Wilot:

De busrit van Arequipa naar Huacachina nam zo goed als de volledige dag in beslag. Na al die maanden ben ik lange busritjes wel al gewend en eigenlijk geniet ik er wel van, het was dus ook totaal geen lastige dag voor mezelf, ale tenzij je het eten niet meerekent. We waren rond de middag gestopt in een vissersdorpje om te lunchen, waardoor ik dacht ‘de vis moet hier wel goed zijn’. Ik had dus ceviche (een typisch lokaal gerechtje waar rauwe vis ‘gekookt’ wordt door de limoensap waarin het wordt gemarineerd) besteld, het was ook superlekker, maar een halfuurtje later kreeg ik al last van mijn buik. Op een bus zitten waar je niet naar toilet kan is dan niet het aangenaamste van je dag, maar na een pilletje was ik weer tiptop in orde. Zo heb ik dus ook mijn eerste vriend voor in Huacachina gemaakt, een Ier die mij pillen tegen de diarree geeft, haha. Onderweg naar Huacachina zijn we ook gestopt aan de gekende Nazcalijnen. Dit zijn figuren die in het zand zijn gevormd, die hier al jaren staan en niemand die eigenlijk weet waar ze vandaan komen. Volgens mij eigenlijk heel random, veel enthousiasme kon je bij mij dus niet vinden maar iets om af te vinken van het lijstje dan maar.

‘s Avonds kwam ik dan eindelijk aan in Huacachina, daar was een vriend die ik in Buenos Aires had ontmoet mij aan het opwachten. Hij had speciaal een extra nachtje bijgeboekt zodat we nog eens konden bijpraten, ik voelde mij dus toch een beetje schuldig dat ik later dan verwacht was gearriveerd, maar daar kon ik jammergenoeg niets aan doen. Na een maaltijd en een drankje zat de avond er al op en de volgende dag moest hij vroeg in de ochtend alweer weg, een korte reünie dus.

Aangezien ik genoeg tijd heb om tot in Lima te geraken (voordat Magali en Rein toekomen) heb ik beslist om het rustig aan te doen en meerdere dagen op een bepaalde plaats te blijven. In Huacachina had ik dus twee nachten gepland, maar veel is er hier eigenlijk niet te doen. Huacachina is een scheet groot, en heb je in 10min dus gezien, en is eigenlijk een wijkje rond een oase tussen de zandduinen. Als je op de zandduinen klimt zie je eigenlijk alleen maar woestijn in de verte. Iedereen komt hier eigenlijk naartoe om te sandboarden, of met de buggies door de duinen te rijden. Dat laatste is momenteel afgeschaft aangezien er vorige week iemand aan gestorven is (accident waarbij de buggy is beginnen rollen en de mensen eronder zijn geraakt).

Mijn eerste dag hier heb ik eigenlijk rustig gespendeerd, de hoge zandduinen opgeklommen en de Ieren vergezeld wanneer zij gingen sandboarden. Ik ben al enkele plaatsen gepasseerd waar je kon sandboarden en elke keer heb ik dit overgeslaan aangezien ik dit drie jaar geleden in Afrika al had gedaan. Aangezien het hier goedkoop was dacht ik om het nog eens een kans te geven, zo heb ik de volgende dag samen met een Duits meisje een board gehuurd om op ons eentje een beetje te proberen. Het is eigenlijk exact hetzelfde als snowboarden, alleen heb je met het zand iets meer wrijving waardoor je moeilijker draait. Hier heb je ook geen liften die je naar boven brengen dus na 5-6 keer waren we allebei kapot en hielden we het voor bekeken.

Sandboarden is duidelijk niet zonder risico, diezelfde dag is er namelijk een Belgisch meisje gecrasht en ligt nu zwaar verwond in het ziekenhuis. Ik heb het gelukkig mooi overleefd! En zo zat ik diezelfde avond alweer op de bus richting Paracas.

Paracas is een klein dorpje gelegen aan de zee. Behalve de Ballestas eilanden en het Nationaal Park is er hier niet veel te doen, maar omdat ik tijd genoeg had heb ik ook hier twee nachten gespendeerd. De ene dag heb ik het Nationaal Park bezocht, wat eigenlijk een gigantische droge vlakte is die grenst aan de zee, en die mooie uitzichten geeft. De andere dag heb ik de eilanden bezocht. Deze eilanden worden de ‘poor man’s galapagos’ eilanden genoemd, wat het eigenlijk geen eer aandoet omdat je hierdoor alleen maar verwachtingen creëert. Ik ben nog niet op de Galapagos eilanden geweest, maar behalve het feit dat er hier ook dieren zitten, kan je het denk ik niet echt vergelijken. Het zijn eigenlijk gewoon enkele rotsformaties in de zee, wat supermooie uitzichten geeft, en waarop duizenden vogels en enkele zeeleeuwen en pinguins hun toevlucht hebben gezocht. Ik was natuurlijk in de wolken om EINDELIJK weer enkele beestjes te kunnen zien, maakt me toch altijd wel gelukkig. In Paracas zelf had ik ook al enkele pelikanen op het strand EN een zalige naakthond kunnen spotten. Ik hoorde al een tijdje van reizigers over de ‘Peruviaanse’ honden en hoe vuil ze wel niet zijn, allesbehalve ja! Ze zijn zo schattig, en hij apprecieerde duidelijk dat er iemand hem eindelijk eens een massage gaf. Paracas was dus geslaagd voor mij! Op naar Lima, waar ik eindelijk nog eens gezichtjes van thuis zal zien: Magali en Rein! Spannend!!