Brownsberg

Tweede kerstdag begon voor ons al vroeg. Vandaag gingen we namelijk op tweedaagse trip naar Brownsberg. Brownsberg Natuurpark is een natuurreservaat dat gelegen is in het district Brokopondo van Suriname. Na een half uurtje rijden stopten we in Paranam om te ontbijten. Gebakken banaan, bami en roti. Echt zo lekker, zelfs als het zo vroeg is.
Ondertussen hadden we ook al nader kennis gemaakt met Vensky, onze gids voor de komende twee dagen. Hij vertelde ons wat meer over de plek waar we waren gestopt, een oude bauxietmijn. De eerst volgende stop zou zijn bij de kabelbaan in Berg en Dal.

Bij de kabelbaan werden we in van die charmante teugels gehesen. Eerst nog even oefenen en daarna het echte werk. Het was een aardige onderneming. Zo moesten we een heel eind wandelen, klimmen en werden er angsten overwonnen. De vader van Els en mama hadden last van hoogtevrees. Mama wilde hoe dan ook meegaan dus zo stoer als ze was beklom ze de een na de andere trap. Na enige tijd zei ze dat het gelukkig meeviel met de hoogtevrees. Ik ben trots op je mam! Met z'n allen razen over de Surinamerivier, wat een plaatje.

Eenmaal beneden nodigde Vensky ons uit om een eindje te gaan wandelen. Onderweg liet hij ons allerlei exotische vruchten proeven.

Vensky stopte bij een houten hutje en vertelde dat dit een voormalig huisje is van slaven. De slaven zijn hier nog blijven wonen tot 10 jaar nadat de slavernij was afgeschaft. Van de mensen die ze hebben gediend kregen ze een stukje grond om zo zichzelf te kunnen voorzien van voedsel. Door hier 10 jaar te blijven wonen konden ze 'rustig' wennen aan het leven als een vrij mens. Maar pas na die 10 jaar konden ze echt gaan en staan waar ze wilden.
Op de weg terug naar de auto zag Vensky ineens een bepaalde noot liggen. Hij pakte hem op en vertelde dat wanneer slaven gestraft moesten worden de bazen deze noot gebruikten. Door de noot in een cirkelachtige beweging over een steen te wrijven werd hij loeiheet. De noot werd vervolgens op de hand van de slaaf gedrukt, waarna een brandblaar ontstond. Tijdens deze pijnlijke gebeurtenis zong de slaaf vaak 'Faya siton no bron mi so, no bron mi so. Agen masra Jantje kiri suma pikin' (Vuursteen, brand mij niet, brand mij niet. Opnieuw vermoordt baas Jan kinderen).

Vlak voor de Brownsberg maakten we nog een stop bij Ston-Island. In de jaren '60 is hier circa 1560 vierkante km aan tropisch regenwoud onder water gezet ten behoeve van de energievoorziening van bauxietverwerking. En dit is hoe het stuwmeer Ston-Island, is ontstaan.

Wel leuk trouwens dat je hier gewoon vogelspinnen tegenkomt. Ondanks dat de vogelspin op de foto nog maar een jonkie is, was het wel tof om ze eens een keer van zo dichtbij mee te maken en... te voelen!

Tegen de avond kwamen we aan bij onze overnachtingsplek op de Brownsberg. Els, Vensky en ik installeerden onze hangmatten buiten. Onze families hadden binnen een bed uitgezocht. Terwijl Vensky begon met koken verkenden wij vast de omgeving. Ik liep naar een hek dat ons beschermde tegen een eventuele dodelijke val. In de verte zag ik het stuwmeer liggen. Mijn ogen deed ik dicht en heel even besefte ik me hoe gelukkig ik was. Wat kan een mens toch gelukkig zijn met een hangmatje ergens in de middle of nowhere. Mijn gedachten werden onderbroken door een enthousiaste gil van Gerben, die een speer aan het maken was. Iedereen genoot op zijn eigen manier. Papa die 100 foto's maakte van alles wat er te zien viel, Gerben die een speer maakte en mama die lekker op en bankje zat te kijken naar Gerben, druk met zijn speer.
Vensky riep ons aan tafel en ik zag dat er een heerlijke bami op ons lag te wachten. Gedurende de avondmaaltijd vertelde Vensky dat we na het eten even konden rusten, maar wanneer het donker werd we op zoek zouden gaan naar wilde exotische dieren. We hadden het eten op, ruimden de tafel af en wachtten tot het donker werd.

Het was zover! Lange kleding aan, insmeren met muggenspul, zaklamp mee en we konden op pad. Vensky vertelde ons dat wanneer je met een zaklamp in het oog van een dier schijnt dat je aan de kleur van de reflectie van de ogen kunt zien om welk dier het gaat. Oefening baart kunst en na enige tijd wisten we wanneer we in de ogen van een kaaiman, kikker of van een ander dier keken. Na vele dieren te hebben gespot keerden we, lekker moe van alle indrukken, terug naar ons kamp. De nacht brak aan en iedereen ging naar bed. Vensky, Els en ik lagen buiten in de hangmat. Els sliep al een tijdje toen ik hoorde dat Vensky uit zijn hangmat opstond. Hij ging op een bankje zitten vlak bij het hek dat ons beschermde tegen een dodelijke val. Heel relaxed zat hij daar. Ik besloot naast hem te gaan zitten. We raakten in gesprek over de enerverende dag en hij vertelde over zijn ervaringen als gids. Op een gegeven moment zaten we stilzwijgend van het moment te genieten totdat hij opeens zei 'Hoor je dat Evelien?', 'Nee, wat hoor je dan?' 'Hier aan de rand

