Vandaag hebben we afgesproken om een bezoek te brengen aan het Kraton, het paleis, in Yogyakarta. Kim, Antoinet en Simon waren er ook nog niet geweest dus na een rustige opstart gaan we met twee betjaks die kant op. Om eerlijk te zijn... We worden niet erg warm van het Kraton. Het Nederlandse stel met wie we samen aan kwamen in Yogyakarta hadden het al aangegeven, maar we hadden toch zoiets van dat je Yogyakarta niet kunt verlaten zonder een bezoek aan het Kraton... Bij de exit worden we op soepele en snelle wijze naar een Wayong geleid, poppenmaker. Simon moet bij deze tijd zijn bus gaan halen voor de volgende bestemming, dus die zeggen we gedag. Ik heb eigenlijk wel trek maar die meiden willen toch even kijken bij de poppen gemaakt van leer. Het zijn van die platte poppen, waarbij de armen kunnen bewegen. Er zit natuurlijk een heel verhaal achter, met daarbij ook de kleuren en wat deze betekenen.
Hierna moeten we weer op zoek naar een Go-Jek, want we hebben ons ingeschreven voor een 'silver course'. In de 'zilverwijk' worden we uit de auto gezet en gaan we onze eigen ring maken bij een Indonesische jongen die verbazingwekkend goed Nederlands spreekt. Maargoed, hè, er zijn hier dan ook idioot veel Nederlandse toeristen... Terug naar de ringen: we kiezen een model, knippen een stuk 'silver', verhitten deze, slaan er tekst in, veilen, slaan er vormen in, verhitten weer, buigen hem, lassen hem en polijsten hem. Gelukkig waren we met zijn drieën, dan kon de beste man ons goed helpen... Leuk om zo lekker te studderen, met deze man te babbelen en om zo tot je eigen gemaakte ring te komen. Bijzonder was het wel dat er als muziek ineens Nick&Simon was en De Jeugd van Tegenwoordig. Gelukkig werd het afgewisseld met Franse en Italiaanse muziek... We zijn ook eigenlijk best trots op het resultaat wanneer we na afloop onze eigen gemaakte ring vast houden! Of ik hem vaak om zal doen is weer een andere vraag...
Vlakbij ons hotel zit een zaak met heerlijke broodjes en eigenlijk meer Italiaanse dingen... Ik weet het, in Indonesië moet je Indonesisch eten, maar ook Barbara zei dat aansterken na ziekte het makkelijkst gaat met eten dat je lichaam gewend is. We gaan daar dan dus toch even zitten voor een broodje alvorens we nog even relaxen bij het hotel. Later op de avond sluiten we nog één keer aan bij het Nederlandse stel, zij vertrekken morgen richting het strand om hun reis over Java te vervolgen. Blijkbaar ben ikzelf (en de jongen van het stel overigens ook, die ook ziek geweest is) nog niet helemaal aangesterkt, want ik ben bizar moe. Wederom ben ik dus op tijd terug in het hotel, mij aan het opladen voor de tijd die nog komen gaat...