De eerste stagedagen

Het is zover, mijn eerste stagedag. Er is ons verteld dat je iedereen moet begroeten die je tegenkomt, doe je dit niet dan vinden ze je onbeleefd. Na ruim 20 mensen te hebben begroet kwam ik aan bij de IC. Niemand keek op toen ik binnenkwam, laat staan dat ze de intentie hadden om zich aan mij voor te stellen. Na mijzelf aan iedereen te hebben voorgesteld begon de dienst. Samen met zuster Noemie droeg ik de zorg voor één patiënt. Zuster Noemie en broeder Randolph komen allebei uit de Filippijnen. Ze zijn hier komen werken vanwege het salaris dat hier hoger is dan in de Filippijnen, maar echt naar hun zin hebben ze het hier volgens mij niet. Later begreep ik waarom. De Surinaamse zusters lieten namelijk duidelijk merken hoe de machtsverhoudingen hier liggen. Zo voelden de Surinaamse zusters zich vaak niet geroepen om hun Filippijnse collega's te helpen. Vanuit Nederlands perspectief zou je misschien denken dat ze niet proactief zijn. Waar de Surinaamse zusters zich vooral mee bezighielden waren de spelletjes op hun telefoon en af en toe wat controles bij een patiënt. Het is zelfs zo dat ze weer naar huis gingen om hun telefoon op te halen wanneer ze die vergeten waren! Soms waren ze daarom wel een uur weg van de afdeling. Zuster Noemi en broeder Randolph waren de enige collega's die met mij hebben gepraat die dag.

Toen ik samen met broeder Randolph een patiënt naar de röntgen bracht vroeg hij wat ik zoal doe in m'n vrije tijd. Hij vertelde me dat hij graag frisbee speelt met zijn huisgenoten. Het leek hem leuk als we dat een keer met al onze huisgenoten gaan doen. Terug op de afdeling heb ik een beetje met m'n Filippijnse collega's gekletst en af en toe wat controles uitgevoerd bij mijn patiënt. Rond 13 uur ging ik lunchen. Het leuke is dat alle stagiaires op dat tijdstip samen gaan lunchen. De ene dag krijg je kip en de andere dag vis, aangevuld met rijst en iets van groenten. Na de pauze heb ik eigenlijk niet meer zoveel gedaan. Rond 14:40 uur mocht ik van hoofdzuster Adhien, naar huis gaan. Thuis zag ik dat ik een vriendschapsverzoek had van broeder Randolph. Hij wilde rond 17:30 uur met ons afspreken op een grasveld vlak bij zijn huis om te gaan frisbeeën maar helaas ging dit niet lukken qua tijd.

De volgende dag ging een patiënt naar een andere afdeling. Er moest dus een overdracht geschreven worden. Ik heb me verbaasd over de manier waarop ze dit doen. Gelukkig vonden ze het zelf erg efficiënt. Toch hebben ze liever niet dat je doorvraagt op hun manier van werken. Zo krijg je bijvoorbeeld op de vraag 'Waarom hanteren jullie dit overdrachtsformulier?' het antwoord 'Zo doen we dat nou eenmaal'. Zuster Adhien liet me zien wat zuster Noemie allemaal in de overdracht had geschreven. Op een gegeven moment kwam de zin 'de patiënt heeft last van dyspnoe en tachycardie'. Ze vroeg aan mij wat dit betekende. Bijzonder dat ze deze begrippen niet kende.
Na de overdracht ging ik met een collega medicatie toedienen bij een patiënt. Deze medicatie moest via het infuus toegediend worden. Wederom was er iets wat mij verbaasde. Dit maal ging het om de wijze van 'hygiënisch werken'. Als een infuus niet goed is geprikt gebruikten ze hetzelfde naaldje om het nog een keer te proberen. Vervolgens plakten ze alles af met pleisters, zelfs de plek waar het infuus het lichaam in gaat.
Vervolgens gingen we een katheter verwijderen bij een patiënt. Deze patiënt zat op een balkon met wat andere patiënten. De zuster verwijderde de katheter bij de patiënt terwijl de andere patiënten erbij zaten. De patiënt zat op een stoel en de zuster begon de katheter zonder aankondigen te verwijderen. Dit deed ze op gevoel. Zo wist

