Ali illegali

Kijk, het is natuurlijk heel leuk om aan de andere kant van de wereld stage te gaan lopen maar het is nog best een regelklus. Laat Suriname nou gelukkig zo'n land zijn waarbij alles mag en kan.
Tja, met een vakantievisum stage gaan lopen is natuurlijk niet helemaal de bedoeling... Toen wij Suriname binnentraden kregen we een stempel in ons paspoort gedrukt met het gegeven dat we drie maanden in het land konden blijven, 'helemaal top' hoor ik mezelf nog denken. Nu, drie maanden later, ligt dat toch iets anders.
Laat ik beginnen met vertellen hoe het principe van 'als stagiaire op een toeristenvisum binnenkomen' werkt: Op het moment dat je nog in Nederland bent koop je een retourticket. Let er hierbij op dat je terugvlucht binnen drie maanden is nadat je bent aangekomen. Dit is van belang omdat je alleen zo een toeristenvisum kunt krijgen (toeristen mogen namelijk maximaal drie maanden in Suriname verblijven). Vervolgens moet je op Schiphol je pokerface opzetten en blijven volhouden dat je op vakantie gaat naar Suriname (dus niet op stage!). Check, deze taak hadden wij volbracht. Op Zanderij (het vliegveld in Suriname) hadden we dus een stempel in ons paspoort gekregen waarop stond dat we drie maanden in het land konden blijven. Het was dus verplicht om binnen drie maanden na aankomst het land weer te verlaten. Maar in principe kun je op de dag dat je het land verlaat, ook weer terugkomen in Suriname en intussen een nieuw toeristenvisum voor drie maanden geregeld hebben. Op die manier is het dus mogelijk om vijf maanden stage te lopen zonder dat je hier heel ingewikkeld voor hoeft te doen. Sorry, saai verhaal, ik weet het.
We waren dus bijna drie maanden in Suriname en we besloten daarom om maar eens naar het buitenland te touren. Vrijdag is de doordeweekse dag dat we niet naar stage hoeven. We hadden onze goede vriend Febo gevraagd of hij ons tegen een vergoeding naar Albina wilde rijden. In Albina kun je met de veerboot naar Frans-Guyana. Waarom naar Frans-Guyana? Frans-Guyana hoort bij Europa, dus we hoefden geen visum of iets te regelen om daar binnen te komen.
De vier uur durende trip naar Frans-Guyana is begonnen. Febo wilde onderweg nog even stoppen om zijn auto 'even' door een soort APK te halen. Dit was weer even een moment vol verbazing. Febo parkeerde de auto op de parkeerplaats en ging naar binnen. Een paar minuten later kwam hij naar buiten met een monteur. De monteur instrueerde Febo om zijn auto naar de werkplaats te rijden. Febo bleef moest in de auto blijven zitten en op het teken van de monteur bepaalde handelingen uitvoeren zoals:
- lampen aan-/uitdoen
- sturen van links naar rechts
- claxonneren
- gas geven terwijl de handrem erop staat
Jaja dames en heren, wat een wereldse keuring. Febo maakte zich wel een beetje zorgen want zo'n keuring was een hoge kostenpost. De monteur kon Febo vertellen dat zijn auto goed functioneerde,

