Anton voor de deur dat we wakker moeten worden. Jup, goedemorgen, hier gaan we. Het is nog een klein uurtje rijden en vervolgens begint onze klim van circa drie kilometer omhoog. We nemen een gids mee en we kopen onderaan de vulkaan eerst eens een hoofdzaklamp extra. Het blauwe vuur in de vulkaan waar we voor gekomen zijn schijnt maar tot vijf uur te zijn, dus we moeten wel een beetje doorlopen al verwacht de gids dat het met ons wel moet lukken. Van te voren zag ik onwijs tegen de klim, maar met name de hoogte op, als in van hoe dit bovenaan de rand zou zijn en of ik snel weer naar beneden zal zijn. Bovenaan gekomen valt het me alles mee en de reis wordt vervolgd, nu moeten we weer naar beneden in de vulkaan. De toeristenlijn volgt elkaar op en langs de stenen lopen we met de gids naar beneden. Op een gegeven moment zien we het al een beetje, blauw vuur. Onze gids stuurt ons verder door naar beneden en dan kunnen we inderdaad tot vlakbij zijn. Tussen het rook door staan we dan dichtbij fee vlammen van het blauwe vuur. Heel onwerkelijk! Eigenlijk zelfs zo onwerkelijk dat we ons afvragen of het niet aangestoken kan zijn... Onze gids had wel gasmaskers vanwege het zwavel geregeld en dus staan we met ons meest charmante uiterlijk te genieten van het aanzicht terwijl het langzaam aan licht wordt. Ondertussen zijn de harde werkers druk bezig met het verzamelen van de zwavel. Dit doen zij in twee manden, welke verbonden zijn aan elkaar waardoor de werkers deze op hun schouder mee naar boven kunnen tillen. Een ongelooflijk zwaar gewicht van circa 80 tot 100 kilo. Om ze op de foto te nemen of om samen op de foto te gaan

vragen ze een zakcentje of een sigaret. Onderweg naar boven kijken we wel goed uit of we ze niet in de weg lopen. Halverwege de klim omhoog draaien we ons nog eens om, om te genieten van het uitzicht over het meer in de vulkaan. De rook hangt eerst nog in de weg maar deze trekt langzaam weg. Verder omhoog is ook het uitzicht buiten de vulkaan fantastisch. Boven de wolken met enkele bergtoppen als zicht. Vervolgens begint de tocht naar beneden, welke langer lijkt dan we dachten. Het is ontzettend steil, wat natuurlijk voor geen meter loopt. Vanuit het hotel hadden we ontbijt zakjes mee gekregen, waar het ondertussen de hoogste tijd voor was. Er zat zelfs een broodje hagelslag in! Daarna mochten we weer terug in de auto bij Anton. Hij zou ons naar de haven brengen en af zetten. Waar hij begint aan zijn terugreis van 15 uur naar Yogyakarta, vervolgen wij onze reis met een boottocht van een uur naar Bali. Daar aangekomen lijkt de weg beter, maar het verkeer een nog grotere chaos dan op Java. Daarnaast staan we niet helemaal achter de manier van rijden van onze chauffeur daar... Maar de grote schok komt pas in Ubud. We besluiten rechtstreeks naar deze plaats te gaan, maar waar ze in Yogyakarta nog stiekeme foto's aan het nemen waren, ziet het in Ubud wit. We wisten dat het toeristisch was op Bali, maar dat het zó toeristisch zou zijn?! Wow. We gaan door naar ons guesthouse waar we ons een beetje opladen met een douche (koud natuurlijk...), de foto's van afgelopen dagen bewonderen en het thuisfront informeren dat we nog leven. Daarna gaan we toch een hapje en een borreltje in de stad halen. We komen uit bij een advies van een meisje die voor ons uit reist. Een bijzonder restaurant qua indeling en zeer detox. Blijkt dat Ubud met name om de reiniging van body&mind staat. Wanneer we dan ook vervolgens een plek proberen te vinden om nog een drankje te doen, zijn er enkel enige lounges. Lang houden we het met het vroege opstaan alleen niet vol...