Wilot:

De volgende ochtend was het zover, ik vertrok naar Cotopaxi. Cotopaxi is de hoogste actieve vulkaan in de wereld, en die wilde ik beklimmen! Ik had nog niks vastgelegd maar ze verzekerden me in de hostel dat je dit allemaal gemakkelijk ter plekke kon regelen. De hostel ter plaatse was zalig. Het uitzicht was fenomenaal, met recht voor ons de Cotopaxi en nog enkele andere vulkanen en bergen. Je zou hier elke avond naar kunnen staren. Eenmaal binnenin de hostel gaf het meteen een ‘thuis’gevoel, met een open haard en een superlange tafel waar elke ochtend, middag en avond eten werd geserveerd voor iedereen. Er werd hier dus echt werk gemaakt om iedereen samen te laten horen en zich thuis te laten voelen. Ook in de kamers was er een open haard voorzien, supergezellig! Er was ook geen wifi aanwezig, waardoor iedereen sociaal deed en je ook eens rustig een boek kon lezen, of in de jacuzzi gaan was ook een optie. Alles samen maakte dit dus echt een tophostel! Na mijn aankomst maakten we in de middag een kleine wandeling naar enkele kleine watervallen. Niet spectaculair maar een ideale wandeling nadat je net bent aangekomen en eigenlijk niet te veel wilt doen.

Bij het boeken van de accomodatie hier zijn er twee hikes inbegrepen (die naar de watervallen en eentje van 6 uur naar de top van een berg). De volgende dag ging ik de 6h durende hike doen, als een kleine voorbereiding voor de Cotopaxi (je kan je er moeilijk op voorbereiden aangezien het zo hoog is en de nabij liggende bergen minstens 1km lager zijn). Uiteindelijk was de hike op zich wel supermooi, je had een mega mooi uitzicht over de streek en kon zelfs Quito in de verte zien. Die hike ging me niet zo gemakkelijk af, ik heb toch een beetje afgezien en het enige wat ik kon denken is ‘hoe ga ik dat op de Cotopaxi doen’. Soit, ik wilde het toch proberen en zo zocht ik die namiddag mensen waarmee ik het samen kon doen. Ik had verwacht dat dit makkelijk ging zijn, want waarom kom je anders naar hier? Ja, dat was alleszins niet het geval, ik vond echt niemand die hem tot de top wilde beklimmen. Uiteindelijk vond ik twee gasten die het overwogen, maar die morgen eerst nog een andere hike gingen doen en aan de hand daarvan beslissen. Het probleem was dat ik de volgende eigenlijk zou moeten uitchecken, dus nu moest ik een beslissing maken: het erop riskeren dat zij hem wel zouden doen en een extra nacht boeken of uitchecken en me erbij neerleggen dat ik hem niet zou beklimmen of 100 dollar meer betalen om hem alleen te doen. Uiteindelijk besloot ik het erop te wagen en besliste ik om nog een nachtje langer te blijven, de hike (van 7h) met hen in de ochtend te doen en dan zou ik wel zien wat de beslissing ging worden. Wanneer ik ging vragen om een nacht bij te boeken kwam het volgende probleem: de hostel was volboekt. Ik wilde echt wel blijven aangezien het mijn enige kans was om de top te beklimmen dus vroeg of er geen enkele andere mogelijkheid was om te blijven. Uiteindelijk zeiden ze dat ik wel in een tent kon slapen. Ik zag hier allesbehalve naar uit maar als dit de enige oplossing was, dan moest het maar. Maar eerst de hike met de gasten! Het was anders dan anders, het was een inactieve vulkaan en hoe hoger we kwamen lag er overal ijs en hagel. Naar het einde toe was het eigenlijk een beetje rotsklimmen, een klein beetje gevaarlijk aangezien het superglad was om te klimmen. De gids twijfelde eventjes of we wel verder konden gaan maar uiteindelijk beslisten we in groep dat we het gewoon wilden proberen en zo zijn we uiteindelijk tot op de top geraakt. Veel uitzicht was er wel niet aangezien we in de wolken zaten maar de hike op zich was wel een leuke ervaring. Tijdens deze hike beslisten de gasten ook dat ze de Cotopaxi wilden proberen. Ik had dus EINDELIJK iemand gevonden om mijn ervaring mee te delen. Die middag kwam ik terug in de hostel en vroeg dus waar ik kon overnachten. Er werd mij toen verteld dat ze het dak van de tent niet vonden dus dat dat geen mogelijkheid was maar gelukkig was er iemand niet opgedaagd waardoor ik uiteindelijk toch een bed kreeg. Ik kon niet gelukkiger zijn!