alleen de versnellingsbak was iets verouderd. Daarom moest Febo 25 SRD meer betalen. Het totaalbedrag van de gehele keuring bedroeg uiteindelijk 125 SRD, ongeveer 16 euro.
Snel nog even bananenchips en wat te drinken halen en onze tocht kon worden vervolgd. Een kwartier nadat we onze tocht hadden vervolgd moesten we al stoppen. We waren bij een controlepost aangekomen. 'Willekeurig' pikten ze er auto's uit om een soort paspoortcontrole te doen. Zo ook onze auto dus. Nu kan ik je wel vertellen dat dit komt doordat een donkere man twee blanke dames meeneemt. Nu scheelt het dat Febo een blond plukje haar heeft, dus niemand ziet hem als bedreiging hahaha (grapje). Onze paspoorten werden gecontroleerd en onze namen werden op een half afgescheurd vies papiertje genoteerd. Zag er dus zeer professioneel en georganiseerd uit. Wederom kon onze tocht worden vervolgd.
Na 10 minuten viel de radio stil. Dit was kennelijk het moment waarop we de bewoonde wereld verlieten en steeds meer richting het oosten zouden rijden. Een hoop geklets en vier uur later kwamen we aan in Albina. Els en ik liepen naar de douanepost, Febo volgde ons naderhand. Nog voordat we onze paspoorten hadden overhandigd hoor ik Febo zeggen 'Ewaaaaaa, fawaka?', blijkt dus dat het een of andere neef is van Febo die onze paspoorten aannam. Waarom lijkt het toch altijd alsof iedereen hier familie is van elkaar?
De neef van Febo controleerde onze paspoorten en ik hoor het hem nog letterlijk zeggen 'Ja dames, jullie zullen eerst de juiste stempel moeten halen bij de vreemdelingendienst in Paramaribo'. Serieus... bleek dus dat die stempel die we op Zanderij hebben gekregen inhoudt dat je het land mag binnentreden, maar dat je je wel binnen twee weken moet melden bij de vreemdelingendienst. Die zou je dan een stempel geven die je het recht geeft om drie maanden in Suriname te blijven... Oeps...
Oké weer naar huis dus. Een dag verprutst aan een stempel die we niet kregen maar dat maakt niet uit. Hoe langer je hier woont des te meer je de Surinaamse mentaliteit gaat overnemen. Want hé, komt het vandaag niet, dan komt het morgen wel.

Een week later stonden Art en Jur bij ons op de stoep. Zij zouden ons naar de vreemdelingendienst brengen. Die was een half uurtje rijden bij ons vandaan. Check, check, dubbel check, paspoort bij me, retourticket bij me. Oké klaar om te gaan!
Bij de vreemdelingendienst waren we al gauw aan de beurt. We lieten ons paspoort en retourticket zien. Daarnaast vertelden we de mevrouw die ons hielp dat we verkeerd hadden begrepen dat we deze stempel moesten verlengen bij de vreemdelingendienst. De beste mevrouw keek ons een beetje nukkig aan, knikte af en toe en vertelde vervolgens dat we weer mochten gaan zitten. Onze aanvraag werd in behandeling genomen.
De 20 minuten die volgden waren nogal zenuwslopend. Want even voor de goede orde: we waren met een verkeerd visum in het land en op ons retourticket stond dat we vanavond (!) terug zouden vliegen naar Nederland... Na voor ons gevoel een uur te hebben gewacht riep de mevrouw ons terug. Ze zei dat we de stempel, die in ons paspoort staat, eigenlijk hadden moeten verlengen maar dat het goed is dat we dit nu alsnog deden. Anders zouden we volgens haar vanavond problemen kunnen krijgen op het vliegveld. Op dat moment dacht ik 'kut.. ik weet wat ze nu gaat doen' en ja hoor.. Ze zegt 'maar aangezien jullie vanavond terug gaan zal ik de stempel die jullie op het vliegveld hebben gekregen verlengen tot vandaag. Zoals jullie weten mag je drie maanden in het land blijven met dit visum maar omdat jullie toch vanavond teruggaan lijkt me dat niet nodig. Ik verleng hem tot vandaag'. Kut... zij voelt natuurlijk aan alles dat wij stagiaires zijn en dat wij helemaal niet van plan zijn om vanavond naar Nederland te vliegen.
Even een update: tot vandaag zijn we legaal in Suriname. Als we vanaf morgen terug willen vliegen krijgen we problemen op het vliegveld. Ze komen er dan achter dat je illegaal in het land bent. De sanctie hierop is dat je vijf jaar het land niet mag binnentreden, maar nog erger, dat er een vermelding in je paspoort komt dat je ergens illegaal bent verbleven. Dat klinkt niet heel best.
Fuck... en nu? Hoe gaan wij er binnen een dag voor zorgen dat wij tot 17 januari weer legaal verblijven in Suriname? Door als een speer naar Albina te gaan, de veerboot te nemen naar Frans-Guyana en dan terug te keren naar Albina. Ik kijk op de klok en zie dat het 15 uur is, Art heeft opgezocht dat de douanepost in Albina tot 18 uur openblijft. Om van Paramaribo naar Albina te rijden kost je vier uur. We komen een uur te kort... maakt niet uit! Snel in de auto gaan zitten en rijden!

