Toedeloe Suriname

Het gehele huis was opgeruimd behalve onze bar. De welbekende bar die in de afgelopen maanden tot een soort museum was gevormd van al onze stapavonden. Een pion, armbanden, foto's, paraplu, een 'carwash'-bord... je kunt het zo gek niet bedenken of het lag op onze bar. Meneer Tjon was er dan ook op z'n zachtst gezegd niet zo blij mee. Geregeld dreigde hij de politie te bellen of al deze spullen te vernietigen. Hij was dan ook zeer blij dat we op onze laatste dag alsnog onze bar leegmaakten.

Art en Jur wilden ons heel graag naar het vliegveld brengen. Ze waren keurig op tijd om de koffers in de auto te laden. We namen afscheid van meneer Tjon en zijn vrouw en gingen in de auto zitten. Els en ik keken zwijgend uit het raam. We wilden de laatste beelden van Paramaribo goed in ons opnemen.
Halverwege de rit haalde Jur ineens twee roodfluwelen zakjes uit z'n borstzak. De schat had voor ons een armbandje gekocht. Jur is een man van weinig woorden als het op z'n gevoelens aankomt, maar ik weet dat hij erg op ons gesteld is en dat wilde hij met deze armbandjes benadrukken. Jur, wat ben je toch een schatje.

Op de luchthaven checkten we onze koffers in en werden daarna aangesproken door een paar douaniers. Aan ons het vriendelijke, doch dwingende verzoek om met hen mee te komen. 'Routine controle' zeiden ze. Wel vreemd dat ik dit nog nooit eerder heb gezien op Zanderij en dat precies de twee blanke dames eruit worden gepikt. Maar prima, ik heb niks te verbergen.
We werden begeleid naar een afgelegen kamertje, ergens verstopt op het vliegveld. Toen we de kamer betraden voelde ik me zeer geïntimideerd. Het was een kleine kamer, de ramen waren afgeplakt met kranten, er zat een forse meneer achter een bureau en alle heren droegen geweren waar je U tegen zegt. Onze koffers werden opengemaakt en ze doorzochten onze gehele koffers. Ik had geen gekke dingen in m'n koffer maar toch voelde dit niet fijn. Na veel vragen te hebben beantwoord, die op militaire toon werden gesteld, wilden ze nog een urinecontrole doen. En ook dat was niet echt chill. Zit je op het toilet met een dame die meekijkt in de deuropening. Na deze 'routinecontrole' gingen we snel weer terug naar Art en Jur.
We aten nog een patatje maar daarna was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Zoals ik in september afscheid had genomen van mijn dierbaren in Nederland deed ik dat nu van mijn dierbaren in Suriname. Dikke knuffels met dikke tranen, het was een vreselijk moment, maar tegelijkertijd ook heel mooi want ik ben zo dankbaar dat ik zulke goede vrienden heb gemaakt hier. Art en Jur, zo stoer als ze zijn, wilden natuurlijk niet huilen. Want huilen vonden ze voor watjes. Maar ik heb het wel gezien hoor toen je zogenaamd iets in je oog had en je je even omdraaide!
Tijd om te gaan. Nog snel een laatste knuffel voordat we langs de douane liepen.
Dag lieverds, ik ga jullie missen!

In het vliegtuig zaten we bij de nooduitgang. Voor mij heel chill want dan had ik meer beenruimte. Helaas zaten we wel vlakbij het toilet, dus echt lekker slapen zat er niet in. De hele nacht wakker geweest. Af en toe een praatje maken met de stewardess en lekker muziek luisteren. De vlucht ging voor m'n gevoel best wel snel. Ik wekte Els voor het eten. Want ja, ja, je krijgt op de lokale tijd van het bestemmingsland de maaltijd die daarbij hoort. Dus rond 7 uur kregen we een heerlijk Hollands ontbijtje. Dat betekende ook dat we al bijna in Nederland waren.
De piloot riep om dat hij de landing ging inzetten, daar gaan we! Naar beneden kijkend zie je ineens weer het herkenbare Nederlandse landschap. We zijn bijna 'thuis'.
De wielen raakten de landingsbaan en iedereen begon te klappen. We zijn weer op Nederlandse bodem mensen!

