Een weekje AOA

Aangezien deze week de IC dicht was vanwege de afwezigheid van een intensivist ging ik een week stage lopen op de Acute Opname Afdeling (AOA). Wel typisch trouwens dat de IC hier gewoon een week gesloten kan zijn. De eerste indruk van de afdeling was zeer goed. Er werken leuke, spontane mensen en de hoofdzuster heeft verstand van zaken. Wat ik erg goed vind is dat de hoofdzuster haar personeel een specifieke gedachtegang wil aanleren. Een gedachtegang die aansluit bij mijn opleiding, namelijk zelf nadenken over je eigen handelen. Ze geeft zelf onderwijs en probeert daarom haar personeel ook intellectueel te prikkelen. 'Waarvoor dient dat medicament?', 'Hoe kan het dat mevrouw zoveel vocht verliest?' Leuk om te zien dit, heel anders dan op de IC.
De hele week heb ik samengewerkt met broeder Jaggester. Hij vertelde me op een gegeven moment dat als hij niet 'brokko pols' (gebroken pols, ofwel homoseksueel) zou zijn, hij wel op date zou willen met mij. We hebben superfijn samengewerkt en hij heeft mij veel uitgelegd over de AOA.
Patiënten werden opgenomen, patiënten gingen met ontslag, er gebeurde van alles op deze afdeling. Deze week droeg ik de zorg voor een islamitische vrouw die een spontane hypoglykemie kreeg. Ze raakte zelfs een keer bijna in shock. Gelukkig voelde ze zich aan het einde van de week alweer stukken beter. De dokter wilde haar overplaatsen naar een reguliere verpleegafdeling. Naast broeder Jaggester was er broeder Gail die nogal gefascineerd was door mijn haar. Blond vond hij prachtig en stond volgens hem voor Europees, intelligentie, schoonheidsideaal en vrouwelijkheid. Soms voelde ik een hand in m'n nek omdat hij even aan m'n haar wilde voelen haha.
Deze week gebeurde er iets waar ik heel erg van schrok. Op de afdeling was namelijk een oude vrouw opgenomen met een bekkenfractuur. Door de pijn lag ze nogal onrustig in bed en besloot de verpleging dat ze haar daarom maar moesten fixeren aan het bed. Zo werden haar polsen en enkels met een laken aan het bed gefixeerd. Een bekkenfractuur doet sowieso al veel pijn, en dan al helemaal als de verpleging haar zo lomp verpleegt. Sorry, maar als iemand een gebroken bekken heeft ga je haar niet bij haar bekken vastpakken om haar te draaien. Je gaat toch ook niet de hele tijd aan iemands arm trekken als die arm gebroken is?
Ik breng geregeld patiënten naar de röntgen/echo-afdeling. Vaak zitten er dan dezelfde broeders die ons helpen. Nu moest er een vrouw naar de röntgen toe en toen Gail en ik achter het muurtje gingen staan omdat de foto werd gemaakt, zei een van de broeders 'Jij heet toch Evelien? Moet jij niet een keer zo'n foto laten maken?' Ik proestte het uit en zei dat ik kerngezond was. Hij moest lachen en zei op een grappende toon dat het hem toch wel verstandig leek om een keer zo'n foto te laten maken. Hij vroeg of ik een vriendje had en of ik wel eens een donker iemand heb gehad, of seks heb gehad met een donker iemand. Typisch dat ze dat hier gewoon vragen. Hij wuifde met zijn hand en zei dat ik het maar mooi makkelijk heb hier. Volgens hem heb ik de mannen voor het uitkiezen. Toen kwam het mooiste moment: Ze gingen alle drie op een rij staan en hij zei 'Wil je die ene hele donkere en lange man, wil je mij, de wat bollere of wil je die broeder van je afdeling?'. Ik zei hem grappend dat ik niet kon kiezen tussen deze drie fantastische mannen. Nu dacht ik dat het geslijm afgelopen was totdat hij vroeg welke sport ik beoefende. Mijn armen waren volgens hem namelijk zo ontzettend gespierd. Vervolgens vroeg hij of hij mijn benen mocht zien. Toen hij mijn benen zag geloofde hij al helemaal niet meer dat ik geen sport beoefende... wat was hij een slijmbal zeg.
De foto was gemaakt en samen met de patiënt en Gail verlieten we de afdeling. De broeders zeiden dat ze wel om me konden lachen, ze vonden me een knappe en spontane meid. Gail vond het allemaal maar hilarisch. Ik heb de rest van de dag aan moeten horen 'hoe spontaan' ik wel niet was, met een dikke grijns op z'n gezicht.

Woensdag werd er vanuit SU4You (een groep die allerlei activiteiten in Paramaribo organiseert) een voetbalwedstrijd georganiseerd. Eline wilde hier graag aan meedoen dus gingen wij met het huis Eline aanmoedigen. Nu ik hier een paar weken ben merk je dat Paramaribo eigenlijk meer een groot dorp is. Ik kom namelijk heel vaak dezelfde mensen tegen. Zo ook bij de voetbalwedstrijd. Zowel Aisen, Elman, Tony en nog wat anderen kwamen ook naar de wedstrijd. Die wedstrijd heb ik eigenlijk niet meegekregen. Er was namelijk een hondje wat mij nogal afleidde. Dat hondje leek namelijk sprekend op onze vorige hond Beppie, té schattig. Na de wedstrijd belde Michelle een taxi. Toen de taxichauffeur vroeg waar hij ons aan kon herkennen zei Michelle 'Nou we zijn de enige bakra's hier'. Hahaha ik ging helemaal stuk. We waren namelijk ook echt de enige blanken. De taxi bracht ons naar Loco waar we nog een drankje zouden doen... uhh, een drankje... vier djogo's (een djogo is een literfles Parbobier) verder gingen we pas naar huis.

Donderdag, dat betekent Club Havana! Maar eerst nog naar een Hollandse avond in café 'Bijna thuis' en daarna een fles Licor 43 ophalen bij Loco. Rico, de eigenaar, had deze voor ons geregeld. 'Een speciaal drankje voor speciale dames' zei hij.

Vrijdag besloten we een cocktail te gaan drinken bij Loco. Dat werden er twee... en vier... en vervolgens eindigden we in Tequila om uiteindelijk om 5 uur weer thuis te zijn. Het was wel 'één gezellig drankje' haha. De volgende dag weer met z'n allen naar Tequila. Ik word echt gek van die fotograaf. Waarom moet hij nou constant foto's van ons maken? Ik trek toch alleen maar gekke bekken als ik dans. Dat blijkt wel, ik sta als een debiel op de omslagfoto van Tequila's Facebookpagina.