Bromo

Nou, daar gaan we dan, om drie uur midden in de nacht staan we buiten met ons goeie gedrag. De gids en de chauffeur lopen mee omhoog en zo ook meerdere andere toeristen. Op naar het uitzicht! We vragen ons nog een moment af waarom we eigenlijk een gids hebben als iedereen zo omhoog kan klimmen, maar dan gaan we van het normale 'parcours' af. Met een rap tempo lopen we omhoog tussen de struiken en bomen en bijzondere stappen. Gelukkig heeft Antoinet een hoofdlamp en de gids een zaklamp waardoor ook Kim en ik veilig boven komen. Boven gekomen klimmen we langs een 'hek' en blijkt er gewoon koffie en thee te zijn. Onze gids zet ons neer aan de rand van het hek, waardoor alle andere toeristen op ideeën komen en eigenlijk voor ons gaan zitten. Het wachten is van korte duur want al snel zien we de rookontwikkeling uit de Bromo vulkaan. Een prachtig uitzicht volgt voor onze ogen met de zonsopkomst en het vulkanen veld voor ons. Onze gids neemt ons zelf mee naar een iets hoger punt om nog even verder te genieten. Daar horen we een Nederlandse dame die het er over heeft dat de 'parking' om de hoek is. Sorry? Parkeerplaats? Wij zijn zo onmogelijk omhoog geklommen en er is gewoon een parkeerplaats?! Maar dan valt het kwartje dat wij deze klim en gids hebben om niet langs de entree te komen en het entreegeld te kunnen vermeiden. Oh ja. Het wordt tijd om de vulkaan zelf te gaan beklimmen. In dit gebied rijden er jeeps rond, in allerlei verschillende kleuren, om de toeristen rond te brengen. Dit geeft een super leuk effect! We moeten even wachten op die van ons, maar dan mogen we in een geel exemplaar stappen. We rijden de berg van het uitzicht punt verder af en komen dan op de vlakte waar niks groeit of iets is rondom de Bromo vulkaan. De jeep stopt, waarna ons gelijk paarden worden aangeboden voor de klim omhoog. Dit willen we toch zelf aan gaan, al blijft onze gids dit keer beneden. Vol goede moed gaan we de klim aan. Het laatste stuk voldoe je per trap. Eenmaal boven gekomen kijk je rechtstreeks de krater in, wat steil naar beneden is en waar de rook nog uit komt. Ik met mijn hoogtevrees sta helemaal niet stabiel en wanneer Kim over foto's begint krijgt ook zij knikkende knietjes. We proberen boven te blijven, maar aan beide kanten een afgrond naar beneden helpt niet mee, waardoor we toch vrij snel besluiten de trap naar beneden weer te nemen. Antoinet daarentegen is een uitstekende reiziger: geen reisziekte, lust en probeert álles qua eten en heeft geen hoogtevrees. Daarnaast heeft ze een tas waar van alles uit komt en blijkt dat ze goed voorbereid is. Van wc papier tot hoofdzaklamp en van verrekijker tot snorkelsetje, Antoinet heeft het bij zich. Ze vermaakt zich dan ook even goed bovenop de vulkaan alvorens ze

weer naar beneden komt. Met onze gids stappen we weer in de gele jeep en gaan we terug naar het guesthouse. We krijgen de vraag of we nog ontbijt willen, maar we hebben weer een vervolgreis van circa zes uur en besluiten de reis te vervolgen. Onderweg is wederom een hoop te zien, ook mede doordat de wegen minder volgebouwd zijn en er meer afwisseling in het uitzicht is. Rond vier/vijf uur arriveren we bij Kawah Ijen, waar we overnachten bij een koffieplantage. We zien sommige dezelfde toeristen als die ochtend bij Bromo, waaruit blijkt dat iedereen toch wel een beetje hetzelfde pad volgt. We nemen omstebeurt een koude douche en eten nog wat voordat we vroeg gaan slapen. Vonden we afgelopen nacht al vroeg, aankomende nacht zou alleen maar eerder worden...