IC, i'm coming back for you!

Na een week stage op de AOA ging ik weer terug naar de IC. Ik kan niet echt zeggen dat ik er zin in had. De AOA beviel me namelijk wel goed.
Mijn collega's waren blij om me weer te zien. Dat verbaasde me wel enigszins. Ze waren heel erg benieuwd hoe ik het had ervaren op de AOA en ze wilden alles weten over mijn trip naar Bigi Pan en het Parbo Bierfestival. Na hen alles te hebben verteld begon de dienst.

Er was een vrouw opgenomen met een zwangerschapsvergiftiging die na de geboorte tot stand kwam. Zelf vond ik het heel zielig dat ze haar baby al twee dagen niet had gezien omdat ze op de IC lag. 'Je ziet je baby snel weer, zodra je terug bent op de kraamafdeling', aldus zuster Adhien. Het valt me keer op keer op dat ze het accent leggen op het ziektebeeld. Aan familiezaken en emoties van de patiënt schenken ze nauwelijks aandacht. Nadat de kersverse moeder eindelijk terug kon naar haar baby bleef het rustig op de IC. Zelfs zo rustig dat er geen enkele patiënt was en we dus andere dingen moesten ondernemen. Zo heb ik ondersteund op de afdeling neurologie en heb ik geleerd hoe ik naar de longen, het hart

en de darmperistaltiek moet luisteren. Verder kreeg ik een korte uitleg over het ECG-apparaat. Broeder Hiera wilde mij dit graag heel goed uitleggen en sloot daarom alles aan op mijn lijf zodat er een echt ECG uit het apparaat rolde. Ik was trouwens heel blij dat de intensivist, dokter Nahar, eindelijk terug was van verlof. Elke dag kwam hij op de afdeling om het personeel te scholen. Naar aanleiding van mijn vragen gaf hij een klinische les over het ademhalingssysteem.
Op de foto hierboven zie je links broeder Randolph en rechts {###} broeder Hiera.

De volgende dag gingen we het reanimeren oefenen. Het is werkelijk waar ongelooflijk, ik ben hier de enige die fatsoenlijk kan reanimeren. Dat mijn collega's het niet zo goed deden leek de zaalarts niet te deren. 'Oh als je het de volgende keer op die manier doet is het goed'. Ik hoop niet dat ik hier ooit gereanimeerd hoef te worden... alhoewel... Dokter Nahar kan wel reanimeren en ziet er niet verkeerd uit... De laatste dag van de week gingen we reanimeren met 'de Lucas', een automatisch reanimatieapparaat dat werkt op luchtdruk. Superleuk om te leren hoe dit werkt.

De laatste stagedag van de week zat erop en dat betekent... Havana! Na een gezellige avond namen we een taxi naar huis. Op het

moment dat we de auto in wilden stappen werd het tasje van Marleen, een medestagiaire, gestolen. Hij werd gewoon van haar schouder getrokken. Beduusd keek ze toe hoe de boef met haar tasje uit het zicht verdween. Zo word je weer bewust van wat een economie met mensen kan doen. De inkomens liggen hier gemiddeld zó laag dat criminaliteit op de loer ligt. Marleen kon niemand meer bellen, haar huissleutels was ze kwijt en ze was hartstikke verdrietig. Ik vroeg haar of ze het misschien fijn vond om bij ons te komen slapen, dit stelde ze zeer op prijs. Ik zeg wel heel leuk 'ons', maar Marleen en ik waren alleen thuis. De rest van de dames moest weer zo nodig met hun prooi mee naar huis.
Zoals zovele weekenden zat ik dan 's ochtends op het balkon te wachten tot m'n huisgenootjes thuis kwamen. Het moment dat ze de trap op kwamen ging dan ook meestal gepaard met een dikke grijns waarna de meest sappige verhalen werden verteld. Och, wat hebben we toch al veel dingen meegemaakt met z'n allen.

Zondag zijn we naar een natuurgebied op een uur rijden van Paramaribo geweest. Wauw, wat was dat prachtig zeg! Het mooie was ook dat wij hier alleen met wat locals waren. De rust en de schoonheid van de omgeving deed iedereen goed. Het was een heerlijke dag.

Het was een extra lang weekend. Maandag (10-10) was het namelijk de dag van de Marrons. Op deze dag wordt de dag dat de eerste slaaf vluchtte gevierd. In de palmentuin stonden kraampjes en kon je genieten van traditionele livemuziek. Bijna iedereen was in traditionele klederdracht en iedereen genoot van de muziek. Ik voelde me bevoorrecht dat ik al deze mooie dingen kon meemaken.