Kyra:

Zondag 12 augustus namen we een vlucht van La Paz in Bolivia naar Cusco in Peru. Dit was slechts een uurtje vliegen en zo kwamen we door het tijdsverschil op hetzelfde tijdstip aan als we vertrokken waren. Nog voor lunchtijd waren we al geïnstalleerd in onze nieuwe hostel. Deze lag op een heuvel met een supermooi uitzicht over de stad. De hostel zelf was ook echt gigantisch. Zo waren ze voorzien van een eigen restaurant en bar, travel desk en zelfs een atm (geldautomaat). Vandaag werd hier muziek gespeeld door een dj in de tuin, ideale namiddag om hier wat te vertoeven in het zonnetje dus. 's Avonds hadden we afgesproken met iemand van de groepsreis om samen te eten in een superlekker steakrestaurant.

De volgende dag was opnieuw rustig. We gingen lekker uitgebreid brunchen (mmm, ik kan daar zó van genieten!) en verkenden op ons gemak de mooie stad. We regelden al het nodige voor de komende periode hier, want ook dit is reizen. Telkens wanneer je in een nieuwe stad of land aankomt, moet er het een en ander gepland worden. De groepsreis zat erop, dus het was terug aan ons om onze skills boven te halen! Natanya en Kim legden hun 5-daagse Salkantay trek richting Machu Picchu vast. De trek stond vooraf ook hoog op mijn lijstje, maar omwille van medische klachten ging ik dit sowieso niet aangekund hebben op dit moment. Op doktersadvies werden mijn reisplannen hier in Cuzco dan ook plots helemaal overhoop gehaald. Mijn terugkeer stond gepland midden september. Ik mei had ik reeds beslist om de twee laatste landen en maanden te laten vallen. Nog eens vijf maanden reizen, ging zowel voor mij als Thibo iets te lang geweest zijn om er nog ten volle van te kunnen genieten. Midden september werd nu midden augustus, mét gemengde gevoelens uiteraard. Maar reizen op deze manier was totaal niet meer leuk voor mij aangezien ik al twee maanden zo goed als elke dag last had van allerlei kwaaltjes. De beslissing om vroeger naar huis te gaan werd dus gemaakt, maar ik wou hier in Cusco wel nog minstens Rainbow Mountain en Machu Picchu gezien hebben!

De volgende dag gingen we dus met ons drietjes de Rainbow Mountain (of de Vinicuncaberg) bezoeken. We vertrokken omstreeks 4 uur met een busje tot aan het dorpje waar we ontbeten. Van daaruit ging de rit verder tot op een hoogte van 4500m vanwaar de wandeling naar de top startte. Je kon ook kiezen om te paard te gaan, maar wij kozen vol goede moed voor onze eigen benen. Het begin van de wandeling vond ik niet zo zwaar, het pad was ook totaal niet steil. Na een tijdje echter begon de last van de hoogte wel enorm op mij te werken waardoor ik veel trager en kalmer aan begon te doen. Op de route kwam je continu paarden en Peruvianen in traditionele klederdracht tegen. Als je achterom keek, zag je besneeuwde bergtoppen en een dal in het midden. Hoe verder, hoe meer kleuren zichtbaar werden aan de andere kant. Op een bepaald punt stonden er heel wat toeristen te bekomen van de wandeltocht en tal van foto's te trekken natuurlijk (want ook dit is een heel populaire en toeristische attractie). Vanaf daar was het nog maar een kleine 10 minuten wandelen tot aan de top. Ze hadden ons hier vooraf al voor gewaarschuwd: op dit stuk was er echt suuuperveel koude wind. Het was dus snel naar boven, foto's trekken, nog eventjes proberen genieten van het zot uitzicht (want dat was het echt wel!), om dan terug te keren naar de drukke (windvrije) plaats iets lager. Van hieruit kon je ook nog heel wat van de regenboogberg zelf zien, maar het laatste stuk naar de top was het echt wel waard geweest voor een nóg mooier en panoramisch zicht! Ondanks de koude en de wind, zat de zon wel uit waardoor de kleuren op z'n mooist waren, al een chance :D! De kleuren zouden ontstaan zijn door het eroderen van afzettingsgesteente. Hoe dat mechanisme precies in z´n werk gaat, geen flauw idee :p, maar het levert alleszins een uniek en prachtig natuurfenomeen op! De wandeling naar beneden was niet zo zwaar, maar ook nu speelde de hoogte nog steeds parten. Nadien lunchten we nog op dezelfde plaats waar we ontbeten hadden, om erna terug gebracht te worden naar onze hostel in Cusco en daar samen ons laatste avondmaal te houden :(. Ik denk dat we alle drie amper beseften dat onze wegen de volgende dag zouden scheiden. Natanya zag ik na een week al terug in België, maar voor Kim en ik zat het samen reizen er vanaf hier definitief op. Zij reist na Cusco in haar eentje verder en zal dit volgens mij met veel plezier en goeie moed doen :). Ze heeft al altijd eens alleen willen reizen, zal volgens mij veel meer mensen leren kennen dan wanneer we met ons twee reizen en dit is iets wat ze ook echt wel wilt. Met de Galapagos en Colombia, volgens velen het mooiste land van Zuid-Amerika, in het vooruitzicht, kan dit niet anders dan goed komen dus ;).

