Kyra:

Zaterdag 14 april was de eerste dag van onze groepsreis, te beginnen vanuit Kaapstad doorheen Namibië, Botswana en Zimbabwe richting Johannesburg. Vandaag zagen we onze groep dus voor het eerst. We hadden hier beiden een beetje schrik voor aangezien we de komende 24 dagen met deze 15 andere mensen zouden moeten doorbrengen. Ik ben ook totaal geen groepsmens, maar al snel waren we op ons gemak gesteld. Het leek meteen een groep vol superaangename mensen met een gemiddelde leeftijd ergens tussen de 24 en 32 jaar oud. We hadden er dus allebei enorm veel zin in! Zeker ook omdat we eens eventjes zelf aan niks hoeven te denken of te plannen voor de komende periode. En Afrika is en blijft voor mij toch nog steeds een beetje thuiskomen en stond dan ook boven Azië op mijn wishlist.

Na een korte kennismaking, beklommen we diezelfde dag nog de Tafelberg via de Pletteklip Gorge route, de populairste wandelroute eigenlijk. In nog geen anderhalf uur waren we al boven denk ik. Een geoefende wandelaar moet je voor deze klim zeker niet zijn, maar wandelen in de volle zon zonder schaduw, maakte het wel iets lastiger. Eenmaal bijna boven, begon het te overtrekken… Ik was blij dat we het uitzicht vanop Tafelberg dus al gezien hadden, want in een mum van tijd kon je amper nog iets zien. Het koelde ook enorm snel af hierdoor. We waren dus wel blij toen we na het wachten in de koude terug beneden waren met de kabelbaan. ’s Avonds aten we met de groep in een lekker visrestaurant aan het V&A Waterfront.

De zondag legden we de Chapman’s Peak drive af met de ‘truck’ (ons vervoermiddel voor de komende weken). Deze rit wordt ook wel eens de negen mooiste kilometers van Zuid-Afrika genoemd, en terecht. We hadden deze route eigenlijk al eens afgelegd richting Hout bay met de gehuurde auto, maar nu reden we nog veel verder richting Table Mountain National Park en ook overdag i.p.v. bij valavond. Met zonsondergang was het uitzicht over de Oceaan en de bergen wel nog net iets mooier natuurlijk, maar het was zeker geen straf om deze weg nog eens opnieuw af te leggen ;). Onderweg zie je ook superveel lopers en fietsers trouwens. Het moet echt wel zalig zijn als je hier woont en kan sporten in zo’n mooie omgeving. Eerst maakten we een stop bij Hout bay waar deze keer een marktje was en opnieuw enkele zeeleeuwtjes gespot konden worden. Erna maakten we een stop aan een verborgen grot met een mooi uitzicht over Chapman’s Peak zelf. Daarna gingen we naar Cape point. Hier maakten we een korte wandeling tot bovenop de klippen, met suuuperveel wind, om van daaruit naar Kaap de Goede Hoop te wandelen met een uitzicht over een verlaten strandje. Eenmaal daar aangekomen, spotten we ook nog enkele baboons en struisvogels langs de kant van de weg. De volgende stop was Simon’s town. Deze keer gingen we niet naar Boulders beach, maar naar een klein strandje er vlakbij waar de pinguïns vroeger zaten, maar nu dus niet meer. De grootste reden hiervoor waren alle toeristen die de pinguïns aanraakten waardoor de moeders hun eigen kinderen hun geur niet meer herkenden en deze vervolgens afstootten. Toen wij er waren, zagen we wel één pinguïntje op een rots in het water welke we van heel dichtbij konden zien en dan nog een stuk of drie iets verder. Vervolgens aten we lunch in dit dorpje om daarna naar een wijnhuis (Constantia) te gaan. Na de wijnproeverijen die ik in Stellenbosch en Franschhoek al had gedaan, was dit nogal teleurstellend. We zaten binnen in een kille en ongezellige zaal aan lange tafels en de glazen werden ook maar heel weinig gevuld. Superjammer, want de omgeving hier was wel enorm mooi! Ze zouden de wijnproeverij in mijn ogen veel beter buiten laten doorgaan i.p.v. binnenin… ’s Avonds aten we in een toffe foodhall die we de vorige dag al ontdekt hadden dichtbij de lodge, jummm.

De maandag begonnen we aan onze tocht richting Namibië. Onze eerste honderden kilometers van de vele die nog komen zouden in de truck, werden vandaag afgelegd. We maakten een stop aan de andere kant van Kaapstad van waaruit je de Tafelberg kon zien aan de overkant van het water. De rest van de rit vond ik het eigenlijk helemaal niet zo erg om zoveel uren op de baan te zijn, want ook het noorden van Zuid-Afrika kent echt een prachtig landschap! We reden langs de westkust doorheen Swartland en Namaqualand om ’s avonds te arriveren in Hondeklipbaai. Hier werden we nog één avond verwend met een deftig bedje en matras in een lodge met de naam Hondehokke alvorens het kamperen zou beginnen.