Hoewel we vaker in alle vroegte een wekker horen waar de eigenaar niet van wakker wordt, is het nu helemaal gekkenhuis. Dat ding gáát maar door. En die meiden van gisteravond... Die moeten zich natuurlijk allemaal opmaken, opdirken en optutten. En niet bij zichzelf, maar bij een ander. En alles gaat natuurlijk in overleg. Dus er klinkt heel veel geroezemoes, getik en andere geluiden... Waar mannen snurken, zijn vrouwen continu aan het in- en uitpakken en blijkbaar dus ook heel lang aan het tutten en dat soort ellende. Ik vlucht op een gegeven moment naar de supermarkt voor ontbijt en ga in de gemeenschappelijke ruimte zitten. Bij de tijd dat wij moeten uit checken en onze spullen moeten pakken, zijn ook die meiden tegelijkertijd weg. Hmm.. Nou ja goed, op weg naar de metro welke in één lijn door gaat naar de luchthaven. Daar moeten we nog een stukje met de bus voordat we bij de incheckbalie staan. En daar begint het geneuzel. De beste man wil onze reisroute weten, wat mij meer een douaneklusje lijkt maar we vertellen de data dat we verder vliegen. Natuurlijk wil hij bewijs zien maar de wifi op de luchthaven werkt niet goed genoeg voor mijn telefoon. Kim krijgt wel verbinding, maar natuurlijk weet ik het wachtwoord niet van mijn hotmail account. Uiteindelijk lukt het ons om de doorvlucht te tonen en mogen zowel onze bagage als wijzelf door. Ondertussen is de hele rij achter ons weg en zijn we enige tijd verder. Bij de douane staan we nu dus klaar met de verdere vlucht informatie, maar niets hoor. Gewoon een stempel en je mag Japan verlaten. Waarom de beste man bij de balie nu zo moeilijk deed is ons nog een beetje een raadsel. We maken onze laatste yens op alvorens we mogen boarden. Voor een minuscuul stukje gaan we met de bus naar het vliegtuig zelf. Voor afleiding tijdens deze vlucht heb ik mijn Japanse mangaboekje meegenomen, ideaal. We lopen wat vertraging op maar met een vlucht van de uur waar anderhalf uur voor staat komen we voor de aangegeven tijd aan op de luchthaven van Seoul, Zuid-Korea. We arriven op de internationale luchthaven Incheon, een zeer grote luchthaven. Ook hier krijgen we zonder veel gedoe een stempel in ons paspoort om het land in te komen. Waarneer we bij de bagagebanden zijn, liggen onze tassen er al naast. Zo snel gaat het hier dus, als je even naar de toilet gaat en een broodje eet ben je al ruim de laatste bij de bagageband. We vervolgen onze route naar de trein, waarin we ook gelijk kennis maken met de vriendelijkheid van de Koreanen. Oké oké, we waren zelf op de priority seats gaan zitten, maar de ouderen komen gewoon voor je staan om je er af te sturen met je grote backpack omdat zij moeten zitten. Af sturen? Ze wachten niet eens en komen zowat bovenop je zitten... Aangekomen bij ons treinstation (Hongik Univ.) komen we aan in een gezellige buurt met een parkje in het midden van de straat. Mensen zitten hier bier te drinken en gezellig te eten in groepjes, dus dat ziet er goed uit! Maar wanneer we voor de deur van ons hostel zijn, blijkt het hostel er niet meer te zijn. Ze schijnen verhuisd te zijn, maar in plaats van een routebeschrijving hangt er een telefoonnummer wat wij niet kunnen bellen.... Shit... Terug naar het metrostation (waar het vlakbij moet zijn) zijn we nog geen steek wijzer geworden. En dus lopen we maar een ander hostel in, in de hoop dat zij ons kunnen helpen. Deze man belt gelukkig de eigenaar van het andere hostel, die ons nu zal opwachten in het parkje. Uiteindelijk vinden we dus gelukkig de eigenaar en het hostel. Het is er wel een beetje hutjemutje, maar verder prima. We eten wat bij een tentje in de buurt, wat bij het parkje ligt. Daarna doen we aan de overkant een biertje. Ze adverteren aan de buitenkant dat er live muziek zou zijn, maar we schijnen hier te zijn met Korean Thanksgiving wat een week duurt en waardoor meerdere dingen gesloten zijn of waardoor livebands niet aanwezig zijn. En het is duurder, merken we. De kroeg is rustig, we beginnen zelfs als enige aanwezige. Wat dan wel grappig is, is dat we liedjes aan kunnen vragen welke op groot scherm voorbij komen. Zelfs onze Nederlandse Kensington mag van de barman voorbij komen!