ze niet hoeveel milliliter er in het ballonnetje zat. Op het moment dat ze dacht dat het ballonnetje leeg was trok ze de katheter eruit. Er kwam allemaal bloed mee maar dat leek de zuster niet te deren. De patiënt zelf vond het duidelijk erg vervelend maar durfde hierover niks te zeggen tegen de zuster.
Terug op de afdeling zei een broeder tegen mij dat een patiënt was 'afgegaan'. Ik schrok heel erg, ik dacht namelijk dat hij was overleden. Wat bleek, afgaan betekent dat je hebt gepoept. Hmm, dan viel het allemaal toch wel mee haha. Een andere patiënt ging met ontslag en haar zoon vroeg wat de leefregels zijn van iemand die suikerziekte heeft. De broeder vertelde hem dat de patiënte absoluut geen suiker mocht eten maar vooral veel yoghurt, vla, fruit en pudding moest eten. Ook papaja's en specifieke kruiden zijn een echte aanrader volgens de broeder. Zoals je wel kunt begrijpen... de eerste cultuurshocks zijn een feit.

Op de vierde dag liep ik de IC binnen en hoorde dat ze die avond ervoor een patiënt van een andere afdeling anderhalf uur (!) hebben gereanimeerd. Helaas heeft de patiënt het niet overleefd. Toch vonden de broeders en zusters het niet heel gek dat hij het niet had overleefd. De reden hiervoor was dat de patiënt CID-positief was. Even ter info: In Suriname geven ze de voorkeur aan 'CID' boven 'hiv' omdat er een groot taboe rust op mensen met hiv. Aangezien het begrip

'CID-positief' minder bekend is bij niet-medici wordt het taboe door een synoniem te gebruiken makkelijker bespreekbaar. Wel vreemd dat ze het niet gek vinden dat een patiënt met hiv een reanimatie niet overleeft. Verder hadden we die dag geen patiënten. Deze week namen we namelijk alleen maar patiënten van de operatiekamer op i.v.m. afwezigheid van een intensivist. Dus gingen we de medicijnbakken en opiatenkasten controleren. Wel leuk dat ze een schriftje van Disney gebruiken om bij te houden hoeveel ze van elk opiaat op voorraad hebben. Vervolgens kreeg ik uitleg over het beademingsapparaat. Ze hebben hier drie zuurstofmaskers. Een <4 liter/min, een <10 liter/min en een voor >10 liter/min. Ik vroeg me af waarom ik niet het <10 liter/min-masker kon gebruiken om 12 liter/min toe te dienen. Na lang hierover gediscussieerd te hebben had ik nog steeds het antwoord niet helder. Voor mijn gevoel vinden ze het hier sowieso vervelend om 'moeilijke' vragen te beantwoorden.
Na de lunch gingen we bedden schoonmaken. Ze vonden het heel gek dat ik nog nooit bedden had schoongemaakt want 'ik ben toch hbo'? Ze vertelden me dat je met het ene doekje het bed schoonmaakt en met een ander doekje het bed droogmaakt. De volgorde was ook van belang: eerst de matras, dan de plaat waar de matras op ligt, het hoofdeind, voeteneind en als laatste de zijkanten. Dit alles om kruisbesmetting te voorkomen. Wel heel bijzonder dat ze vervolgens elk bed met hetzelfde sop en dezelfde doekjes schoonmaken.

De zusters moesten even bijkomen van alle inspanning die ze hadden geleverd dus gingen we twee uur lang stilzitten. Heel vaak zie ik dat de zusters een gaasje onder hun neus houden met een vloeistof erop. Bij navraag blijkt dat ze dit doen omdat het helend schijnt te werken. Zo schijnt het dat je misselijkheid overgaat, dat je hoofdpijn verdwijnt en innerlijke wonden worden genezen. Tja.
Die middag gingen Els en ik weer sporten. Els heeft mij wat basistechnieken van kickboksen uitgelegd. Nadat we ons helemaal in het zweet hadden gewerkt keerden we terug naar huis.

En toen viel de stroom uit. Meneer Tjon vertelde ons dat dat het wellicht uit protest was om zo een betere CAO af te dwingen. We staken wat kaarsjes aan want het werd al donker. Best gezellig om bij kaarslicht kaartspelletjes te spelen. Els en ik baalden alleen wel een beetje aangezien we ons nog niet konden douchen. Gelukkig kregen we na een paar uur weer stroom en konden we alsnog onder de douch. Dat was ook wel nodig want die avond gingen we stappen in Havana.
Mede omdat Eline jarig was hadden we wat mensen uitgenodigd. Na een gezellige avond kregen we een lift van Febo. Febo is een vriend van Elman, en Elman is dan weer een jongen waar Selma een oogje op heeft. In de auto vertelde Febo ons dat hij zijn rijbewijs heeft gekocht. Het schijnt dus dat je hier je rijbewijs kunt kopen voor omgerekend 300 euro haha. Ik blijf me verbazen in dit prachtige land.