De volgende ochtend vertrokken zij alweer om 4u op trektocht. Ik had nog twee volle dagen hier op m'n eentje. Vandaag stond vooral in teken van attesten/papieren, verzekering en vluchten regelen. 's Avonds sprak ik nog af met enkelen van de groepsreis die die middag in Cusco gearriveerd waren met een volgende groepsreis. Het was nog niet zo lang geleden, maar wel superleuk hen terug te zien :).

Aangezien ik sowieso Machu Picchu wou bezoeken nu ik nog in Cusco was, zat er niks anders op dan erheen te gaan met de trein. Er zijn heel wat verschillende treks, waaronder de Salkantay trek en de Inca trail, die naar dit wereldwonder leiden, maar de enige optie om de Machu Pichhu in één dag te bezoeken vanuit Cusco (en tevens ook meteen een hele dure), is met de trein. 's Ochtends vroeg werd ik eerst opgehaald met een busje die ons bracht tot aan het station. Veel uitleg werd er niet gegeven. Ik werd daar gedropt en voor de rest was het zelf uitzoeken hoe of wat. Op zich wees alles zichzelf wel een beetje uit en zat ik op tijd op de juiste trein. Eenmaal aangekomen op de bestemming, stond er gelukkig iemand mijn naam af te roepen. Die zei me waar en wanneer ik moest zijn. Er was dus nog wat tijd om te ontbijten, oef, want de honger begon wel enorm toe te nemen en ik vreesde er al voor dat er geen tijd zou zijn om iets te eten. Nadien bracht de gids mij en enkele anderen tot aan de wachtrij voor de bus. Dit was ook nog zeker een klein uurtje aanschuiven. De bus zette ons dan uiteindelijk af aan de werkelijke ingang van de Machu Picchu zelf. Een heel gedoe dus met meer in een voertuig te zitten, aan te schuiven en te wachten dan iets anders, maar eenmaal je de Machu Picchu zelf bereikt hebt, was dit het allemaal meer dan waard geweest! Ik had eerlijk gezegd een beetje schrik dat mijn verwachtingen te hoog lagen en ik daardoor misschien teleurgesteld zou zijn, maar dit was gelukkig allesbehalve het geval! Een eeuwenoude stad, bovenop een bergtop van 2400m, bestaande uit rotsblokken die hand voor hand naar boven werden gedragen door de Inca's en pas eeuwen later ontdekt werd onder een dikke laag groene begroeiing. Als je dit niet indrukwekkend vindt, dan moet je je er nog eens bij inbeelden dat deze stad gelegen is op een práchtige locatie middenin een heldergroene omgeving en omgeven door reusachtige bergtoppen. Een van de mooiste dingen tijdens mijn hele reis, sowieso.

De terugreis was opnieuw een heel gedoe en ik voelde me echt superslecht die dag. Aangenaam is dus iets anders, maar ik was diep vanbinnen wel superblij dat ik mijn reis toch nog in stijl kunnen afsluiten heb door het bezoeken van dé nummer 1 bezienswaardigheid in de wereld. Het afzien was het achteraf gezien meer dan waard geweest :).

Ik was pas tegen middernacht terug in de hostel en moest na drie uurtjes slaap alweer opstaan om te vertrekken naar de luchthaven. Over de vluchten en vliegtuigmaatschappijen mag ik zeker niet klagen. Alles verliep heel vlot, maar ook tijdens de vluchten voelde ik me echt erbarmelijk. Mijn plannen om tijdens de vluchten de blog te schrijven en te slapen, vielen dus volledig in het water en het werd 20 uren afzien in de plaats. Nu wist ik wel dat ik de juiste keuze gemaakt had om naar huis te gaan.

Het was raar om mijn reis op deze manier af te sluiten, maar ook een opluchting om terug thuis te zijn in goeie omstandigheden en bij m'n liefje, familie en vrienden :). En zo zit mijn deel van de wereldreis er jammer genoeg ook meteen op. Op naar nieuwe avonturen, (voorlopig binnen België ;)) maar ik heb zeker nog heel wat bestemmingen over die ik in de nabije toekomst sowieso wil bezoeken!