Groetjes aan je moeder!

De dag na de OK ben ik begonnen op de AOA (Acute Opname Afdeling). Na twee weken AOA kan ik zeggen dat ik het hier meer naar m'n zin heb dan op de IC. Al mis ik de artsen van de IC wel hoor.
Wanneer er een patiënt opgenomen wordt staat er negen van de tien keer 'meneer/mevrouw is bekend met hypertensie en diabetes'. Wanneer de patiënt niet bekend is met hypertensie of diabetes wordt dit ook altijd benoemd. Hypertensie en diabetes zijn hier dus echt de ziektebeelden waar veel focus op gelegd wordt.
Na een week draag ik de zorg voor m'n eigen patiënt en dat voelt goed. De zusters vragen me wel eens of het me niet te veel wordt omdat ik helemaal alleen de zorg voor een patiënt draag. Als ik dan zeg dat je in Nederland gemiddeld vijf patiënten onder je hoede hebt, weten ze niet wat ze horen. Nu ik zelfstandig werk merk ik dat het een stuk efficiënter gaat dan wanneer ik samenwerk met een Surinaamse zuster. Het enige nadeel is dan wel dat ik snel klaar ben en ik dus op een stoel kan gaan zitten. Gelukkig loopt Marleen ook stage op de AOA. Maar omdat zij niveau drie doet mag zij veel handelingen niet uitvoeren waardoor ik haar vaak help. Zonder woorden hebben we eigenlijk afgesproken dat we samen de zorg dragen voor onze twee patiënten en dat werkt erg prettig. Patiënten schrikken soms wel van me omdat ik veel uitleg geef over de zorg die ik hen verleen, dit zijn ze niet gewend. Toch geven ze aan dit wel erg prettig te vinden.

De laatste week van Michelle en Eline was een feit. We wilden met z'n allen nog een leuke trip maken om zo onze tijd samen mooi af te sluiten. De meiden wilden graag gaan ziplinen en quad rijden. Helaas kon Selma niet mee. Als eerste gingen we ziplinen. 12 lijnen waren beschikbaar en wat was het fantastisch. De ene lijn nog hoger dan de andere, en de een ging nog sneller dan die ene daarvoor. Maar het allermooiste was toch wel de lijn waarbij je na een stukje in de jungle ineens over de rivier ging. Alsof je uit een saaie tunnel ineens in de meest prachtige natuur terecht komt. Bij twee lijnen mocht je een zogenaamd 'kunstje' doen. Hierbij mocht je achterover hangen, op de kop hangen of gewoon je handen in de lucht doen. Uiteraard leek het mij een fantastisch idee om op de kop te gaan hangen. Als een soort zeester op de kop ging ik dan ook naar beneden.

Daarna was het tijd voor de quad. Typisch dat Eline en ik bij elkaar op de quad zaten. De gids zei dat we niet harder mochten dan 40km/uur en dat we achter hem moesten blijven rijden. Eline en ik stopten dan geregeld totdat de gids zo ver voor ons uit was gereden dat we hem bijna niet meer konden zien. En dan vol gas! Sorry lieve gids, maar we gingen geregeld 91km/uur. Zelfs op stukken waar we vrij mochten scheuren door de modder, over bergen zand en door scherpe bochten ging het allemaal weer veel te onbenullig. De gids noemde ons een stel lompe boeren.

De laatste stapavond van de meiden moest onvergetelijk worden. Met z'n allen hebben we er weer een toffe avond van gemaakt, eentje waar meerdere van ons niet meer zoveel van kunnen herinneren. Eline en ik bleven als laatste over en we besloten om samen met wat andere mensen nog naar Club Emergency 911 te gaan. Het is echt een vage club waar alleen maar 'Braziliaanse hoeren' komen, zoals de locals het omschrijven. Maar ons maakte het allemaal niks uit, wat hadden we het gezellig met het bij elkaar geraapte zooitje.
Eenmaal thuis hadden Eline en ik een beetje medelijden met Selma. Ze miste thuis een beetje omdat de intocht van Sinterklaas in haar woonplaats was. Gebeurtenissen als Sinterklaas en Kerst doen haar altijd naar thuis verlangen. We besloten daarom om Sinterklaas naar Suriname te halen. Alle schoenen van ons zessen hebben we voor de deur van Selma gezet, met kommetjes water en wortelen voor Amerigo, voor iedereen een gedichtje en ontzettend veel mooie tekeningen. Na een tijdje werd Selma wakker en moest heel hard lachen om onze actie. Na dit Sinterklaasspectakel was het feestje van Eline en mij nog niet klaar want het was namelijk 'pas' 7 uur. We besloten om naar de vogeltjesmarkt te gaan. Op het Onafhankelijkheidsplein is elke zondagochtend de vogeltjesmarkt. Dit gaat als volgt: Er is een wedstrijd tussen twee vogels die naast elkaar worden gezet. Gedurende 10 minuten wordt er bijgehouden hoe vaak de vogels fluiten. De vogel die in die tien minuten het vaakst heeft gefloten wint. De

eigenaar van het winnende vogeltje krijgt een geldprijs. Het leuke is dat de meeste Surinamers zo'n vogel (of een stuk of 20) hebben. Deze vogel nemen ze overal mee naartoe zodat de vogel veel verschillende geluiden kan oppikken. Dit schijnt het fluiten te stimuleren. Dus mee naar het ziekenhuis, mee op straat, terrassen, winkels... overal zie je mensen met hun vogelkooi.

Nu was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. Febo en Art brachten ons naar het vliegveld. Na een paar dikke knuffels liepen Michelle en Eline door de douane. We konden het niet laten om 'Groetjes aan je moeder!' te zeggen. Dat zeggen we standaard als we afscheid van elkaar nemen, maar ook als we naar stage gaan, naar de wc lopen of zelfs als iemand gewoon even wat drinken gaat halen. Nou lieve meiden... Tot in Nederland en... Groetjes aan je moeder!!!