Wan switi owru yari

Je moet minstens één keer in je leven oud (owru yari) en nieuw (switi yari) in Suriname hebben meegemaakt. Want wat is dat een feest zeg!
Al vroeg op oudjaarsdag verzamelen alle Surinamers (en mensen die speciaal hiervoor zijn ingevlogen) zich in de Domineestraat, de straat waar het Krasnapolskyhotel zich bevindt. Rond een uurtje of 11 waren we al in opperste stemming. Het bier vloeide rijkelijk. Want 'Parbo biri dat na biri' (Parbo bier, dat is pas bier)! M'n ouders baalden nu dat ze hun terugvlucht hadden geboekt op oudjaarsdag want ze hadden dit feestje wel van A tot Z willen meemaken. Maar tijd om hier lang over na te denken hadden ze niet want de pagara-estafette begon. Pagara’s zijn grote duizendklappers die in Nederland verboden zijn. Ze worden door verschillende winkels in Paramaribo afgestoken om het kwade voor het nieuwe jaar te verjagen. Daarnaast is er een prijs voor degene die de langste pagara heeft. Geloof het of niet, maar er is een officiële jury die de pagara-estafette beoordeelt. Alsof het zo moest zijn heeft het Krasnapolskyhotel dit jaar gewonnen.

Rond een uurtje of één moesten papa, mama en Gerben toch echt vertrekken. Bij de receptie van het hotel ontmoetten ze nog op de valreep Art. Hij had zich gehaast naar het centrum om nog even snel m'n ouders de hand te kunnen schudden. Lief jong is het ook! Na ze een hele dikke knuffel te hebben gegeven vertrokken ze met de taxi naar het vliegveld. Hele goede vlucht, hopelijk hebben jullie een fijne tijd hier gehad!

Art nam ons mee naar zijn neef Jur en de rest van zijn familie. Wel grappig eigenlijk dat Jur helemaal niet Arts biologische neef is. Jur is vroeger in de steek gelaten door zijn familie en is daarna opgenomen in de familie van Art. Kan hier blijkbaar gewoon allemaal haha.

Een hoop bier later en het was pas halverwege de middag. Oh, oh, oh wat een dag. De zon had er die dag ook zin in, gelukkig hadden we ons, blanken, goed ingesmeerd.
Het mooie aan zo'n dag is dat iedereen in opperbeste stemming is. Je sluit vriendschappen voor het leven en geniet er ten volste van.
De ene familie sluit je in de armen en biedt je diverse soorten whisky en sigaren aan terwijl de andere familie je al hun eten laat proeven. Zo ontmoet je ook een Nederlandse man met een Unox-muts die je vervolgens uitnodigt om bij hem een nieuwjaarsduik te nemen. Wat is het toch fantastisch hier!

De avond brak aan de meeste Surinamers gaan dan naar huis. Owru yari is namelijk een familieaangelegenheid. Tot middernacht zijn ze thuis om het nieuwe jaar in te luiden met de mensen die ze het meest dierbaar zijn.
Art, Jur, Els en ik besloten wat te gaan eten bij een Javaanse tent aan de waterkant. Het zal de enerverende en warme dag zijn geweest dat we helemaal in begonnen te kakken. Stilzwijgend aten we ons eten op en hebben daar nog minstens een uur gezeten. Oké, wat nu? Even naar huis om ons om te kleden en dan naar het Onafhankelijkheidsplein. Daar zou namelijk, voor de mensen die owru yari buiten de deur wilden vieren, een feest georganiseerd worden. Papa en mama hadden ons de fles champagne meegegeven die die ochtend bij hun in de koelkast stond. Daarnaast hadden ze ook een confettikanon gekregen, hoe leuk!

Het was rond half 12 toen we aankwamen op het Onafhankelijkheidsplein. Vraag me niet waarom maar ik verwachtte dat het er heel erg druk zou zijn, maar helaas. Een klein podium waar een met led verlichte klok hing was de highlight op het plein. De dj stond op het podium wat fijne liedjes te draaien terwijl wij op zoek gingen naar de vrienden waar we mee hadden afgesproken.
Voordat we er erg in hadden stonden wat mensen naast ons af te tellen. 3, 2, 1... Huh? is het al 2017? Wat typische dat het aftellen gewoon niet centraal werd gedaan. 'Nou jongens, gelukkig nieuwjaar dan maar hè!'
We schoten het confettikanon af en ontkurkten de champagnefles met een harde knal.
Gelukkig nieuwjaar iedereen! Moge het voor iedereen een prachtig jaar worden!

De nacht was nog jong en we hadden met de bende van ellende nog zin om naar een leuk feestje te gaan. Bij Zus&Zo scheen een leuk feestje te zijn dus zijn we daar maar heengegaan.
Het feest was al in volle gang. De drank vloeide rijkelijk en iedereen was aan het dansen. Wie had gedacht dat ik ooit nog eens met oud en nieuw zou dansen onder de sterrenhemel, met een temperatuur van 25 graden en met vrienden waarvan ik een jaar geleden nog niet eens wist dat ze bestonden?
'Hallooo lieve dames van me' hoor ik iemand achter me zeggen met een donkere diepe stem, het is Roel! Roel is echt een beer van een vent, zoals je op de foto kunt zien, maar och wat is hij lief. Roel is de leukste man in de bediening die je ooit zult ontmoeten. Daarnaast kan ik je vertellen dat deze beste man de lekkerste mojito maakt van heel de wereld. Zo blij als een kind was hij toen hij vertelde dat hij de nieuwe eigenaar is geworden van een van de lievelingsrestaurantjes van Els en mij, Souposo. Daar moest op gedronken worden dacht ik zo!

De rest van de avond was, hoe zal ik het zeggen, heel bijzonder. Echt iedereen was dronken. Was je iemand kwijt dan was de kans groot dat je diegene ergens terugvond in de kruiwagen die achter Zus&Zo stond, of je vond ze de volgende dag pas terug. Het maakte ook allemaal niet uit want het was feest!

Toen de wegen van Els en mij elkaar weer kruisten besloten we naar huis te gaan. We hadden er tenslotte al 18 uur aaneengesloten feesten opzitten. Morgen moesten we per slot van rekening ook nog feesten. Of nou ja, morgen... vandaag om precies te zijn.