van het hek loopt een miereneter, dat kan ik horen aan het geritsel van de bladeren.' Fascinerend om met iemand als Vensky te praten. Hij vertelde me nog wat dingetjes over hoe je specifieke dieren kunt herkennen, waarna we gingen slapen.
Het was een koude en natte nacht. Ik had het leuk gevonden als ik kon zeggen dat ik herboren wakker was geworden in die hangmat die in de vrije natuur hing, maar helaas. Maar ik kan wel zeggen dat ik wakker ben geworden door het gebrul van brulapen... denk dat niet iedereen dat kan zeggen. Toch kon die slechte nachtrust de pret niet drukken want vandaag zouden we naar de Irenewaterval gaan. Ontbijten, spullen pakken en op pad!

Het zou een lange en zware tocht worden. Sommigen van ons zagen er een klein beetje tegenop. Wanneer je onderweg wegens vermoeidheid of lichamelijke ongemakken niet verder kon dan had je niet de optie dat een 'escape' je op kwam halen. We waren in de jungle van Suriname, de afgelegde afstand heen... moest je ook weer teruglopen. Maar goed, we gingen er met volle moed tegenaan. De heenweg zou voornamelijk bergafwaarts zijn.

Iedereen begon enthousiast aan de wandeling. We kregen een stok mee om ons te ondersteunen tijdens het wandelen want het zou bepaald geen asfaltweg zijn maar het eerste deel van de tocht was nog redelijk vlak. We hebben nog wat dieren gespot en Vensky vertelde over verschillende planten en bomen zoals bijvoorbeeld de jodiumboom. De jodiumboom, zoals de naam al zegt, geeft jodium af. Wanneer je met een mes wat van de boom afschaaft en dit op een wond legt, heb je dezelfde werking als wanneer je te werk gaat met een flesje jodium van de Kruidvat.

Halverwege de tocht kreeg een aantal het toch wel zwaar. Maar opgeven was geen optie! Iedereen wilde de waterval zien dus we ondersteunden elkaar waar nodig. Onze klim- en klauterskills werden uitvoerig op de proef gesteld. Af en toe viel er iemand omdat de ondergrond nogal drassig was maar gelukkig heeft niemand nare verwondingen opgelopen. We kwamen de prachtigste dingen tegen. Lianen zoals je ze kent van Tarzan en lianenschommels waar Jane op zat te schommelen. Veel tijd om hier van te genieten hadden we niet want we moesten nog een behoorlijk eind wandelen.
Het principe van de telefoonboom werd uitgelegd, diverse vogelsoorten met bijbehorende geluiden werden toegelicht en hollen waar vleermuizen zich in bevonden werden bekeken.
Na een urenlange wandeling hoorde je in de verte water kletteren, de Irenewaterval!

Een verkoelende douche was iets waar iedereen naar uitkeek bij het zien van de waterval. De zwemkleding kwam tevoorschijn en iedereen genoot van al het water. De een ging onder de waterval staan terwijl de ander het hield bij pootje baden. Na enige tijd vroeg Vensky wie er samen met hem de waterval wilde beklimmen. Els en ik waren natuurlijk gelijk enthousiast. Ondanks dat ik dit ook echt wat voor papa vond zei hij dat hij liever beneden bleef. Waarschijnlijk wilde hij foto's gaan maken, zonde. Ik weet zeker dat hij het fantastisch had gevonden.
Steunend op takjes, baggeren door de modder, onder planten door kruipen... het was een hele bevalling. Geen idee hoe, maar we zijn boven gekomen. Maar wat een uitzicht! Vanaf boven merk je pas hoe hoog de waterval eigenlijk is. Boven was er ook nog een vlak stuk waar je heerlijk in het water kon liggen. Eenmaal bijgekomen van de klim gingen we weer naar beneden. Daar namen we nog wat eten en drinken met z'n allen en waren we klaar voor de tocht terug naar het

kamp. De wandeling naar het kamp viel de meesten van ons nogal tegen. Het was voornamelijk bergopwaarts plus we hadden al een urenlange wandeling achter de rug. De terugweg duurde dan ook iets langer, maar dat maakte niet uit.
Eenmaal terug bij kamp was iedereen moe maar voldaan. We konden maar even uitrusten want het was snel tijd om weer terug te keren naar Paramaribo. We pakten onze spullen, gingen nog snel naar het toilet en stonden alweer paraat om te gaan toen Vensky ons tot stilstand riep. Er was een mierenkolonie bezig om vanaf een boom kleine blaadjes naar hun nest te vervoeren. Interessant om te zien hoe zulke kleine dieren zo efficiënt kunnen samenwerken. In een rechte lijn van de boom naar hun mierennest zag je een zwarte lijn met alleen maar mieren die blaadjes aan het sjouwen waren.
Onderweg naar Paramaribo maakten we nog een stop bij de Brokopondostuwdam. Toen we uit de auto stapten om even te genieten van het uitzicht kwamen er meteen een aantal zwerfhonden op ons af. De dierenvriend onder ons, die Gerben heet, maakte zich gelijk zorgen. Wel terecht natuurlijk want bepaald gezond zagen ze er niet uit. Dat er zoveel zwerfhonden zijn in Suriname kon hij maar moeilijk bevatten.