De volgende dag was het dan eindelijk zover. Na het passen van het materiaal en lunch met de gidsen vertrokken we richting de Cotopaxi. Hier moesten we diezelfde dag een kleine hike naar de refugio doen, om daar dan nog ons avondmaal te eten en in bed te kruipen om 18h om dan om 12h te starten met de hike naar de top. Veel had ik hier echter niet geslapen omdat het nog zo vroeg was en omdat het hier al zo’n 4800m was waardoor mijn hoofdpijn al aanwezig was en ik beduidend moeilijker kon ademen. Na misschien 1 uurtje in totaal te hebben geslapen was het zover. Na ons dik in te pakken, stapten we de deur uit en begonnen we aan onze 9h durende hike.

Ik heb nog nooit zo zwaar afgezien als deze ochtend. Op zich gingen we op een traag tempo, we konden ook niet anders omdat je anders direct buiten adem bent op deze hoogte, maar echt wtf. Het bleef maar duren, je ziet ook totaal niet waar je bent aangezien het donker is en het is gewoon continu 7h aan een stuk omhoog. Je wandelt ook in sneeuw en ijs (we zijn met zen allen verbonden met elkaar door een touw voor moest er iemand (van de berg) vallen en we hebben ook ijshaken voor onze schoenen en dergelijke gekregen) en het was ook vaak steil naar boven dus het was echt afzien. Vaak zie je ook van die gaten in de grond waar dan een hele ruimte onder zichtbaar was, het was dus opletten waar je stapt. Na 4h heeft iemand van onze groep moeten opgeven en terug naar beneden moeten gaan. Door de hoogte moest hij continu overgeven en begon hij wazig te zien, niet ideaal om een berg te beklimmen. Het is altijd afwachten hoe je lichaam reageert op die hoogte, je kan je hier moeilijk op voorbereiden. Bij mij bleef het gelukkig bij een gigantische hoofdpijn en het gevoel om te kotsen 6h lang. Uiteindelijk heb ik onderweg echt honderd keren willen opgeven, tientallen keren gevloekt en op het einde wilde ik alleen maar wenen. Mijn lichaam was echt helemaal op, ik had niks meer van energie en ik was volledig leeg. Ik ben echter te koppig om op te geven dus uiteindelijk bleef ik gaan maar wanneer je dan denkt er te zijn kwam er nog een berg, en nog een berg en nog een berg. Op dat moment kon ik alleen maar ‘no puedo, no puedo’ zeggen, ik viel om de tien stappen terug neer om dan weer recht te kruipen om nog een beetje hoger te gaan. Die laatste meters waren een hel maar uiteindelijk hebben we de top bereikt. De gasten hadden blijkbaar evenveel afgezien als ik, lieten beiden een traantje bij het bereiken van de top, en ik kon niks meer uitbrengen. Ik kan zelfs niet uitleggen hoe ik mij voelde maar het waren veel emoties door elkaar en nu achteraf ben ik zo trots op mezelf dat ik ben blijven doorzetten en het gehaald heb. Voor het uitzicht moet je het niet doen, want je zit tussen de wolken maar toch is het een prachtig gevoel. Tussen de wolken door zagen we alle andere bergen boven de wolken uitsteken, supermooi. Na 10 minuten op de top te hebben gespendeerd, was het alweer tijd om af te dalen. Bij mij was het gevoel om te kotsen nog steeds aanwezig, bij een van onze gasten kwam het op de top er allemaal uit, zo zie je dat het alleszins veel van je lichaam vergt. De weg naar beneden was echt een hel, gewoon stap voor stap en elke minuut hopen dat je er bijna bent. We waren alledrie echt volledig op dus uiteindelijk heeft het nog twee uur geduurd tegen dat we terug bij de refugio waren. Gelukkig was het uitzicht op de weg naar beneden wel supermooi, tijdens het beklimmen was het namelijk nog donker, nu konden we zien waar we allemaal gewandeld hadden en het was echt adembenemend mooi. Zo’n surrealistisch gevoel. Uiteindelijk was het 10h tegen dat we beneden waren en de dag moest nog begonnen, heel raar dus haha. Na een douche en een lunch in de hostel vertrok ik alweer richting Quito om diezelfde avond de bus naar de amazone te nemen. Een drukke planning dus (aangezien ik een nacht langer heb moeten blijven dan gepland). Maar mijn tijd in Cotopaxi was echt geweldig en alles was het meer dan waard!