Hooggeacht bezoek

Er is hooggeacht bezoek hier in Suriname! Nee, het zijn niet Willem-Alexander en Maxima maar mijn eigen ouders en broertje!!

Op Zanderij zat ik vol spanning te wachten totdat mijn lieve familie door de deuren kwam lopen. Het enige wat hier ontbrak was dat Joris Linssen, van het programma 'Hello, goodbye', mij kwam interviewen over de reden waarom ik hier stond te wachten.
Na een tijdje op de uitkijk te hebben gestaan zag ik dan eindelijk in de verte een paar van m'n favoriete bakra's. Half rennend ging ik naar ze toe en knuffelde ze alsof ik ze in jaren niet had gezien. Hoe bijzonder is het dat de mensen waar je zoveel van houdt je komen bezoeken in je nieuwe thuisland? Ze hadden een goede vlucht gehad en veel zin om alles van dit prachtige land te zien. Snel de koffers oppakken en op naar Paramaribo!

In het busje voelde ik me zo bijzonder. Hoe gaaf is het als je twee werelden elkaar ontmoeten? En nu mag ik ze komende week al het

moois dat Suriname te bieden heeft aan hen laten zien. Na elkaar een beetje te hebben bijgepraat over alles wat er de afgelopen periode was gebeurd vroeg Gerben aan mij 'Evelien, wonen hier mensen?', wijzend naar een houten hutje langs de kant van de weg. Toen ik dit beaamde was Gerben helemaal verbaasd. Prachtig hoe iemands blik op de wereld is als hij nog niks van de wereld heeft gezien. Na een hobbelige weg richting het prachtige Paramaribo kwamen we aan bij het Krasnapolsky hotel. Het was al aardig laat maar m'n ouders besloten nog even in de stad te willen wandelen. We besloten nog even naar een Chinese winkel te gaan om daar wat boodschappen te doen. Ze waren natuurlijk hartstikke moe van de lange reis maar ik zag ze genieten! Hun eerste ervaring in de Chinese winkel was ook heel bijzonder. De mevrouw praatte geen Nederlands en geen Engels. Met handen en voeten communiceren dus. Papa moest er wel om lachen. We liepen nog een eindje verder en besloten op het terras bij 't Vat te gaan zitten. De vraag die natuurlijk snel volgde was 'Evelien, wat kun je aanraden om te drinken?' Papa een Parbo-bier, Gerben een soort Surinaamse 0,0% radler en mama en ik aan de cocktail. We kletsten nog wat en papa's geduld werd al op de proef gesteld. We hadden namelijk wat hapjes besteld maar dit duurde, zoals altijd, vrij lang. Als een typische Nederlander vroeg hij hoe lang het nog zou duren, waarop de serveerster antwoordde met 'nog even', echt een antwoord waar je dus helemaal niks aan hebt haha.
Ik bracht ze terug naar hun hotel en ik ging ook weer huiswaarts. Thuis was Els razend benieuwd hoe het was om mijn ouders en Gerben weer te zien. We besloten snel te gaan slapen want morgen hadden we weer een drukke planning.