Toedeloe Nederland

De volgende ochtend werd ik zeer liefdevol gewekt. Lieve woorden kwamen me tegemoet, ontbijtje op bed gepaard met alle rust die je in de ochtend wenst. Oke dit was niet het geval, mama denderde m'n kamer binnen 'Joooo opstaan!' Gevolgd door Sjemmie die heel rustig m'n kamer in kwam lopen met de vraag of ik zo beneden kwam omdat hij zo naar school moest... Snik...
Vervolgens zaten Sjemmie en ik in alle rust ons ontbijt op te eten. Echt een gek idee dat ik straks m'n broertje ruim vier maanden niet zie. Ik vind nu al dat hij zo snel groot wordt, hoe groot is dat contrast straks, als ik hem vijf maanden niet gezien heb?
Hij zei dat hij nog even gel in zijn haren moest doen en dat hij dan naar school ging. Ik ging op de bank zitten en bewonderde hoe hij z'n haren deed. Hij kwam naar me toe en zei 'nou.. Evelien.. dan ga ik zo naar school', gevolgd door een hele dikke knuffel. De tranen rolden over m'n wangen. Dat kleine broertje waar ik mij zo vaak aan erger, maar ook zo gek op ben, moet ik vijf maanden missen. Ik zei dat ik hem heel erg zou gaan missen en mocht er wat zijn, ook al was het helpen met z'n wiskunde-huiswerk, dan moest hij maar bellen. Hij zei dat hij mij ook zou gaan missen en liep weg. Wat was dit kut zeg.

Eenmaal onderweg naar Schiphol bleek dat er veel file op de A1 was. Daarom namen we de A30. Helaas was daar ook file dus het maakte echt geen drol uit hoe we reden. Onderweg kreeg ik veel lieve berichtjes van mensen die mij dierbaar zijn. Ze wensten me allemaal een heel mooie tijd in Suriname. Dat deed me echt goed.

Fasionably late arriveerden we op Schiphol. Els en haar ouders, Frouke en Iris waren er al. Toen we de roltrap opkwamen werd ik gelijk omhelst door Frouke en Iris gevolgd door Els. Ja ja, ons grote avontuur gaat dan toch echt beginnen. Na wat geklets met de meiden zeiden ze dat ze nog een verrassing hadden. Ze draaiden zich om en daar stond Sterre ineens. Wat een superleuke verrassing! Ze kon er in eerste instantie niet bij zijn vanwege een belangrijke afspraak op school. Zo lief dat ze het uiteindelijk heeft kunnen regelen om er alsnog bij te zijn.
Praktisch dat we zijn, zijn we gelijk naar de visumbalie gegaan. Bij de balie vroegen de meest vriendelijke mannen op deze wereld (kuch) wat we in Suriname gingen doen. Soms zeggen ze toch wel eens 'fake it until you make it?' Nou dat was nu zeker van toepassing. 'Ja wij gaan lekker drie maandjes op vakantie naar Suriname, heerlijk als je zo'n periode geen school hebt, zo zie je nog eens wat van de wereld'. Na nog wat vragen geloofden de heren ons en kregen wij ons visum voor de eerste 90 dagen.
Even ter info: Wij gingen voor een vakantievisum omdat dit het makkelijkst te regelen was.
Volgende halte: Koffers inchecken, onszelf hadden we namelijk al ingecheckt. Na wat geklungel lukte het zelfs de twee boerentrienen om de koffers in te checken. Eenmaal terug bij het uitzwaaicommité hadden we het idee om nog even wat met z'n allen te gaan drinken voordat we door de douane gingen. Ik weet niet wie er op het fantastische idee kwam om met vijf meiden in een fotohokje te gaan... het was het slechtste idee ooit. Wat een warmte, ik kreeg er spontaan claustrofobie van. Maar goed, de prachtige foto was het meer dan waard haha. We vervolgden onze tocht naar het restaurant. Na een oer-Hollands appelgebakje, stroopwafel en wat koffie was het dan toch echt tijd om richting de douane te lopen.

Nu konden we het echt niet meer uitstellen, we moesten afscheid nemen. Als eerste kwam Frouke mij al huilend knuffelen. Op dat moment brak ik, we gaan elkaar zo erg missen. Daarna kwam ook Iris snikkend naar me toe. Man, dit valt niet mee zeg. Vervolgens gaf ik de ouders van Els een knuffel. Tja, en dan je eigen ouders... Als eerste knuffelde papa mij. Hij zei me dat ik vooral moest genieten van mijn tijd, het zou onvergetelijk worden.
Ik zag dat hij tranen in z'n ogen had, maar volgens mij wilde hij hier niet aan toegeven. Haha maar ik heb het wel gezien hoor pap! Mama knuffelde me huilend en zei 'als er iets is moet je altijd bellen lieverd'.

Ze zei dat ze van me hield. Je weet dat je ouders van je houden, maar als ze het op zo'n moment tegen je zeggen doet dat je écht goed. Na een dikke groepsknuffel van ons drieën liepen Els en ik door de douanepoortjes. Na nog een laatste blik naar onze geliefden te hebben geworpen liepen we het hoekje om. Het avontuur ging dan toch echt beginnen!