Als een malle heeft Jur ons naar Albina gereden, gelukkig waren we nog op tijd. Snel de auto uit en rennen naar de douanepost want het is al bijna 18 uur. Bij de douanepost laten we onze paspoorten zien en de man achter de balie zet er een stempel in die aangeeft dat we Suriname hebben verlaten. We lopen naar de plek waar de veerboot ons over een uur naar Frans-Guyana brengt. Op dat moment komt er een andere man van de douane naar ons toegelopen. Hij vertelt ons dat hij heus wel weet dat wij stagiaires zijn, maar dat we wel een

probleem hebben. De douanepost in Frans-Guyana is namelijk al gesloten tegen de tijd dat wij daar aankomen. Hij zegt dat hij wel even zal bellen met zijn collega aan de overkant van de rivier. Hij toetst het nummer in en wacht... maar helaas krijgt hij geen gehoor. Oké, wat nu? De douanepost in Frans-Guyana is gesloten, maar die stempel bij binnenkomst en verlaten van Frans-Guyana hebben we nodig om terug te keren naar Suriname. We zijn al 'uitgestempeld' in Suriname en voorbij de douane dus we moeten de oversteek gaan maken ondanks dat we geen stempel van binnenkomst in Frans-Guyana zullen krijgen wanneer we daar aankomen. De man van de douane kijkt me aan en zegt 'Meisje, mag ik je een tip geven? Ik zag je net met je vrienden praten maar neem hen niet mee naar de overkant. Zodra de waterpolitie hen signaleert in het watergebied van Frans-Guyana zullen ze hen oppakken. Want laat me raden, zij hebben geen Europees paspoort/visum?' Dit beaam ik waarna de man van de douane vervolgt met 'Jij en je zenuwachtige vriendin moeten de oversteek alleen gaan maken, echt'. Ik kijk naar Els die zich afzijdig houdt en merk dat ze het overzicht een beetje verloren heeft, wat ik ook wel begrijp. Het is natuurlijk geen ideale situatie wanneer je bijna illegaal in een land verblijft.
Vervolgens loop ik richting het hek, waarachter Art en Jur vol

spanning staan te wachten. Met het hek van de douane tussen ons in vertel ik hen de stand van zaken. Toen ze beseften dat zij terug moesten gaan naar Paramaribo, zonder ons, protesteerden ze hevig. Als typische Surinamers zeiden ze dat zij de oversteek ook wel gingen maken, hetzij met een alternatief bootje. Na meerdere keren te hebben aangedrongen dat zij toch echt terug moesten gaan naar Paramaribo stemden ze in, met veel tegenzin. Zij terug naar Paramaribo, Els en ik naar Frans-Guyana. ###

Els en ik zaten zwijgend naast elkaar te wachten op de veerboot die over een uurtje komen zou. De man van de douane kwam weer naar ons toe en ging naast ons zitten. Hij vertelde dat we nog een uur konden wachten op de 'officiële' pont, maar hij kon ook een van zijn vrienden vragen om ons met een bootje naar de overkant te brengen. Na onze instemming belde de beste man zijn vriend. 'Hij is hier binnen een half uur.' Hij toetste een nieuw nummer in op zijn telefoon. We hoorden een hoop kabaal aan de andere kant van de lijn. Hij was, zo bleek, aan het videobellen met zijn vrouw en drie kinderen. Toen zijn dochtertje van vijf in beeld kwam zei hij 'kijk eens lieverd, papa is aan het werk en heeft hele leuke nieuwe mensen ontmoet'. Hierop bracht hij Els en mij in beeld waarna we een leuk gesprek hadden met zijn familie. Na enige tijd arriveerde de vriend met zijn bootje. We bedankten de man van de douane vriendelijk en stapten aan boord. Met een heerlijk briesje in ons haar vaarden we de brede rivier over. Een gek idee dat we over een paar minuten in Frans-Guyana, ofwel Europa, zouden zijn.

