Na het ontbijt stappen we in de auto en gaan we op pad. Het is even rijden maar uiteindelijk komen we aan bij Kinabalu Park. Kim wilde in eerste instantie Mount Kinabalu zelf beklimmen, een trip van een paar dagen, maar dit moet je al een half jaar tot jaar van te voren reserveren en ligt daarnaast hoog in de prijs. Hierom wordt het maar wat rond wandelen in het park beneden. Er zijn verschillende trails die je kunt doen, dus proberen we er een paar uit te zoeken. Natuurlijk krijgen we daarna dan net te horen dat juist die trails gesloten zijn... Hierdoor komen we uit bij de Mempening Trail, een tocht van circa twee uur. Met onze Oostenrijkse vrienden lopen we dit stuk alleen puur sneller, zij zijn het wel gewend die heuvels/bergen en wij hobbelen er maar snel achteraan... We komen dus al snel terug op de hoofdweg waar we omhoog wandelen, op weg naar een mooi uitzicht. We komen nog langs twee trails die we hadden willen doen maar die dus ook gesloten blijken te zijn... Verder omhoog komen we bij het startpunt van de mountain trail. Niet alleen Kim maar ook die jongens hadden deze graag willen doen en dus balen ze op dit punt. Het uitzicht valt eigenlijk ook een beetje tegen - de weg er naar toe in de auto was mooier - en dus gaat Kim maar een eekhoorntje voeren om het nog een beetje leuk te maken. Verbazingwekkend genoeg eet deze ook echt uit haar hand... We lopen terug naar beneden over het asfalt pad en komen uiteindelijk bij de trail Kiau view uit. We besluiten toch nog een keer een trail te lopen. Hij begint weer met ups en downs en de jongens in een rap tempo. Op een gegeven moment lijkt het pad niet meer verder te gaan en moeten we een zij route nemen. Een mede toerist die ons de paden een beetje heeft toegelicht, zei al dat dit pad een zij route had dus het zou moeten kloppen... Over boomstammen en een zeer steil pad waarbij je moet oppassen dat je niet naar beneden glijdt, komen we eigenlijk uit bij een dood punt... De enige weg is naar beneden... Glijden... Ik zie het niet helemaal zitten, maar de rest gaat ook... Dus ga ik ook maar... Natuurlijk doet het zeer en daarnaast scheurt mijn broek ook nog. Bij mijn kont... En dat was nog maar deel één. Deel twee glijden maakt het gat alleen maar erger en daarnaast vlieg ik onderaan nog eens voorover ook. Niet aan mij besteed dit soort hellingen. Het laatste 'glij' stuk valt ook te lopen en zo komen we uit op de weg naar het park toe. Kim haalt mijn pet uit de tas, deze proberen we voor het gat te hangen/vast te maken aan mijn broek. Succes actie weer.
We wilden na dit park nog naar de hotsprings, maar het was ondertussen een beetje laat. Hierom zijn we terug gereden naar ons guesthouse, maar hebben we eerst nog boodschappen in het dorp gedaan en hebben we bij een restaurantje langs de weg gegeten.