Bedaki

Het is 25 december, Kerstmis ofwel bedaki! Na wat over en weer te hebben geappt hadden we 's ochtends vroeg bij mij thuis afgesproken. Meerdere malen had ik aangeboden om een taxi voor hen te bellen, maar dit wilden ze graag zelf ondervinden.
Eenmaal aangekomen bij mijn huis, en ze te hebben gewaarschuwd voor het lage plafond beneden liepen we richting de trap van ons nederige stulpje. Onderweg kwam meneer Tjon enthousiast naar buiten, hij zei het leuk te vinden om m'n ouders te ontmoetten. Hij wenste ze een mooi verblijf en ging weer naar binnen. Ik weet niet waarom, maar ik vond het zo tof om ze een rondleiding door m'n huis te geven. We begonnen in de woonkamer/keuken. M'n moeder kon het natuurlijk niet laten om te zeggen dat ze kan zien dat het een studentenhuis is haha, dit terwijl het voor onze begrippen behoorlijk netjes was. Mijn vader vroeg wat hij hoorde. Ik snapte niet wat hij bedoelde, hij zei 'Hebben je buren een feestje of zo?' Ik opende het raam in de woonkamer waarna iedereen in de lach schoot. Papa hoorde het geroezemoes van de zondagse Chinese markt naast ons huis. M'n ouders en Gerben keken door het raam en een paar meter verderop zag je vrouwen

bezig met het bereiden van eten en hun handelswaar verkopen.
Nadat ik ze de rest van het huis had laten zien gingen we op het welbekende balkon zitten. Ik schonk wat te drinken voor ze in en vroeg hoe ze hun eerste nacht hier hebben ervaren. Ze vertelden dat ze prima hadden geslapen maar vanochtend wel iets bijzonders hadden meegemaakt. Voor hun hotel stond een taxi. Toen ze wilden instappen zagen ze dat de chauffeur een beetje in paniek raakte want waar moest hij nu zijn vogelkooi inclusief vogel laten als er zoveel mensen in z'n auto wilden? Dus moest de vogel maar in de kofferbak. Maar mama zei dat de vogel wel bij haar op schoot mocht. Daar zat ze dan, in de taxi met een vogel op schoot. Onderweg naar mijn huis legde de chauffeur uit waarom hij zijn vogel overal mee naartoe neemt. M'n ouders vonden het fantastisch!

Goed, de nodige oploskoffie is genuttigd dus tijd om te gaan! Spullen pakken en de stad verkennen.

Allereerst naar Fort Zeelandia, dat ligt namelijk vlak bij mijn huis. Hier vertelde ik in het kort wat hier allemaal op 8 en 9 december 1982 is gebeurd. De decembermoorden zijn echt een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Suriname.
Via de waterkant liepen we richting het onafhankelijkheidsplein. Onderweg stopten we voor een bekertje schaafijs waarna we onze weg vervolgden. Aangekomen bij het Onafhankelijkheidsplein zagen we de kerstboom in volle glorie staan. Samen stonden we er even bij stil hoe gek het eigenlijk is om met Kerst aan de andere kant van de wereld te zitten met een temperatuur van 30 graden Celsius.

Ondertussen hadden m'n ouders en Gerben wel dorst gekregen. Dit kwam goed uit want we hadden afgesproken om samen met Els en haar ouders te gaan lunchen bij Zus&Zo. Onderweg viel m'n vaders blik op het gebouw van het Ministerie van Sociale zaken en Volkshuisvesting. 'Nou als die zogenoemde volkshuisvesting er net zo uitziet als dit gebouw dan moet het goed komen hahaha', aldus papa. Ter info: het leek wel een bouwval.
Na heerlijk te hebben getafeld bij Zus&Zo liepen we naar de palmentuin, aan overkant van de weg. Een heerlijke wandeling door deze prachtige tuin doet iedereen goed.

M'n ouders waren heel erg benieuwd naar het ziekenhuis waar ik stage had gelopen. We liepen naar het ziekenhuis en ergens vond ik het toch wel spannend om naar het ziekenhuis te lopen. Diep van binnen hoopte ik dat ik ze de afdeling mocht laten zien waar ik stage heb gelopen. Toch zou dit lastig worden want in het ziekenhuis zijn ze niet zo dol op pottenkijkers, zeker niet als het de pottenkijkers zijn van een stagiaire die een beetje gedoe heeft gehad met een hoofdzuster. Maar goed, niet geschoten is altijd mis. Eerst liet ik ze de centrale hal zien waarna we verder richting de OK's liepen. M'n ouders waren verbaasd dat het ziekenhuis een 'open setting' heeft. Ik kon ze wel vertellen dat ik geen enkel gebouw in Suriname ken dat je helemaal af kunt sluiten. De plek waar de OK's zijn bekeken, diverse afdelingen gezien, maar mijn afdelingen hadden ze nog steeds niet gezien. Nu was de IC sowieso geen optie omdat hier echt zieke mensen liggen en wanneer je de IC binnentreedt sta je gelijk naast het bed van een patiënt. We liepen door naar de AOA. Ik vroeg ze om even op de gang te wachten zodat ik kon vragen of zij een rondleiding konden krijgen op de afdeling. Ik liep naar de afdeling en was aan het duimen dat broeder Mahes aanwezig was, dat zou echt ideaal zijn. Maar misschien hoopte ik diep van binnen nog wel meer

dat de hoofdzuster er niet zou zijn. Mijn gebeden werden gehoord! Ik liep de verpleegpost binnen en daar zat broeder Mahes. Toen hij me zag kwam hij blij op me af gerend. 'Zuster ten Have, daar ben je! Oh wat heb ik je gemist zeg! Wat brengt jou hier? Miste je me al zo erg dat je weer hier stage komt lopen?' Vol trots vertelde ik dat m'n familie op bezoek was en dat ze erg benieuwd waren naar de afdeling waar ik stage heb gelopen. Nog voordat ik was uitgepraat vroeg hij waar mijn familie stond want hij wilde ze graag rondleiden op de afdeling. Zo brokko pols als hij was begroette hij m'n ouders en Gerben als z'n eigen familie. Hij vroeg of ik niet liever zelf de rondleiding wilde geven. Ik zei dat ik het heel erg zou waarderen als hij dat deed. Zo trots als een pauw startte hij de rondleiding en vertelde van alles over de afdeling. Dat zij op de AOA patiënten kunnen aansluiten op een monitor is echt een luxe. Een luxe waar broeder Mahes zichtbaar trots op is. We lopen verder naar het washok. Werkelijk waar, ik heb nog nooit iemand zo vol passie horen praten over een washok. Broeder Mahes vertelde over hoe het 'baden' hier gaat. Zowel m'n ouders, Gerben als ikzelf vonden het fantastisch om rondgeleid te worden door broeder Mahes.
Echt bedankt voor alles broeder Mahes, je bent een schatje!