Na 10 minuten varen zetten we weer voet op Europese bodem. We liepen langs de gesloten douanepost en stonden enige tijd stil langs de kant van de weg. Volgens mij waren we allebei een beetje in de war want we zagen ineens auto's die duidelijk een 'echte' APK hadden gehad, auto's reden links, mensen spraken Frans, Europese verkeersborden, huizen die er heel anders uitzagen dan in Suriname. Oké, wederom... wat nu? We hadden honger en waren moe. We besloten maar gewoon een eindje te gaan wandelen. Na enige tijd kwamen we aan bij een supermarkt. Zo raar dat je 21 jaar in Nederland woont, vervolgens 5 maanden in Suriname bent en dan gewoon je ogen uitkijkt in een supermarkt zoals je die in Nederland ook overal hebt. De luxe, de producten, alles doet je denken aan je leven in Nederland. De klanten in de supermarkt waren ook zo anders dan de klanten in een Surinaamse supermarkt. De mensen waren slanker, blanker en hadden westerse kleding aan. Zo raar ineens. We haalden de nodige boodschappen en gingen in de rij staan bij de kassa. Betalen in euro's heeft nog nooit zo vreemd gevoeld. We waren wel een beetje verontwaardigd... we betaalden potverdorie gewoon Nederlandse prijzen!
Voor de ingang van de supermarkt aten we snel een broodje want wat hadden we een honger. Els hoorde een vrouw die op dat moment de supermarkt uitliep Nederlands praten tegen haar dochtertje. Els sprak de vrouw aan met de vraag of ze hier ergens in de buurt een hotel kon aanbevelen. Ze was erg vriendelijk en gaf ons een aantal suggesties. We bedankten haar en struikelden over het volgende probleem, hoe komen we daar? Een hele lange wandeltocht konden onze voeten niet meer aan. Precies op dat moment kwam de held naar ons toe. 'Hello ladies, I heard something about a hotel? Do you need a ride?' Echt, ik kon die jongen wel zoenen. Wat lief! We stapten in zijn auto en we vergaarden wat informatie over Frans-Guyana. De jongen adviseerde ons om een lokale simkaart te kopen, want vanuit hier bellen met een Surinaamse simkaart zou bakken met geld gaan kosten. We stopten dus meteen om er een te kopen. Aangekomen bij het hotel bedankten we de jongen vriendelijk en stopten hem wat geld toe. Als een soort backpackers stonden we aan de balie van het hotel met de vraag of er nog een kamer vrij was voor die avond.
Met de sleutel van een kamer op de vierde verdieping in onze handen liepen we uitgeput naar onze kamer. We deden de deur open en waanden ons in een luxe hotelkamer. De bedden waren groot en lekker zacht, een luxe badkamer en een dikke tv! We hebben meteen een heerlijk warme douche genomen. Men, wat kan een mens toch genieten van een warme douche. Veel beter dan die tenenkrommende koude douche aan de Van Sommeldijcksstraat, waar wij wonen. We lagen op bed wat naar Franse tv te kijken en onze broodjes op te eten totdat we bedachten dat we nog vervoer moesten regelen voor morgen om van Albina terug te reizen naar Paramaribo. We besloten Febo te bellen. We legden hem de situatie uit en hij zei de heilige woorden 'Ik kom jullie morgen halen lieverds, ik kom jullie halen in Frans-Guyana'. Els en ik keken elkaar aan en ik schoot in de lach. 'Haha nou liggen we dan als de ali illegali's van Suriname een beetje te bivakkeren in een dik hotel in Frans-Guyana'. Waarop Els ook moest lachen en zei dat ze het zo typisch vond dat ons dit weer was overkomen. Typisch ook dat Els weer de dingen regelde zoals een lift en een hotel terwijl ik ervoor zorgde dat we niet het overzicht verloren. 'So that's why we are friends', aldus Els. We besloten op tijd te gaan slapen, we waren kapot.

