Sinds tijden gaat de wekker weer eens echt vroeg, zodat we om 06.15 uur aan het ontbijt kunnen zitten. Want, zo zeggen ze hier, voor een hike in Seoraksan National Park moet je op tijd vertrekken. En dus zitten we rond zeven uur in de bus vanaf de bushalte zodat we om 08.00 uur kunnen beginnen aan onze lange hike. Ons idee is om van Seorakdang Information Centre naar Osaek Ranger Station te lopen. In eerste instantie wilde we deze wandeling, waar zo'n 10 uur en veertig minuten en 16 kilometer voor staat, andersom doen maar de buschauffeur begrijpt ons verkeerd waardoor we bij de hoofdingang van het park afgezet worden. Het begin is vlak en mega geasfalteerd. Hier kunnen we goed stappen maken. De plattegrond van het park heeft verschillend routes welke verdeeld zijn van easy/moderate tot advanced/expert. Hierdoor weten we dat het begin van de trail goed te doen moet zijn, maar dat het naar beneden gaan op expert niveau moet gebeuren. We vervolgen onze trip op moderate niveau tot de kruising Biseondae, waarna het niveau intermediate wordt tot en met Gwimyeonam en de Yangpok shelter voor het niveau advanced wordt. Dit stuk was wel echt prachtig. Langs rotsen, water, bruggen en de super mooie herfstkleuren van de bomen. Wow! Maar, wanneer we bij de shelter (een rusthuisje) zijn slaat de twijfel toe. Het is gaan regenen en het ziet er niet uit alsof het nog gaat stoppen ook... Morgen schijnt het ook alleen maar te gaan regenen, en als we ergens aan begonnen zijn... Je kent het wel. Dus we zetten door omhoog, langs ook de Huiungak shelter, Socheong shelter en Jungcheong shelter. Bij de één maken we een lunchstop, bij de ander een toiletpauze. Bij de eerste stop (die van de twijfel) hebben we een regenponcho gehaald zodat we vol goede moed door kunnen. De tegenliggende Koreanen kijken ons verbaasd aan. Zij met mega wandeltenue als in wandelschoenen, afritsbroeken en de juiste jacks op pad gegaan. Wij op onze harloopdschoenen en korte broek. Het is koud, maar zo kunnen we aan het einde een lekker warme lange broek aan doen. We zetten door tot aan de top Daecheongbong. Hoe hoger we kwamen, hoe meer we in de wolken lopen en als het uitzicht al slecht was, dan kon het dus nog slechter. Op de top zien we dan ook alleen maar de steen welke de hoogte in meters aan geeft, maar geen uitzicht. Wat we eigenlijk met name zien zijn de bomen dichtbij in de herfstkleuren gedurende de hele trail. Onze benen hebben in Japan al veel gelopen en trappen gevoeld, en ook in Seoul hebben we goed gebruik van ze gemaakt. Dit voelen we echt wel bij het omhoog lopen en hoe hoger we komen, hoe zwaarder de klim ook wordt. Niet alleen vanwege adem, maar ook vanwege verzuurde benen. Maar het meest vervelende stuk moet dan eigenlijk nog komen. Na de 'peak' begint de tocht naar beneden. We begrijpen weer wat beter waarom die Koreanen alleen maar met die Nordic Walking stokken lopen, omdat die op weg naar beneden wellicht ook iets meer de dreun op je knieën dempen. Over de Koreanen gesproken, we hebben verder ook maar één andere toerist gezien, wat misschien ook wel maakt waarom alle tegenliggers zo enthousiast reageren wanneer we gedag zeggen. Anyway, de weg naar beneden. We beginnen met ongelijke treden en scheve dingen, met toch af en toe een trap tussendoor. Maar eigenlijk begint het grootste kutstuk op het advanced gedeelte, terwijl je dit meer op expert niveau verwacht. Beeld je in dat je al zo'n zes/zeven uur aan het wandelen ben, berg steil op en nu steil af, het regent vrijwel de hele tijd, je loopt met een poncho die in de weg zit doordat je je voeten niet ziet, die capuchon maakt continue herrie in je oren en je benen trillen bij elke stap naar beneden omdat ze wat verzuurd zijn. En dan heeft een één of andere idioot een rij stenen op willekeurige volgorde maar wel in een rij neergepleurd en besloten dit een 'pad' te noemen. Wat een idioot. In het begin zien we er nog wel een béétje de grap van in, maar nadat het pad oneindig lijkt en ik al twee keer uitgegleden ben, ben ik er wel een beetje klaar mee. Eindelijk is dan Oseak Ranger Station in zicht! Warme kleding aan, lange legging en een vest, wat een genot! We hadden gehoord dat er bij een hotel hier vlakbij een hotspring moet zijn. Hoewel we niet helemaal zitten te wachten op een buitenbad (ook al moet dit bij een hotspring warm zijn), hopen we wel op een warme chocolademelk of iets... Het hotel doet alleen een beetje doods en ongezellig aan en eigenlijk is heel Osaek één brok ellende. Althans, we kwamen in eerste instantie niet verder dan de eerste straat en hebben lekker warm de bus terug gepakt naar Sokcho. De volgende bus zou namelijk pas weer twee uur later komen... De wandeltocht heeft ons in totaal 'maar' acht uur geduurd, maar die warme douche en kopjes thee bij het hostel hebben we zeker wel verdiend!! Toevallig zit er een Zuid-Koreaan in de gemeenschappelijke ruimte die een volledige bak met kip heeft besteld en daar te veel aan heeft. Wij zijn er blij mee, want opnieuw op zoek naar een plaats om te eten zien we vanavond echt niet zitten. Wij komen niet verder dan de supermarkt op de hoek om nog even een biertje te halen. Wanneer we dit opdrinken zitten we nog plaatjes terug te kijken van andere bezoekers aan het Nationale Park. Zij konden soms met geen mogelijkheid door lopen in verband met de drukte. Was die regen toch nog érgens goed voor, doorlopen was vrijwel geen probleem... Ook in het hostel komen we opnieuw de vriendelijkheid van de Koreanen tegen. Naast de kip die we kregen en de koekjes die iemand ons vanmiddag bij de wandeling boodt, bieden ze ons ook bier en nog meer koekjes aan vanavond.