Snel haalden we onze koffers van de band en liepen we richting onze ouders. Grappig dat Els en ik elkaar aankeken en ons afvroegen hoe dit moment zou zijn. Je ziet het namelijk zo vaak in 'Hello Goodbye' dat mensen door de deuren lopen en dat mensen elkaar huilend in de armen vallen. Nu zal het bij ons wel meevallen want we hebben onze ouders een maand geleden nog gezien.
We liepen door de deuren en opeens hoorden we heel veel mensen schreeuwen 'Ja daar zijn zijn ze!!!' Ineens zag ik heel veel mensen staan met diverse spandoeken. Ik stond stil van verbijstering en begon te huilen. Onze lieve huisgenootjes, m'n ouders en gezamenlijke vrienden stonden ons op te wachten. Maar het meest was ik nog geraakt door m'n vriendinnen, die hadden gezegd dat ze niet konden komen maar er toch stonden. Wat een verrassing zeg! Iedereen was een beetje geëmotioneerd. M'n ouders, m'n vriendinnen en ik, we waren allemaal aan het huilen. Heb ik toch nog een keer het ultieme Hello Goodbye moment mee mogen maken.

Het was tijd om naar huis te gaan. Mama toverde een winterjas,

muts, sjaal en een paar handschoenen tevoorschijn. Want zo meteen ga ik een temperatuur van rond het nulpunt ervaren terwijl mijn lichaam gewend is aan 30 graden Celsius. We liepen de grote deuren van Schiphol uit en ik zag de condens van m'n adem. Gelukkig had papa de auto dichtbij de ingang gezet want echt warm had ik het niet. We reden naar huis en ondanks dat ik maar een paar maanden weg ben geweest werd ik me er weer van bewust hoe goed Nederland ontwikkeld is. De auto's zijn luxer, de wegen zijn goed onderhouden en het is een schoon land.
Thuis werd ik warm verwelkomd door de slingers die ze thuis hadden opgehangen. Yessie maakte ook deel uit van het warme welkom. Stiekem heb ik jou ook wel gemist hoor Yessie.
Papa had nog een verrassing voor me. Bij een Surinaamse winkel had hij een aantal Chiller's en een djogo Parbo Bier gehaald. Om me toch nog een beetje het Surinaamse gevoel te geven, hoe lief. Samen met mama genoot ik van een Chiller toen ik opeens Gerbens stem hoorde in de garage. Hij snelde naar binnen en gaf me een dikke knuffel.
Het schoot mama ineens te binnen dat ik natuurlijk de nieuwe badkamer nog niet had gezien. Trots liet ze me de prachtige nieuwe badkamer zien. Het leek me dan ook geen slecht idee om lekker te gaan douchen. De warme douche was echt heerlijk
Toen ik weer beneden kwam was mama mijn kleding aan het wassen. Het enige wat je in de wasmachine zag was bruin water. Daarom, dames en heren, wassen wij onze kleding met warm water, met koud water krijg je het namelijk niet goed schoon.

's Avonds gingen we naar opa en oma om daar mijn lievelingskost te eten, namelijk hete bliksem. Opa en oma waren heel blij om me weer te zien. Onder het genot van de heerlijke hete bliksem kletsten we lekker bij. De tijd vloog echt voorbij.

Die avond zat voor het eerst sinds vijf maanden weer op de bank tv te kijken. Om 20 uur begon GTST en ik besefte gelijk dat ik ook dit vijf maanden niet heb gevolgd. Nu kan ik ook niet zeggen dat ik het echt gemist heb haha.
Na een paar uur was het tijd om naar bed te gaan. Misschien niet heel gek, maar ik kon niet goed in slaap komen. Ineens onder een dik dekbed liggen, in een andere omgeving en natuurlijk had ik te kampen met het tijdsverschil.
De volgende ochtend was ik alleen thuis. M'n ouders hadden voor mijn ontbijtje speciaal kaas, metworst en filet americain in huis gehaald. Wat heb ik ervan genoten zeg.

Het weekend was aangebroken en dat betekende dat ik na lange tijd mijn vrienden weer ging zien. Hier heb ik echt naar uitgekeken. Want die oude vertrouwde avondjes bankhangen met m'n vrienden had ik wel echt gemist. Ze waren zo blij om me te zien... het voelde echt vertrouwd om met z'n allen weer samen te zijn.