De volgende ochtend werden we wakker en keken we voor het eerst met daglicht naar wat Frans-Guyana allemaal te bieden had. We verbleven blijkbaar dicht bij een basisschool, een voetbalveld en een begraafplaats. We maakten ons klaar voor de dag. Toen ik op het balkon stond met een broodje in mijn hand zag ik in de verte een donkere jongen met een blond geverfd plukje haar. Febo!
We pakten onze spullen en verlieten het hotel. Op straat liep er een groep kinderen langs ons heen, op weg naar school. Febo vroeg ons of wij wisten dat dit Surinaamse kinderen zijn. Zij bleken vlakbij de grens met Frans-Guyana te wonen. Elke dag nemen zij de boot naar Frans-Guyana om zo hier, in Europa, goed onderwijs te volgen.
Verder lopend waren we onder de indruk van de immens grote begraafplaats. We besloten een bezoekje te brengen aan de begraafplaats. De grote familiegraven en de vele bloemen maakten wel indruk. Febo vond het toch maar vreemd om zo over de begraafplaats te lopen en stelde voor om onze tocht te vervolgen. Misschien ook maar beter, Els en ik hadden het namelijk wel een beetje gehad met ons ali-illegali-avontuur.
Bij de Nederlandse ambassade kregen we een nieuw toeristenvisum voor Suriname, dit ging zowaar zonder problemen. Het einde van dit avontuur was in zicht want iets verderop lag de douanepost met de veerboot. De man van de douanepost begroette ons en vroeg hoe wij ons bezoek aan Frans-Guyana hadden ervaren, waarop Els en ik in de lach schoten en zeiden dat we daar na een dag nog niet zoveel zinnigs over konden zeggen. We vroegen hem of hij ons eerst met een stempel kon aangeven dat we Frans-Guyana waren binnengekomen waarna hij de stempel kon zetten dat we het land weer verlieten. De man keek ons vragend aan, 'Gek verzoek' zei hij waarna hij een knipoog gaf en zei dat hij de situatie wel begreep en wenste ons een fijne tijd in Suriname.
Febo, Els en ik stonden te wachten bij de waterkant en op dat moment vroeg ik mij af hoe Febo hier in Frans-Guyana heeft kunnen komen aangezien hij geen Europees paspoort/visum heeft. Hij vertelde dat hij via hetzelfde bootje als dat wij hadden genomen, Frans-Guyana was binnengekomen. Officieel had hij Suriname dus niet verlaten. Het was dus voor hem van belang dat hij niet gepakt werd door de waterpolitie en hij kon ook niet officieel via de douanepost Suriname binnenkomen. We besloten hier uit elkaar te gaan en elkaar in Suriname weer te zien, dit ook om argwaan bij de douane te voorkomen.

Bij de douanepost in Suriname zagen we dezelfde mannen als gisteren aan het werk. 'Jaaaaaa daar zijn m'n bakra dames weer!' Ik moet toegeven dat het goed voelde om weer voet te zetten op Surinaamse bodem, ook al was ik maar één dag weg. We belden Febo en ontmoetten hem weer bij zijn auto. De vier uur durende terugreis voelde als een feestje. We zouden namelijk weer fijn naar huis gaan zonder dat we ali illegali waren. Ondanks dat we in Frans-Guyana een luxe hotel hadden verheugde ik me erop om weer in m'n minder luxe huisje te zijn. Want zoals het gezegde luidt: oost west, thuis best.
Terug in Paramaribo reden we langs een kerstwinkel. Aangezien het 10 december was leek het ons wel leuk om langzamerhand wat kerstversiering in huis te halen. We stopten bij de kerstwinkel en we keken onze ogen uit, wat veel kerstspullen! Febo stond ergens zichzelf in kerstverlichting te draaien, Els liep naar boven en ik volgde haar. Boven stonden namelijk de kerstbomen. Gefascineerd keek ik naar een knalroze kerstboom. Els zei dat ze absoluut niet zo'n lelijke kerstboom in huis wilde hebben. Na een beetje zeuren stemde ze in als zij de versiering van de boom mocht kiezen. Goede deal toch? Geen idee waarom, maar het leek ons een leuk idee om kerstkleding aan te doen en om ons vervolgens op de foto te laten zetten. Deze konden we dan als kerstkaart versturen naar het thuisfront. Daar stonden we dan, in een vrolijk kerstpak gehesen. We vroegen Febo of hij de foto wilde maken. Hij kwam niet meer bij van het lachen toen hij ons zag staan in onze kerstoutfit. De foto werd uiteindelijk na veel gelach gemaakt. Bij de kassa waren we onze buit aan het inventariseren: een knalroze kerstboom, zilverkleurige bordjes met 'christmas' en blauwe kerstballen. TOP!

De van Sommeldijcksstraat was weer in zicht. Fijn om weer thuis te zijn. Ik kon me er zelfs op verheugen dat Bengie me zou bespringen omdat hij zo blij was om me weer te zien. Bengie is overigens de meest racistische hond die ik ooit ben tegengekomen. Meneer Tjon heeft hem zo afgericht dat hij gaat blaffen wanneer er donkere

mensen binnenkomen. Bengie kan zelfs bijten als blaffen alleen niet voldoende is. Iets met: de appel valt niet ver van de boom?