De douane en bodyscan liepen gesmeerd. Bij de paspoortcontrole moest je je paspoort in een apparaat stoppen dat vervolgens ging checken of jij daadwerkelijk bij dat paspoort hoorde. Echt gek, ik had dat nog nooit gezien.
Aangekomen bij de gate verwisselde ik nog snel mijn korte broek voor een lange broek. Na de laatste appjes en telefoontjes te hebben beantwoord gingen we aan boord.
Het vliegtuig was al onderweg naar de startbaan toen ineens werd omgeroepen dat ze terug moesten naar de gate. Ze waren vergeten bepaalde veiligheidscontroles uit te voeren. Huh? Na 1,5 uur vertraging gingen we dan eindelijk de lucht in.
Voor de eerste keer in een KLM-vliegtuig, echt top! Leuke stewardessen in te gekke blauwe pakjes, nog niet gesproken over de knappe stewards die onze drankjes mochten serveren. Gelukkig heb

ik de hele vlucht Garry (geen idee of hij zo heet, maar ik vind hem een Garry) als purser gehad. Wat een man zeg haha. Volgens mij vond hij het ook wel gezellig met "die gekke meiden die wij zijn", aldus Garry. En dan beginnen de eerste ergernissen: klote airco's en mensen naast je die de hele armleuning in beslag nemen. Eén voordeel: geen huilende kinderen in mijn omgeving. Na een tijdje kregen we ons avondeten, bestaande uit vis, rijst, bakje salade, twee tucjes, kuipje boter, soort tiramisu met soesjes en een blokje beemsterkaas. Els had voor het kipmenu gekozen. Ik proefde echt geen verschil tussen de kip en de vis, maar het smaakte prima.
Oké wat nu? Spelletje doen? Muziek luisteren? Film kijken? Ja goed idee! Ik weet niet waarom maar ik heb 'How to be single' gekeken. Wat een domme film zeg. Na wat geklets met Els besloot ik te gaan plassen. Kom ik niet om door een vliegtuigcrash dan kom ik wel om door die wc. Ik weet niet of je het ooit hebt meegemaakt maar als je die wc doortrekt maakt dat een hels kabaal, elke keer als ik naar de wc ging kreeg ik zowat een hartverzakking. Toch ging ik, als verpleegkundige in spe, af en toe een rondje lopen en kuitspieroefeningen doen om de doorbloeding te bevorderen.
Rond 23:20 uur (Nederlands tijd) kwam Garry langs voor een Surinaamse avondmaaltijd. Nou nou, daar had ik zin in. Een lekkere rottierol, aardappelsalade en wat fruit. Dit alles weg te spoelen met een glaasje witte wijn. Even later kwam Garry onze dienbladen weer ophalen met de vraag of de meiden nog lekker hadden geslapen. Toen we vertelden dat dit niet het geval was, zei hij dat hij wel heerlijk had geslapen, iets waar we jaloers op konden zijn.

Na de landing moesten we nog even wachten voordat we het vliegtuig mochten verlaten. Een Surinaamse man van rond de 50 sprak ons aan en vertelde vol enthousiasme over zijn land. Hij vroeg ons wat we hier kwamen doen en gaf ons wat tips. Ik vind de mensen hier nu al leuk. Nadat we het vliegtuig via een trap konden verlaten moesten we via de douane. Oprecht, ik voelde me een buitenlander haha. Toen we bijna aan de beurt waren had ik sjans met een van de mannen van de douane. Een aantal blikken werden me toegespeeld en voor ik het wist was ik aan de beurt. Nadat hij m'n paspoort had gecontroleerd gaf hij mij nog een laatste knipoog want we moesten alweer afscheid nemen van elkaar.
Jeffrey, onze taxichauffeur, stond keurig op ons te wachten. Nadat we de bagage in de auto hadden geladen en Jeffrey alle andere taxichauffeurs d.m.v. toeteren en roepen had begroet was het tijd om te gaan. Eenmaal in de auto waren we op zoek naar de gordel. Jeffrey moest lachen en zei dat je achterin geen gordel om hoeft. Wel gek, het stuur zit rechts en ze rijden links. De gehele autorit hebben Els en ik een beetje uit het raam gekeken.

Na ongeveer 1,5 uur rijden kwamen we aan bij ons huis. Meneer Tjon, onze huisbaas, kwam naar ons toe en begeleidde ons naar ons woongedeelte. De rondleiding door het huis hebben Els en ik met een half luisterend oor aangehoord. We wilden gewoon naar bed na zo'n lange dag. Toen we mijn kamer te zien kregen kwam er zelfs nog een heuse klopjacht op een kakkerlak. Mij is altijd verteld dat je een kakkerlak nooit moet doodslaan, een kakkerlak komt namelijk nooit alleen... Meneer Tjon had hier volgens mij nog nooit van gehoord, zo hij die kakkerlak achterna zat met zijn teenslipper.
Toen de rondleiding klaar was en meneer Tjon terugging naar zijn eigen woning zagen we een brief aan de oven hangen, van onze huisgenootjes, ze heetten ons van harte welkom en schreven dat er nog wat kip in de koelkast stond voor het geval we daar nog zin in hadden.
We besloten naar onze kamer te gaan en lekker te gaan slapen. We waren helemaal kapot na deze lange dag.